Άτιτλο (της Λένας Βλαχοπούλου)

Γυμνώνω ένα στείρο

όνειρο ανακαλώντας

την μορφή σου ...

Ανακαλύπτω σε μια 

στιγμιαία αναλαμπή 

την σκιά σου να με

αναζητά σε μια περίεργη

στιγμή... διασχίζοντας εποχές

Συμπυκνωνω δύο λέξεις 

να σωθώ η να χαθώ ...

σε ένα τεθλασμένο άπειρο...

Λένα Βλαχοπούλου

Βόλτα.... ανα-ψυχής (της Χαρούλας Φράγκου)

Με το λίγον ανανέωσα

την ψυχή μου σήμερα

Την έβγαλα απ’ τη νάρκη της απραξίας και

την ταξίδεψα έξω από μένα

Έβαλα μπρος τη μηχανή της φαντασίας,

σπίναρα και άνοιξα δρόμο

προς τη θάλασσα να πνίξω

τις  ανησυχίες της

Περπάτησα ανυπόδητη

στη σγουρή ακρογιαλιά

Ανάσανα μυρόβλητο απέραντο

Και επέτρεψα στον εαυτό μου

Την ατασθαλία της ευχαρίστησης....

Μια μικρή βόλτα

αντίδοτο της μελαγχολίας

μεγάλωσε την κάμαρη του σπιτιού

στερέωσε τα βήματα

που κινδύνευαν να χάσουν τα ίχνη τους

και.. έριξε περισσότερη ζάχαρη

στον καφέ της παρηγορίας

Δεν είναι λίγο να σαλεύεις

το ασάλευτο....

Σε κείνη τη δυσθυμία που παλεύεις

να γυρνάν αίφνης μπούμεραγκ

οι όποιες απαιτήσεις της..

Να αλιεύεις στίχους και 

να χαμογελάς ειρωνικά

στον covid δεκαεννιά

.

Η ελάχιστη ικανοποίηση

Έστω και με τη μάσκα της προφύλαξης

Είναι για μένα η μεγαλύτερη ηδονή....

Χαρούλα Φράγκου

  Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή

"ΗΔΥΑΛΓΟ ΑΓΓΙΓΜΑ"

Λούτρινο αρκουδάκι (του Γιώργου Τσιβελεκου)

Τούτη την ήσυχη νύχτα

Το λούτρινο αρκουδάκι

Καθισμένο πάνω στη σιφονιέρα

Με κοιτάζει μ' έναν τρόπο

Που με γονατίζει μπροστά του.

Σαν να 'πεσε η αγάπη απ' τα χέρια του.

Τα μάτια του απέκτησαν μια θλίψη.

Το κεφαλάκι του σκυμμένο.

Μάταια προσπαθεί να κρύψει ένα δάκρυ που στάζει.

Αμαυρώθηκε ο λόγος της ύπαρξής του

Και ψάχνει να βρει κι αυτό το νόημα της ζωής

Μαζί μ' όλους εμάς τους χαμένους

Που την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου

Δεν γιορτάζουμε παρόλο που αγαπάμε ανυπέρβλητα.

Στα δύο του χέρια βάσταζε μια καρδιά

Που από αφρώδης έγινε πλέον ασήκωτη. Γράφει πάνω «Σ' αγαπώ» με λευκά γράμματα

Που πια τα περνάω για μαύρα,

Σαν να έπαθα αχρωματοψία.

Βλέπω όμως παρά πολύ καλά.

Μάλιστα παρατήρησα πως οι λεπτές κλωστές

Δεν την κρατούν πια στα δάχτυλά του.

Κατά τύχη έχει παραμείνει στερεωμένη

-Ή μάλλον σκοπίμως για να του συνθλίβει

Τα μέρη του σώματος στα οποία έχει μαγκώσει-

Και δεν έχει πέσει στο ξύλινο πάτωμα.

Ευτυχώς για 'μένα δηλαδή, γιατί θα πότιζε το αίμα

Κι άντε να το καθαρίσω μετά

Μην μείνει κι άλλο σημάδι

Να θυμίζει τη στιγμή.

Γιατί μου το επέστρεψες;

Για να καταστήσεις αείμνηστο τον επάρατο χωρισμό;

Εμένα δεν με σκέφτηκες και σου το συγχωρώ.

Την ακαταδεξιά από μέρους σου όμως

Της ψυχής που 'χα κρύψει μέσα στο αφρολέξ,

Δεν θα σου την συγχωρήσω ποτέ!

Γιώργος Τσιβελεκος

Μικρές στιγμές (της Σοφίας Τανακίδου)

Μικρές στιγμές.

Στην φαντασία μου τις πίστευα μεγάλες

μα παραμένανε μικρές για σένα στάλες.

Μικρές στιγμές.

Που δε γεμίσαν την ζωή σου τελικά

και τις ακύρωσες σε μια μόνο βραδιά.

Μικρές στιγμές.

Σε μια βαλίτσα χωρισμού όλες χωρέσαν

και ήδη «πρώην» σου αυτές μ' αποκαλέσαν.

Μικρές στιγμές.

Ένα ποτάμι αναμνήσεις να πνιγώ

όπου βουλιάξει το στερνό σου σ’ αγαπώ.

Μικρές στιγμές.

Και μου ζητάς να τις ξεχάσω εαυτέ

και να δεχτώ πως δεν υπήρξανε ποτέ.

Μικρές στιγμές.

Σφαίρες αλύπητες που τρύπωσαν βαθιά

και αιμορραγούν μες την καρδιά.

Μικρές στιγμές

Στη φαντασία μου τις πίστεψα μεγάλες

Μα παραμείνανε μικρές για σένα στάλες.

Σοφία Τανακιδου

"Βουνά ψυχής" (της Αναστασίας Διολετη)

Βουνά όσα ακόμα δεν ήρθαν

άμμος όσα πέρασαν

και στη μέση

η ψυχή,

σκουπίζει με αναμνήσεις

ματωμένα γόνατα.

Δύο χαμόγελα από τα παλιά

της κρατούν τα χέρια

λιώνουν μέσα της έναν ήλιο

ξεχασμένο.

Ράβουν πάνω της καινούργια όνειρα

οι ελπίδες

και ξυπνούν ξανά τον έρωτα

για την ζωή στο  επόμενο βήμα.

Δεν τρέφεται όμως  με  θάλασσες αυταπάτες 

έμαθε πια,

στην επόμενη γωνιά καρτερά

το ξάφνιασμα των φαντασμάτων. 

Ξεχασμένα όνειρα καραδοκούν

με την ίδια ακόρεστη επιθυμία

να ματώσουν ένα ακόμη παρόν.

Τα κρατά πάντα αγκαλιά

λίγο πριν τα ρίξει στο γκρεμό,

τα φιλά δίχως αύριο

και προχωρά ξανά.

Είναι πολλά ακόμα τα βουνά..

Αναστασία Διολετη

Άτιτλο (της Εύης Γουργιωτη)

Δεν ψάχνουμε

ούτε βάτραχο

να φιλήσουμε, 

μήτε γοβάκι 

να χάσουμε. 

Δεν ψάχνουμε

πεντάμορφες

κοιμωμένες, 

ούτε πλανεύτρες

μάγισσες.

Λες και γνωρίζουμε 

τι σόι του λόγου

ήταν και όλοι αυτοί; 

Έναν άνθρωπο

αναζητούμε

με Α κεφαλαίο.

Αρχές να έχει,

αξιοπρέπεια

και μπόλικη αγάπη

να μας χαρίσει.

Πωλούνται "πρίγκιπες" 

και "πριγκίπισσες" σε

τιμή ευκαιρίας. 

Μάλλον χαρίζονται 

σε όσους ακόμη 

δεν έμαθαν να λογαριάζουν

την ουσία των άλλων. 

Από τι πάστα είναι 

φτιαγμένοι. 

Και μιλάω μόνο 

για τη συμπεριφορά τους. 

Εξάλλου τα στέμματα

είναι για όσους δεν 

έχουν κάποιον να τους

φιλάει στα μαλλιά. 

Ο έρωτας πρέπει 

να είναι ασιδέρωτος. 

Καμιά φορά 

η τελειότητα 

... κρύβει "βρωμιές".

Εύη Γουργιωτη

ΠΡΟΣ ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΗ (της Λίτσας Μοσκιου)

Πίστευες πως αυτό το σπίτι κατοικείται  

κι όμως

ποτέ δεν άκουσες φωνές

κι ένα τραπέζι  άδειο έστρωνες

που πάντα  άδειο έμενε... 

Ένα καινούριο κάδρο

στον τοίχο κάρφωνες  

πάνω από τον ξεφτισμένο σοβά 

μα εκείνο όλο έπεφτε

ζωγράφιζες  χαμόγελα στο ταβάνι   μα κι αυτά έσβηναν 

καθώς η μοναξιά έσταζε

απ’ τα κεραμίδια

μια πόρτα

που ποτέ δεν μπορούσες

να ανοίξεις ούτε να κλείσεις 

μια πόρτα που έλειπε

από τη θέση της…

εδώ και πολύ καιρό…

και τα παράθυρα  που στόλιζες 

με πολύχρωμες κουρτίνες

τρύπες ανοιχτές ήταν

κι έτσι έμεναν... 

τόσο καιρό μπαινόβγαινες

κι όμως ποτέ σου δεν πρόσεξες

πως στην είσοδο υπήρχε

απ’ την αρχή

μια πινακίδα που έγραφε... 

 "ΠΡΟΣ ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΗ" 

Λίτσα Μοσκιου

Αχαρτογράφητα (της Φωτεινής Ψιρολιολιου)

Τύλιξε το χάρτη των ονείρων σε σκοτεινό συρτάρι κι

άρχισε να ταξιδεύει στη ζωή  

να ζει τους εφιάλτες

τις  ανατολές

το γδάρσιμο

τη ρευστή αγκαλιά της άμμου

αφημένος

με το άσπρο άλογο της λογικής

την αμφιβολία

τις μονοχρωμίες

τα φανταιζί

το δέρμα

τα οστά

Για το τέλος κράτησε τα άυλα

Χωρίς χάρτη

Φωτεινή Ψιρολιολιου

(Περιλαμβάνεται στην ποιητική συλλογή ΑΝΙΑΤΗ ΑΝΟΙΞΗ Σεπτέμβριος 2020, Εκδόσεις ρώμη  )

Άτιτλο (της Τζούλιας Παπα)

Πέρασαν ώρες, μέρες, μήνες...

Οι στιγμές ξεχάστηκαν,

σα να μην υπήρξαν ποτέ.

Τα λόγια σταμάτησαν να ηχούν,

λες και στέρεψαν οι λέξεις.

Οι υποσχέσεις έσβησαν,

σα να μη δόθηκαν ποτέ.

Μια παράσταση τελειώνει, 

μια νέα ξεκινά...

Κάποιοι ηθοποιοί αλλάζουν, 

κάποιοι παραμένουν οι ίδιοι.

Είναι αυτοί που έχουν σταθερή αξία...

Οι υπεράνω όλων!

Όμως εκείνα τα λιγοστά λεπτά που χρειάζονται για τη μετάβαση από τη μία παράσταση στην άλλη, δε φορούν μάσκα...και τότε μπορεί κάποιος να δει, το πραγματικά άσχημο πρόσωπό τους...

Αρκεί να φανεί τυχερός...

Για λίγα λεπτά μόνο 

αντέχουν χωρίς τη μάσκα τους.

Για λίγα λεπτά...

Και η παράσταση αρχίζει ξανά!

Τζούλια Παπα

Από μένα για σένα (της Γρηγοριας Πελεκουδα)

Εμείς γιορτάζουμε τον έρωτα

μόνο με χρώματα,

δως μου το χέρι σου κι έλα να φύγουμε

να περπατήσουμε κι όλα στο δρόμο 

θα τα πούμε,

να χαθούμε στο σήμερα, να χαθούμε στον έρωτα

τον κόσμο διαβαίνοντας .

Τα πιο όμορφα τοπία ακόμη δεν διαβήκαμε

στους χώρους των ανθρώπων

δεν χωρέσαμε,

εμείς μόνο από θάνατο θα χωρίσουμε

κι από του χωρισμού τον πόνο,

για την ουσία ακροπατώντας

΄άφθαρτοι μέσα στο χρόνο.

Στα μόνα που έμεναν αγνά

είναι τα χρώματα, σιωπηρά κυρίαρχα

να φτερουγίζουν στον ορίζοντα

και   κάθε δειλινό,

στην αγκαλιά να πέφτουν δίχως θόρυβο.

Να ευτυχείτε  αστέρια μου

να ευτυχούν  τα μάτια μας

σε κάθε επιθυμία μας

εντός κι εκτός ορίων,

ένας φάρος να φωτίζει το απόλυτο

νόημα,

ν΄αγαπάς χωρίς σύνορα...

Γρηγορία Πελεκουδα

ΑΠΟΨΕ (του Λευτέρη Ασπροπουλου)

Φίλα με απόψε τρυφερά στα χείλη

το αύριο ακόμα μακρινό φαντάζει

ξάπλωσε πλάι μου να σε κάνω χάζι

να ψηλαφίσω κάθε σου καμπύλη.

Τ' ακροδάχτυλά μου σμίλη

ω, το δέρμα σου απαλό ατλάζι

φίλα με απόψε τρυφερά στα χείλη

το αύριο ακόμα μακρινό φαντάζει

και το παρελθόν... μας το οφείλει.

Γιατί θα 'ρθει κάποτε μοναχικό ένα δείλι

π' ανάμνηση θα 'μαστε, δυο ξεχασμένοι φίλοι

γι' αυτό έλα πλάι μου, βιάσου κι έξω χαράζει

φίλα με απόψε τρυφερά στα χείλη.

* Τριολέτο - 

Λευτέρης Ασπροπουλος

ΔΟΣ ΕΙΣ ΕΜΕ ΣΗΜΕΡΟΝ ΓΥΝΑΙΚΑ. (του Νίκου Δημογκότση)

Ω! Γυναίκα της πρωτόπλαστης ομορφιάς,

δος εις εμέ σήμερον την Άνοιξη του φιλιού

και της αγκαλιάς το περίπαθο σφίξιμο...

Και την Ιερή σου λέξη,

οίνος από τα χείλη σου, στα χείλη μου να κυλισθεί,

και στην καρδιά με ιμάντα να δεθεί αιμάτινο.

Έτσι που το σ Αγαπώ να μην λύεται,

παρά μονάχα στο δίχτυ  των αρτηριών

να περιφέρεται, ως όρκος ακατάλυτος...

Και δος εις εμέ σήμερον Γυναίκα,

την δύναμη της τρυφερής ματιάς,

άστρο νύχτιο,

ποτέ το εισιτήριο να μην χάσω της ζωής,

στων Εγώ, τα ολισθηρά μονοπάτια...

Τι ΄ναι βαρύ το ολίσθημα,

και διάφανο της ψυχής το κρύσταλλο,

και μόνο τα πατήματα της Αγάπης αντέχει...

Νίκος Δημογκοτσης

Ο Πίνακας είναι της εξαίρετης ζωγράφου

Φωτεινής Παππά

ΤΟ ΤΡΑΓΟΎΔΙ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ (της Ρούλας Τριανταφύλλου)

Είχα ξεχάσει ότι υπήρχε ένας ήλιος

Που στις αχτίδες του η μοίρα έπαιζε κρυφτό

Είχα ξεχάσει πως υπήρχε ένα φεγγάρι

Που όταν λιγόστευε και χάνονταν

Εγώ χαιρέτιζα το φως μου το πρωί

Είχα ξεχάσει τη βροχή

σε χρυσαφένια φύλλα  φθινοπώρου να χορεύει

Αυτή τη νύχτα

Που σμίγει η θάλασσα με τους αέρηδες

Κι ο Ουρανός με τ’ άστρα

Κι όλα ερωτεύονται

Έλα!

Απόψε

Που όλα είναι σαν γιορτή

Που μοιάζουν όλα αιώνια

Ν ‘ ακούσεις της καρδιάς μου το φτερούγισμα

Που σαν του ανέμου το τραγούδι είναι

Έλα!

Τη νύχτα αυτή

Που μοιάζουμε κι εμείς

Με ουρανό, με θάλασσα κι αγέρα

Μόνο μη με φωνάξεις έρωτα

Θα πάψω να υπάρχω

Ρούλα Τριανταφύλλου

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ (της Βασιλείας Τσακλη)

Χτες στο όνειρο μου

Έρωτας σε συνέντευξη

Σε βέλη καρφωμένα

Έκανε ερωτήσεις.

 

Κάθε σχέση τη περνούσε

Κόσκινα χίλια εκατό

Αν η τρέλα η μαινάδα

Με πάθος έπλεκε ζωές. 

Βρήκε στα σωθικά πληγές

Ανάγκες να τις γιάνει

Βρήκε ανασφάλειες πολλές

Αληθοφανή φτερά στα μέλη.

Είδε κεραυνούς ανύπαρκτους

Σε ονειροπόλους εραστές

Αστραπές φέρουν στα προσωπεία

Σύννεφα με βροχές στα μέλια.

Πήρε συνέντευξη στα χέρια του

Εκπομπή συναισθηματική

Κοίταξε ποσό λάθος υπολόγισε

Μετανιωμένος περπατεί.

Η τρέλα που εμπνεύστηκε

Μετουσιώνοντας σε αγάπη

Δε ήρθε σε όλους άσπιλη

Δε κοινώνησε αίμα στα φιλιά.

Στο αρχείο στέκει η συνέντευξη

Κι συνεχίζει το ρυθμό του

Ο έρωτας με τα βέλη και τα τόξα

Άμυαλο παιδί, στον εαυτό του.

Βασιλεία Τσακλη

ΧΑΜΕΝΕΣ ΨΥΧΕΣ (της Θωμαης Τσιμερικα)

 

Το ραντεβού έσκισε τα θέλω.

Πήγε για περπάτημα μέσα στην ανατολή.

Κάποιοι φόρεσαν τη μάσκα.

Θα πήγαιναν στο καρναβάλι της Βενετίας.

Οι γόνδολες βγήκαν στη λίμνη.

Να φέρουν τη χαρά μέσα στα χειρουργεία.

Η βελόνα τράβηξε την κλωστή.

Είχε αρχίσει το κέντημα στο τελάρο.

Στρογγυλό χωρίς ψυχή.

Ξύλο και άψυχα κορμιά. 

Σε ένα δρόμο μακρύ.

Ανάσες σταματημένες.

Προδομένες.

Ήχοι ακούστηκαν, σαν καμπάνας δάκρυα.

Μια κόρη κάθεται στο λιμάνι.

Ο αέρας της φυσάει τα μαλλιά.

Τα κύματα χτυπούν την προβλήτα.

Μια νεράιδα φέρνει νερό στο τάσι.

Να ξεδιψάσει ο ταξιδιώτης.

Οι γλάροι ψηλά στον ουρανό είναι χιλιάδες.

Είναι λευκοί με χαμένη την ψυχή τους.

Την ψάχνουν αλλά είναι κρυμμένη.

Αρχίζει το παιχνίδι του χαμένου θησαυρού.

Άρχισαν τα όργανα να παίζουν.

Οι γλάροι κόντεψαν να κοιμηθούν 

πάνω στο σύρμα.

Ευτυχώς ακούστηκε ένας ήχος και ξύπνησαν.

Τα ραντεβού έτρεχαν να προλάβουν την αλήθεια.

Ένα βήμα πριν την πόρτα, ξέχασαν το μαγικό ραβδί.

Νόμιζαν ότι με αυτό θα σωθούν.

Έτσι βούτηξαν σε μια μεγάλη αγέλη 

Και έψαχναν τον χαμένο εαυτό τους!

Θωμαή Τσιμερικα

Φονικό (του Σπήλιου Παναγιωτοπούλου)

 

Εκστασιάζομαι στην τόση ηθική

στων ''εχεφρόνων'' βαυκαλίζομαι τα λόγια

στην έκλαμψη μου εφορμώ στην λογική

ν΄απολυτρώσω λέξεις από τα υπόγεια.

Θα τις πετάξω στην καθάρια την πηγή

θα τις ξεπλύνω και μετά θα τις απλώσω

κι αφού θα έχω πια απ΄αυτές απαλλαγεί

στον πιο ελεύθερο τον ύπνο θα ενδώσω.

Κι όταν ξυπνήσω απ΄τον ύπνο τον βαθύ

κι όταν εκείνες πια θα έχουνε στεγνώσει

θα εξαίρω μόνο όσες μ΄έχουν αρνηθεί

κι όλες τις έωλες ο δήμιος θα σκοτώσει.

Μύδρους οι κήνσορες, θα λένε ''φονικό''

συμπίλημα στον κορβανά, μύθοι μοιραίοι

ανάθεμα που το ΄χα δει ορθολογικό

ανάθεμα τον κι όπου λέει πως δεν φταίει!

Σπήλιος Παναγιωτόπουλος

ΕΦΥΓΕΣ ΚΑΙ ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΝΩ (της Ειρήνης Γερονταρα)

 

Αν κάτι έμαθα από τον θάνατο

είναι να μην αντέχω την συμβιβασμένη ζωή

Έτσι από τότε που ο πατέρας έφυγε 

κι έμεινα να μεγαλώνω μόνη πια

κρεμάω ποιήματα στα τζάμια

και δεν κοιτάζω καθόλου τους ανθρώπους

Αν με δείτε να μην σας χαιρετώ

είναι γιατί όντως δεν σας είδα

Έχω μια έγνοια, 

που πάει το βελούδο από το φτερό της πεταλούδας 

όταν αυτή χαθεί

και η τρίλια από τον κοκκινολαίμη

όταν έρχεται η άνοιξη.

Και κυνηγώ τις απαντήσεις

και προσπερνώ τους περαστικούς αδιάφορη

Είναι, βλέπετε, σημαντικές ερωτήσεις 

που απαιτούν την προσοχή μου για να απαντηθούν

έτσι χάνω στις δημόσιες σχέσεις και στους καλούς τρόπους.

Μεταξύ μας,

δεν ντρέπομαι καθόλου και δεν μετανιώνω. 

Ειρήνη Γερονταρα

Άτιτλο (της Μαρίας Μαραγκού)

Ήθελες να μπορείς να κοιτάς τους ανθρώπους στα μάτια. Να σου επιτρέπουν να δεις την Ψυχή τους κι εσύ να τους χαρίζεις απλόχερα τη δική σου.

Δεν έμαθες ποτέ να γυρίζεις την πλάτη σου άλλωστε κι ας είδες πολλές με τη δική σου τη ματιά. Ό,τι σου γκρεμίστηκε, ψάχνεις τώρα απεγνωσμένα να το βρεις. 

Δεν μπορεί έτσι να είναι η ζωή, βουτηγμένη στο ψέμα, την υποκρισία, το βόλεμα και το ξεπούλημα! 

Όλα στον βωμό του ανταλλάγματος;

Δεν θα επιτρέψεις και να σε πείσουν όμως, πως η ζωή που κάποτε ονειρεύτηκες, είναι μονάχα ο δικός σου ο μικρόκοσμος! 

Μαρία Μαραγκού

Άτιτλο (της Βασιλικής Βήχα)

Ήρθα κοντά σου απόψε μυστικά

Να παίξουμε παιχνίδια απ' τα παλιά

Να σκαλίσουμε τις λέξεις και να φτιάξουμε ωραία ποιήματα 

Σαν εκείνα τα δειλινά που σου 'δίνα εκείνα τα αθώα τα φιλιά και σου υποσχόμουν ότι θα ερχόμουν πάλι και για πάντα

Σαν εκείνα τα αρώματα τα καλοκαιρινά που έφερνε η τράτα

Σαν το αεράκι στον Αη Νικολα που φυσούσε το φουστάνι κι εγώ σεμνά το σημαζευα

Και τώρα αυτά φαντάζομαι και μουσκευω από τα δάκρυα ότι έχω δικό σου

Αχ πως θα θελα η τύχη να μας εσμιγε πάλι να σου δειχνα για λίγο, πόσο σε περίμενα, το γράμμα που φύλαγα τόσα χρόνια...

Πάντα σε προσμενα και πάντα προσεύχομουν για σένα γιατί ήσουν κομμάτι της καρδιάς μου.

Πάντα θα σ' αγαπώ

Βασιλική Βήχα

Άτιτλο (της Γεωργίας Κιουλαχογλου)

Και τώρα που τελειώνει ο ουρανός 

σ’ ένα γαλάζιο σύννεφο θα ταξιδέψω

κι όπως περνάω σαν αερικό θα σε μαγέψω 

κι έπειτα σ’ ένα φύσημα του ανέμου θα χαθώ…

Δεν είχαν τα φτερά πουλιά

και η βροχή για χώμα δες πόσο πολύ διψάει· 

αλήθεια πες μου η αγάπη όταν φεύγει πού πετάει

πώς απαγκιάζει άραγε σε ξένη αγκαλιά…;

Έρχεσαι λίγο μες τα όνειρα μου και μετά σε χάνω σαν πνοή

σαν τον αέρα με αγγίζεις, γίνεσαι ανίσκιο χάδι

έλα να παίξουμε οι δυο μας στο σκοτάδι

κι ίσως ερωτευμένους να μας έβρει το πρωί…

Θα μας γεμίζει η νύχτα με αστέρια τα μαλλιά 

κι εγώ στον κόρφο μου θα ανάψω το φεγγάρι 

σε παραμύθια θα σε κρύβω όλο το βράδυ

πατρίδα σου θα γίνω στου άδειου κόσμου μας την ξενιτιά…

Κι όταν τα χείλη μας θα αλλάξουν το φιλί

θα γεννηθεί από την αρχή ξανά όλο το στερέωμα μαζί μας

στην ίδια αγκαλιά ήσυχη θα γύρει πια η ψυχή μας

και της αγάπης θα ‘χει κλέψει μια για πάντα το κλειδί…

Γεωργία Κιουλαχογλου

ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ (του Κυριάκου Δοσαρα)

Κοιτούσε με ηρεμία την ομίχλη

που είχε καλύψει το πρόσωπό της

απ ' τον ψυχρό καθρέφτη του συνοδηγού.

Τα μαύρα ανέκφραστα γυαλιά της

έκρυβαν περίτεχνα

την μελαγχολία στο βλέμμα της

και ίσως και κάποιο δάκρυ

που την πίεζε άκομψα να εξέλθει.

Ακουμπισμένο το δεξί της χέρι

στην άψυχη σιδερένια πόρτα του αυτοκινήτου

δεόταν διακριτικά για εκείνη

να πάρει μακριά την συννεφιά των ματιών της

η καλοσύνη και η μεγαλοψυχία του σιωπηλού δάσους.

Κάποιος ποιητής λέει

πολλά χρόνια αργότερα

θα προσπαθούσε μάταια με τους στίχους του

να κάνει την μούσα του να χαμογελάσει.

Και τούτο το παράπονό του

έγινε η ισόβια σκιά του.

Κυριάκος Δοσαράς

ΦΕΥΓΩ (της Σοφίας Κοντογεωργου)

 

Φεύγω

Με κούρασαν οι άστοργες λέξεις

οι ρηχές αγκαλιές

Δεν ανήκω

στον ψεύτικο κόσμο σας

Τη γνωρίζω καλά

τη μεταμφιεσμένη αγάπη σας

Οι μάσκες δεν μπορούν

να κρύψουν το πρόσωπό σας

Δε σας χαρίζω ούτε μια στιγμή

από το παρελθόν μου

Σας αποκλείω από το μέλλον μου

Φαύλοι και κενοί

καταδικασμένοι

στην ανυπαρξία του παραμυθιού σας

αναζητάτε δικαίωση

στο ομιχλώδες δάσος

μιας ένοχης συνείδησης.

Σοφία Κοντογεωργου

Άτιτλο (της Έλενας Μαυροειδή)

Γυρνάς την πλάτη και φεύγεις,

μακρύς και άδειος ο δρόμος 

ταίριαξε στη καρδιά σου, 

σε ακολουθεί η σκιά σου 

κι ο θυμός σου κλέβει το φως  ...

Κρατάς στα χέρια σφιχτά 

την αξιοπρέπεια, 

έμαθες να την προστατεύεις, 

σού έγινε εμμονή 

ο φόβος  μην χαθεί ...

Άγνωστη γραμμή τραβάς, 

κοιτώντας μπροστά 

αγνοώντας που βγάζει, 

χάνεσαι στην σιωπή, 

μια σιωπή που κραυγάζει ...

Σε μια δίκη βουβή 

η δική σου φωνή σε δικάζει, 

σε μια αίθουσα άδεια χωρίς δικαστές, 

στην δική σου ζωή πόσο μοιάζει  ... 

Τώρα πέσμου ακούς την φωνή 

που σου λέει φυλάξου, 

η μοναξιά πλησιάζει ...

Κι έτσι νιώθεις δραπέτης 

της δικής σου ζωής, 

κι η μοναξιά σε  κρατά απ το χέρι ...

Μα σαν θα 'ρθει  η νύχτα 

τα θεριά δεν φοβάσαι, 

γιατί πολύ καλά το έμαθες 

πως στην ζωή ετούτη, 

το μεγαλύτερο θεριό  είναι ο άνθρωπος ...

Έλενα Μαυροειδή

Άτιτλο (του Λουκά Αναγνωστοπουλου)

 

Περπατάω σ' έδαφος

άνυδρο που τρέμει. 

Κάτω του κινούνται 

οι τεκτονικές πλάκες της ιστορίας.

Δεν έχω χρόνο να σκεφτώ.

Πρέπει να περπατήσω 

να φύγω από  δω

αν είμαι τυχερός. 

Αστείο αν το σκεφτείς, όμως.

Τόσα σχέδια,  τόσα όνειρα 

και τώρα είμαι έρμαιο 

μιας αόρατης τύχης.

Πρέπει να προφτάσω 

να γράψω, να πω, να ζήσω.

Όσο ζω κινούμαι

και όσο κινούμαι ελπίζω. 

Περπατάω σ' έδαφος άνυδρο. 

Βλέπω μια αυλακια, 

κάποτε υπήρχε νερό 

που πήγε αλήθεια; 

Δεν έχω χρόνο να σκεφτώ. 

Κουβαλώ μνήμες των παλιών 

και όνειρα των νέων. 

Ψάχνω γόνιμη γη για να τα σπείρω.

Λουκάς Αναγνωστοπουλος

ΘΥΜΆΣΑΙ (της Νίκης Κροκίδη)

  

Θυμάσαι άραγε; 

Ήμουν σκυμμενη 

στον αργαλειο της ζωής μου... 

Υφαινα και ξυφαινα 

έναν ψεύτη χρόνο.... 

μαρμαρωμενες θύμισες... 

Μάτια, υγρά,. στυλωμενα 

σε κείνο τ' άσπρο περιστέρι..... 

με μια κόκκινη κλωστή 

βαμμενη στο αίμα της καρδιάς μου, 

έδεσα σφιχτά τα δυο του ποδαράκια. 

 Μέ μια χρυσή, κομμένη απ' τα μαλλιά μου,

έδεσα πισθαγκωνα, τις δύο του τις φτερουγες 

κι απομεινα, να το κοιτώ..

Κανακευα και βυζαινα

το χρόνο το θεριό

στην κούνια της ψυχής μου. 

Και κείνο εμεγαλωνε,

μες στο κανακεμα μου... 

κι αφιονισμενη μ' εσερνε στα τάρταρα.

Κι ήτανε, τοτε.. 

που να θυμάσαι!!! 

έξω απ' το παραθυρι μου, 

χτυπαγες τα φτερά σου, να ξυπνήσω, να μη χαθώ..... 

αναδεψα τα μάτια μου, στα μάτια σου

Που να θυμάσαι!!!!!! 

Πάνω στου αργαλειου μου το υφαδι σταθηκες... 

κι έκοψες με το ράμφος σου, τις κλωστές... 

που κραταγαν, τ' άσπρο μου περιστέρι. 

Φυλακισμένο το 'χα, 

στου χρόνου το κανακεμα. 

Δυο περιστέρια λευτερα.

στου απείρου το στερέωμα,

..χαθήκανε

Που, να θυμάσαι!!!

Νίκη Κροκίδη

Ο ΑΝΘΡΩΠΑΚΟΣ (της Κωνσταντίνας Σταθακοπούλου)

Βαριέμαι.

Μεταθέτω την αντίδραση μου για αργότερα.

Τότε που θα έχουν και πάλι αποφασίσει άλλοι για μένα.

Ερήμην μου.

Βαριέμαι.

Με κουράζει κι αυτή η οχλοβοή γύρω μου.

Καλά είμαι.

Εγώ θα αναχαιτίσω το παρόν;

Εγώ θα υποδεχτώ το μέλλον;

Μπα… μια σκέτη απάτη όλο αυτό.

Με κοιτάν με αποστροφή οι ώρες...

Τι ζητάνε από μένα;

Τι τις νοιάζει;

Θεατής θέλω να μείνω.

Θεατής του δειλού εαυτού μου.

Ναι, τον είδα και κάποτε που έσπρωχνε ομίχλες…

Χα ! τι κατάλαβε;

Ήρθαν ατέλειωτες εκτάσεις σκιάς από τότε

και κάλυψαν τους ήλιους της γης μου.

Με υποσχέσεις και χαμόγελα ήρθαν.

Σαν φίλοι έμπασαν

τα κίτρινα μάτια τους να με φωτίσουν.

Και βάφτισαν νομοτέλεια κάθε σκοτάδι.

Και σάλπιγγες, σάλπιγγες πολλές φώναζαν το πόσο μ’ αγαπάνε.

Και τα στόματα τους έσταζαν μέλια.

Μείνε εκεί, μου έγνεφαν με στοργή.

Χωρίς μνήμη

Καλά είσαι…

Εκεί, στην ασφαλή επικάλυψη της αδράνειας.

Και τα παιδιά μου τα ‘διωξα…

Μια μέρα ξεγελώντας τον εαυτό μου,

τα ‘διωξα μακριά.

Φύγετε να σωθείτε, είπα αδάκρυτη.

Κι ύστερα άνοιξα μια ρωγμή μέσα μου και σφάλισα τις μορφές τους.

Ε, και;

Σαν είναι η πρώτη;

Αν ξεσκεπάσεις τους φόβους μου

θα δεις αυλάκια τις ρωγμές να με ντύνουν.

Να χαράζουν το άβουλο του κορμιού μου.

Μα καλά είμαι.

Μια ασημαντότητα στην αμηχανία της στιγμής.

Αυτό είμαι.

Μη περιμένεις από μένα διασκελισμούς στην αιωνιότητα.

Βαριέμαι.

Φοβάμαι.

Άσε που έμαθα και στα σταυρώματα απ’ τις σκιές…

Κωνσταντίνα Σταθακοπούλου

ΣΤΗ ΔΟΝΗΣΗ ΤΗΣ ΕΥΘΥΤΗΤΑΣ (της Κατερίνας Μπαχαρη Κουτσουνα)

Βαφτίσαμε την Άνοιξη πικρή εκ προοιμίου.

Ορίσαμε ποινές προτού το έγκλημα.

Φυλακίσαμε συνειδήσεις σε άχτιστες φυλακές 

δίχως προανάκριση.

Θάψαμε όνειρα προτού τα σκεφτούμε.

Θάψαμε ζωές με ξένη ταμπέλα .

Τα τραγούδια μας έγιναν χασκόγελα.

Στην υψικάμινο της απελπισίας φλεγόμαστε.

Ούτ´ένα όμικρον στο τότε ούτ´ένα ωμέγα στο τώρα !

Οι βουκόλοι έπαψαν να τραγουδούν, 

οι πολίτες να ελπίζουν, 

τα παιδιά δεν παίζουν πια στις αλάνες .

Συνειδησιακή ανεμελιά χορταίνει με καναπέ 

μυρικάζοντας εκπομπές φουμάροντας απελπισία

ή στυγνή απάθεια .

Στέρεψε το μελάνι στα μελανοδοχεία,

το πήρε όλο η νύχτα ,ευτυχώς !

Τα μανουσάκια στον Αμπλό 

ξυπόλυτα χαίρονται την ευτυχίας τους.

Ούτ´ένα παιδί να τα κάμει. ,,ματσάκια,,.

Το χαρτζιλίκι αδιάθετο ,στο παρά πέντε η ανοχή.

Βάφτισαν στις Λεσιές το δρόμο ανήθικο ,

που τσαλακώθηκε το καινούργιο υπόδημα .

Ουδόλως σκέφτηκαν 

να βαφτίσουν ανόητο τον διαβαίνοντα.

Πρόστυχες διαβολές στο περιβόλι των εκπλήξεων 

οριοθετούν τις ευκαιρίες των συμβιβασμών .

Δειλή η αύρα της ανησυχίας πληγώνει την ευκαιρία .

Ληθαποθήκες ευρημάτων αδιάθετες στο κοινό 

μετρούν το πάχος της μούχλας 

στην υγρασία του σκοτεινού υπόγειου .

Μυρικάζουμε τώρα τις ενοχές μας.

Νίπτουμε τας χείρας μας !

Επαναπροσδιορίζουμε κατά τα συμφέροντα ,

επωχούνενοι των αντιλήψεών μας.

Οι σταθερές αλλοιθώρησαν .

Φραγή στο λόγο , φραγή στην ελευθερία.

Ευτυχώς οι ιδέες ακόμα ίπτανται !

Η υποκλοπή όμως καραδοκεί

ως εφήμερη προπαγάνδα .

Διαβόητες ορκομωσίες αστιγματισμού

παραβλέπουν την ευθεία πλανόμενες ...

Και η κατεύθυνση δωροδοκεί την ευθεία.....

Η στρογγύλη κυλά με αξιοπρέπεια στο ρυθμό της .

Σύμμαχος η βαρύτητα !

Αλίμονο στην τεθλασμένη ....

Ανώδυνα ευαγγελίσματα σε ημιθανείς ευκολίες

διαφημίζονται με λανθάνουσα επέλαση .

Κάηκε το δάσος ! 

Το στυγνό μεγαλείο 

αρμέγει τώρα τις θαμμένες αρετές .

Πλημμυρισμένα ευθύτητα τα λόγια 

δονούν τις συχνότητες της εμπλοκής .

Ίσως αύριο ξανθίνουν οι εντυπώσεις !

Κατερίνα Μπαχαρη Κουτσουνα

Εγώ, η πολύτιμη (της Εύας Κοτσικου)

 Έσπασα σε μικρά κομμάτια ουκ ολίγες φορές και μοιράστηκα σε σώματα άψυχα, σε λόγια ψεύτικα, σε υποσχέσεις χάρτινες. 

Διαλύθηκα καθώς έστηνα πύργους από τραπουλόχαρτα, κάστρα σε κινούμενη άμμο, βλέποντας το τίποτα για τα πάντα.

Διαιρέθηκα σε χιλιάδες μικρούς εαυτούς ενώ προσπαθούσα να γεμίσω ψυχές σαν πηγάδια απύθμενα, σαν δοχεία διαμπερή, ψυχές που δεν έμαθαν να αγαπούν.

Σκορπίστηκα άπειρες φορές σε ανόητες και ανούσιες καταστάσεις, σε ανάξιους έρωτες, σε ρηχές ιστορίες. Σκορπίστηκα άπειρες φορές πριν καταλάβω πως είμαι πολύτιμη.

                    

  Εύα Κοτσικου     

Στα πεζούλια τ' ουρανού (της Χρύσας Μπαφουτσου)

Σε περίμενα...

Εκεί.

Τις νύχτες των απουσιών. 

Όταν δήλωνες παρούσα 

στα σοκάκια της σιωπής. 

Και σώπαιναν οι άνεμοι,

σαν τα όνειρα αθόρυβα περνούσαν 

στις διαμαντοκλωστές των άστρων.

Εκεί στ' ασβεστωμένα πεζούλια τ' ουρανού,

που σαν άνθιζαν οι λέξεις 

γίνονταν πορφυρή βροχή 

κάποιου Απρίλη ερωτικού 

που κρατούσε σφιχτά στις χούφτες του,

τ' ακριβά σου όνειρά.

Σε περίμενα.

Πάντα σε περίμενα.

Εκεί στ' ασβεστωμένα πεζούλια τ ουρανού.

Χρύσα Μπαφουτσου

"Νηνεμίας ναυαγοί ελπίδες " (της Μαρίας Δημοτακη)

Επιπλέει μια σανίδα σωτηρίας,

ο ίδιος μου ο Εαυτός

στήνει πάνω της ένα μικρό μποστάνι με την πάνλευκη γοητεία ενος νέου πρωινού.

Ξεμαλλιασμένες από της τρικυμίας

το θυμό 

νηνεμίας ναυαγοί οι ελπίδες 

κοιτούν  το 'ρημοκλήσι 

που προσκολλά ευχές,

προσευχές πάνω στα μαλλιά.

Κύματα δωρίζουν φωτίνια στην ακτή,

κοράλλια εμμέλειας  μεσολαβητές,

χρυσομιλούμενα στην Πίστη 

συθέμελα αποκαλύπτουν,

την πρόθεση αγγέλου να πετά 

πάνω απ' το ουράνιο δροσερό κάλεσμα.

Ωσότου αποδεχτώ τη γιορτή,

την ωδή στον Υπάρχων παράδεισο.

Βρεγμένο  χώμα που ελαφρά πατώ.

Οσφραίνομαι ολότελα την αύρα Του.

Γόνιμη η γη ανθίζει ελπίδες.

Εσύ, μόνο αγάπαμε.

Μαρία Δημοτακη                                

Αγωνίσου (της Γεωργίας Κιτσουκη Βασιλειαδου)

 

Κρυμμένος κάπου αθέατος παραφυλάς 

Κρυφοκοιτάς κάθε περαστική συμπεριφορά

Ανοησίες ντυμένες με δικαιολογίες κομψές

φτιασιδωμένες κάποιες φορές σαν πολυτελείς κοκέτες

κι άλλοτε πάλι γδυμένες απροκάλυπτα από προσχήματα

Περνούν οι φόβοι αγκαζέ, κάποτε ένας ένας

σαν χιλιοπροβαρισμένη παρέλαση, 

στημένη σωστά, με παραγγέλματα “εμπρός μαρς, έν δυό”

με στολή παραλλαγής μέσα σε ανίδεους στρατιώτες

Καμουφλάρεις κι εσύ την θέση σου και αναδιπλώνεσαι

χίλιες φορές, ώρα την ώρα, μήνες τώρα

Περνούν ανεπιστρεπτί αναμνήσεις χαρούμενες

τώρα πια απαγορεύτηκαν οι χαρές

Κάπου μακριά το γέλιο ακούγεται παράταιρο κι όλο στερεύει

Μάταια προσπαθείς να μεταμορφώσεις εκείνο τον άναρθρο ήχο

Κρυώνεις, ρίγη διαπερνούν την ψυχή σου απ τις απώλειες

Ένα ένα τα πέπλα της φεύγουν, φίλοι, γνωστοί, ξένοι

Όλα αλλάζουν κι εσύ περιμένεις στωικά την σειρά σου

Κάπου κάπου κυκλοφορεί και μια ρακένδυτη ελπίδα

Μοιράζει υποσχέσεις παραπληγικές, ανάπηρες, 

αδύναμες να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων

Έπεσε θύμα κι αυτή  πολυπληθών μνηστήρων 

Μένεις στην ίδια θέση, πάει καιρός που κρύβεσαι

Αφουγκράζεσαι σαν πληγωμένο θηρίο Παντού μυρίζει αίμα θυσίας

Όμως εσύ δεν πλάστηκες για να φοβάσαι 

Είσαι ακόμα θηρίο

Πρέπει να βγεις εκεί έξω. Η ζούγκλα σε περιμένει. Αγωνίσου!

Γεωργία Κιτσούκη Βασιλειαδου

Άτιτλο (της Βασιλικής Σταθοπούλου)

Φυλακή δεν είναι τα κτίρια με τα κάγκελα παντού..

Χειρότερη φυλακή απ' το ίδιο σου το μυαλό δεν έχει..

Εκεί μέσα κρατάς σκέψεις , αναμνήσεις,όλα εκεί μέσα..

Και σε τρελαίνουν..

Κάθε βράδυ ειδικά που αρχίζει να πέφτει το βαθύ σκοτάδι γυρνάνε 

σαν φαντάσματα φυλακισμένα ..

Κι ακούς τις αλυσίδες να τρίζουν ..

Και να σερνονται..

Τι φυλακή αυτή του μυαλού...

Δεν πρόκειται να ελευθερωθεις ποτέ από αυτήν..

Ισόβια κάθειρξη η ποινή σου..

Το έγκλημα σου?

Απλά αγάπησες χωρίς να αγαπηθεις.. 

Βασιλική Σταθοπούλου

Μου λείπεις ακόμα (της Έλενας Κορινιωτη)

Βάζω υπενθύμιση στον εαυτό μου 

-να μη το αμελήσει αυτή τη φορά-.

Τις σωστές λέξεις να σου πω,

τι κι αν δεν τις εννοώ. 

Όλα υπόκεινται πια, 

σε ένα συλλογικό όφελος.

Θα είμαστε καλύτερα 

έτσι χωριστά κι αγαπημένοι, 

(κι ενδόμυχα ερωτευμένοι).

Μου λείπεις, ακόμα.

Κι απ' τις τρεις αυτές λέξεις,

εκείνη κυριολεκτικά που με διαλύει

είναι αυτό το -ακόμα-. 

Σαν ποινή ακούγεται, 

σαν έσχατη τιμωρία 

για κάποιο έγκλημα 

που μάλλον δεν διέπραξα. 

Να θυμηθώ την επόμενη φορά 

που θα σε συναντήσω 

να προσποιηθώ πως μου πέρασες

σαν μη θανατηφόρα ασθένεια

βραχείας διάρκειας. 

Να μη ξεχάσω να σου δείξω 

πόσο εντάξει είμαι μακριά σου. 

Να μη ξεχαστώ επάνω στον 

έκδηλο συναισθηματισμο μου 

και σου ομολογήσω πως σε σκέφτομαι

... ακόμα.

Γιατί σε κάθε ρήμα που έχει εσένα 

ως υποκείμενο, σχεδόν αυτόματα 

προσδίδεται η έννοια του ακόμα.

Σε αγαπώ ακόμα.

Σε ξεπερνάω ακόμα.

Βλέπεις πιο χαλάει την πρόταση;

Ποιο δημιουργεί πρόβλημα;

Αυτό το ακόμα. 

Έλενα Κορινιωτη

Άτιτλο (της Σωτηρουλας Τζιαμπουρη)

Πολλοί με αγάπησαν από ανάγκη. 

Ήθελαν να πιουν από το ίδιο ποτήρι 

που έπινα και γω.

Διψουσαν για την ψυχή μου που έβλεπαν. 

Άδειοι άνθρωποι με τρύπιες τσέπες στη ψυχή τους.

Με μια ψυχή κενή, στα σκοτάδια χωρίς χρώματα, χωρίς φως .

Ανάπηροι ήταν...με δεκανίκια περπατούσαν στη κόλαση του μυαλού τους.

Καίγονταν με τα παντζούρια κλειστά. 

Στα πεζοδρόμια έπεφτε η αυλαία τους.

Σε μια καταιγίδα με ξεβαμενους ρόλους, πατημενους στη μιζέρια που κουβαλούσαν.

Φθαρμενη μιζέρια που σκαλιζε να βρει ευτυχία σε λάθος ρόλους.

Ρόλοι που ναυαγησαν στο σκοτάδι τους.

Αδειοι άνθρωποι χωρίς ψυχή...

Άδεια τασάκια χωρίς αποτσιγαρα....

Σωτηρουλα Τζιαμπουρη

"Μακάβριος λογισμός" (της Βίκυς Μπαλλου)

Θυμάμαι,

όταν έφυγες,

όταν αποφάσισες εσύ

και για τους δυο μας

ορκίστηκα 

πώς δεν θ’ αντέξω 

μονάχη μου λεπτό.

Άντεξα, όμως,

και προχώρησα.

Έτσι, τόσο πεζά και κυνικά,

 είδα πώς δεν πεθαίνουν

οι άνθρωποι από έρωτα.

Γκρέμισα όλα μου τα παραμύθια,

τα πήρα στους ώμους

και συνέχισα.

Δεν μίλησα για σένανε ποτέ

-να μη γνωρίζει κανένας

πώς υπήρξες.

Μα τώρα τελευταία,

θαρρείς και χόρτασε το μέσα μου

τα ψέματα,

αναλογίζομαι πώς κάποτε

θα χρειαστεί να τα μπαλώσω.

Θα έρχονται αύριο

τα παιδιά μου,

θα ρωτάνε 

για τον πρώτο έρωτα 

της μαμάς

-βέβαια πώς θ’ ακούσουν

για τον λατρευτό τους πατέρα-

κι εγώ θα τους σκαρώνω ιστορίες

-μη τα πλακώσουν τα συντρίμμια μου.

Θα έρχονται μεθαύριο 

τα εγγόνια μου,

θα θέλουν να μάθουν

τι απέγινε

ο πρώτος έρωτας

της γιαγιάς

-σίγουρα πώς θα δουν 

έστω και μια φωτογραφία-

κι εγώ δεν θα γνωρίζω καν

ποιο χώμα σε σκεπάζει.

Σκέφτομαι μακάβρια, 

θα μου πεις.

Με συγχωρείς,

μα μόνο θάνατος μ’ απέμεινε

από σένα.

Βίκυ Μπαλλου

ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΕΧΩ ΤΗΝ ΠΡΟΘΕΣΗ... (της Φιλαρετης Βυζαντίου)

Τί κι αν έχω την πρόθεση

τον ζήλο κι αν έχω τί;

Δεν μου δίνονται σήμερα οι λέξεις

Κρυμμένες στα σκοτεινά λαγούμια τους

σαν κουρασμένες

σαν φοβισμένες

σαν άτολμες

λουφάζουν

Ανάμειξη δεν θέλουνε καμιά

στα τεκταινόμενα

των τετραδίων

Έτσι κι εγώ τις άφησα

μακριά 

από την θηριωδία των πρωινών μου σκέψεων

Άναψα τη σόμπα 

ευωδιά καμμένου ξύλου

φλούδες πέργαμου ξυσμένες

έτοιμες για  το γλυκό

στο ραδιόφωνο ένα χαρούμενο ηπειρώτικο

- οι ρίζες μου αργοσαλεύουν ηδονικά-

και ο καφές πάντα πικρός 

λιγάκι να σου μοιάζει

Το δωμάτιο φλύαρο

οι κουρτίνες  ανυποψίαστες για το έξω φως

πέντε στίχοι βγάζουν το κεφάλι τους

από το λαγούμι

ξανακρύβονται όμως

-σοφή επιλογή-

Κι εγώ δένω το σιρόπι 

δένω τις σιωπές μου ματσάκι 

αμφιβόλου χρώματος και μυρουδιάς

και περιμένω

Μη με ρωτήσεις

Δεν ξέρω τί

Τί κι αν έχω την πρόθεση

τις λέξεις κι αν τις κανάκεψα τί;

Δεν μου δίνεται σήμερα ο ουρανός

Πικρός και απόμακρος

σαν την μορφή σου....

Φιλαρέτη Βυζαντίου

[ Φ.Β. 2-2-20  ''ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΕΣ  ΛΕΞΕΙΣ'' 2018-2020]

[ πίνακας : Marc Chalmé ]

ΑΤΟΛΜΕΣ ΣΙΩΠΕΣ! (της Νέλλης Κουμεντάκη)

Στις στιγμές παραδώσου

έχουν κάτι απ ' το χτές και  σμίγουν

οι σκέψεις σε σιωπές γυρισμού ζωντανές!

Έντονες παραστάσεις

καταδύσεις ψυχής λυτρωτικές,

εκείνο το κοίταγμα των ματιών σου

το μπλέ, φωτογραφίες του νου αναδρομές!

Στις στιγμές παραδώθηκα

κι αφέθηκα στη μαγεία σαστησμένη

η σκέψη, αυταπάτη όλα μοιάζουν

μια γλυκιά νοσταλγία!

Λένε αλήθεια οι στιμές

σαν να βλέπεις ταινία, πανδαισία

εικόνων κυνήγι της σκέψης σε διαδρομές

ουτοπίας!

Του μυαλού αναζητήσεις

κρυφή αφετηρία, διαχρονικό ταξίδεμα

κι η φυγή σε μια ακτή, χειμωνιάτικες

στιγμές σε μια δόση ειρωνίας!

Σε πλάνη οι  ώρες μας κρατούν

σ' αγωνία, άτολμες σιωπές κι έχουν

μια μαεστρία του νου ζωγραφιά

ρυθμοί ευαισθησίας!

Κι οι στιγμές έχουν χρώμα

του βυθού σου μαγεία, στο σμαραγδί

του απείρου, κι αυτό των ματιών σου

που' χω αδυναμία!

Νέλλη Κουμεντάκη

Αγάπη ζώσα (του Λευτέρη Ελευθερίου)

 

Στένευα τα ρίγη του κορμιού

για να χορέσουν... 

Χαμήλωνα τα φώτα των αστερισμών

για να μη φέγγουν δυνατά... 

Μαδούσα όνειρα και στοχασμούς. 

Ψαλίδιζα ηδονές και αισθήσεις. 

Μπάλωνα της καρδιάς μου

το πανί το λαβωμένο...

Μέχρι που ένα  σούρουπο, καταμεσής του ηλιοβασιλέματος 

-στη μοναξιά μου- συνάντησα τον εαυτό μου... 

–Λοιπόν; είπε

–Τα ξέρεις όλα, του απάντησα

–Και τι κάνουμε; επιμένει

–Συνεχίζουμε, είπα...

Συνεχί-ζουμε! γιατί η αγάπη όλα τα υπομένει, όλα τα μπορεί, με τον πόνο, με το δάκρυ, ροδόκηπους φυτρώνει, αντέχει και ανθοφορεί...

Γλύφει τις πληγές, τις επουλώνει, ντύνεται Άνοιξη και συνεχί-ζει να μοσχοβολά ζωή... 

Ένα θαλασσοπούλι διέκοψε τον συνειρμό των σκέψεων μου και ευθύς, έπιασα τον εαυτό να χαμογελά διακριτικά, με το βλέμμα του στραμμένο προς τη θάλασσα.

Συνέχισα να μονολογώ... 

Η επόμενη γυναίκα που θα έρθει στη ζωή μου, 

θα πρέπει να μου θυμίζει ότι η αγάπη είναι τρυφερή...

Σαν μίσχος που ξεπηδά από έρωτα

θα μοιάζει η ψυχή της, 

που ανθοβολά στης ροδαυγής το κάλλος...

Ροδοπέταλα φιλιά, τρυφερά θα της χαρίζω.

Και μέσα από τα μάτια μου πανέμορφη, μοναδική...του φεγγαριού το θάμπος... 

Θα έχει τη χροιά των ποιημάτων 

που θα ευχόμουν, να μπορούσα να γράψω.

Εκλεισα τα μάτια, πήρα βαθιά ανάσα και πήρα το δρόμο της επιστροφής

 γεμάτος αυτοπεποίθηση... Και συνεχί-ζω! 

Λευτέρης Ελευθερίου

Η μουσική...(της Μαρίας Κουτούση)

Τα τραγούδια κουράστηκαν

χρόνια να περιμένουν βουβά

στο κατώφλι των χειλιών.

Πήραν αγκαλιά τους στίχους 

και φεύγουν...

Τα βλέπει που χάνονται στον ορίζοντα

και δύναμη δεν έχει η φωνή 

να τα καλέσει πίσω.

Και η καρδιά δεν αντιδρά...

απρόθυμη, πικραμένη, θυμωμένη...

γιατί την πρόδωσαν οι λέξεις

που έντυσαν τα όνειρα...

Μια  νοσταλγία μόνο...

Το κλάμα της μουσικής

που μένει πίσω - αιώνια σαγήνη-

ατέρμονη ομορφιά στα μύχια της ψυχής​.

Η μουσική μόνο...

Συνένοχη κι αθώα... επιμένει

να ταξιδεύει την ελπίδα

με μια παράξενη προσδοκία.

Παράξενη μουσική...

Ελεύθερη από γήινα υλικά!

Χωρίς τα όρια, χωρίς τη σκλαβιά του λόγου...

σε άρρητους κόσμους οδηγεί.

Σαν προσευχή που ταξιδεύει,

ώρα νυχτερινή, σε ουράνια ύψη...

Μαρία Κουτούση

Μια σταγόνα Έρωτα.. (της Λιλης Βασιλάκη)

Χθες, βράδυ αργά, τα 'λεγα με μια φίλη 

κι ο, τι 'χε στην ψυχή ανέβαινε στα χείλη... 

"Ειν' η ζωή μου άχαρη, στην θλίψη μαντρωμένη! 

Δεν λαχταρώ, δεν ονειρεύομαι, η μοναξιά με δέρνει...

Πάρε τα λόγια μου, απ' το κουβεντολόι, 

σε στίχους σμίλευτα και κάντα μοιρολόι... 

Τον πόνο που έχω στην ψυχή και τον διψούν τα χείλη, 

ένα τραγούδι λάξευστον με της καρδιάς τη σμίλη.. "

Κι αφού τον πόνο της γροικώ, 

τις λέξεις της μαζεύω 

μέσα στα βάθη της νυχτιάς,

την πεθυμιά λαξεύω... 

" Τίποτα πια δεν λαχταρώ, καμιά επιθυμία,

αιθάλη γίναν όλα, μια πρώην ιστορία...

Ερίζωσαν στης θλίψης την άμπωτη ρωγμή

και δεν ζητούν διέξοδο, καμιά εκδρομή.

Δεν κάνω όνειρα μικρά ή διαρκείας,

καιρό αποτεφρώθηκαν σε σήψη απραξίας ...

Καήκανε ως καίει ο λίβας τα σπαρτά,

απόκαμαν μες της ψυχής την πυρωστιά...

Δεν τραγουδώ στου γέλιου το κλαδί ,

και δεν προσμένω, πια, να 'ρθει καμιάν αυγή...

Σε τί να καρτερώ, τί να ζητήσω τώρα. 

Κάλπικα σ' όλα τα κουτιά του έρωτα τα δώρα  

κι απόηχοι ψευδείς του σ' αγαπώ οι λέξεις... 

Για πες μου λογισμέ, πώς γίνεται να στέρξεις; 

Ποιο δρόμο, πες, να πάρω ή ν' αφήσω, 

των "θέλω" να διαβώ, των "πρέπει" να τιμήσω ; 

Θα αφεθώ στης λήθης τη ροή κι εκεί θα ζήσω. 

Αφρός στο κύμα θα διαβώ, να μην αντιγυρίσω... 

Στη φτερωτή τ' ανέμου το νου μου θε να χρίσω. 

Στη λησμονιά αναζητώ μια γόμα να με σβήσω..."

Και, όμως, φίλη μου ακριβή, 

μην βάζεις την ψυχή σου φυλακή... 

Μία σταγόνα Έρωτα σαν 'ρθει , 

γίνεται ο κόσμος, πάλι, Κυριακή!! 

Λιλή Βασιλάκη

"Μετεξεταστέοι στον έρωτα"

Απαγγελίες (του Δημήτρη Δημητριάδη)

Δεν θέλω να σκοτωθούν τα ποιήματα μου 

σε απαγγελίες /

Και  

να ευδοκιμούν σε χέρια εραστών

και τυχαίων 

Ούτε να σερβίρονται την ώρα του

δείπνου. 

Τα πεζοδρόμια τους είναι άδεια 

Η φωνή τους άλαλη

Όλα τελούν εν υπνώσει 

Και ο κόσμος ιδέα δεν έχει αν η

ψυχή τους διαρκεί το πολύ 

μια ώρα. 

Δημήτρης Δημητριάδης

ΜΟΝΑΞΙΑ (της Λένας Σαρή)

Ναι συμφιλιώθηκα 

με τη μοναξιά μου

την έκανα φίλη,

αδερφή, μάνα.

Την έκρυψα καλά 

στις αισθήσεις μου

στις ανάσες της ζωής μου.

Τη φιλοξενώ μέσα μου

στις νύχτες τις μόνες.

Στους τέσσερις τοίχους,

στις ήσυχες ανατολές μου

στη δύση του ήλιου,

στο σεργιάνι του μυαλού μου.

Στην αγάπη που 

έχω και δεν έχω.

Λένα Σαρή

ΖΙΚ ΖΑΚ (της Χρύσας Νικολάκη)

Όλα στο τέρμα

στης ζωής  το στάδιο.

Ιδρώτας ανεξέλεγκτος,

το αίμα κόκκινο

στροφές απότομες.

Μεταξύ ουρανού και γης

στραβοτιμονιές 

και ξέφρενη ταλάντευση.

Στο μεταίχμιο

ζωής και θανάτου,

οδήγηση.

Ώσπου, Θεός ουρανοδηγός

ποιήσει σωτηρίας οδόστρωμα

για της καρδιάς το αδιέξοδο.

Κι έτσι απλά

το τέρμα έγινε

πάλι η αρχή

στου Έρωτα 

το ιλιγγιώδες 

όνειρο.

Χρύσα Νικολάκη

Με τις προσευχές σε στοίχιση… (της Γεωργίας Σχοιναράκη)

-«Πάτερ ημών»…

Προπορεύτηκε μια στιγμή… μια Μνήμη.

Επιρροή… καταφανής, 

από την εικόνα σου πάνω από το κομό.

Λίγο κάρβουνο και μείναν,

για τόσα χρόνια...ανεξίτηλα τα μάτια.

Ούτε η σκόνη, δεν άλλαξε το αδιάφορο τους.

Στο απυρόβλητο και το χαμόγελο, 

Πάνω χείλος, ανάποδη περισπωμένη,

Κάτω, μεσαία παύλα, μην τυχόν και χαθεί ο έλεγχος. 

Κι όλος αυτός ο έρωτας κάπου στο «ω εν τοις ουρανοίς » ,

χυμένος στο άναστρο.

Έτσι μουντζουρώθηκε ένα έλεος απάρνησης, 

πάνω από τον καιρό, πάνω από τη λήθη.

Λίγο έμελλε να κατεβάσω την εικόνα,

να μείνει ορφανός ο τοίχος από "το δήθεν". 

Μα είπα “είναι για καλό” να “παραμένει εικόνα”,

Ν’ αφήσει στα όνειρα μου της χαράς το γνήσιο.

Μα και στο κομό θα ‘λειπε η συντροφιά.

Η Συνήθεια πείθει ενίοτε.

-«Αγιασθήτω τ’ όνομα σου» λοιπόν!

Τραβώ την πόρτα.

Αλλάζω υπνοδωμάτιο.

-«Αμήν»

Γεωργία Σχοιναράκη

ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ (της Μαρίας Νάντη)

Κι Η Μέρα  ... Φέρνει Μαζί Της 

Την Φοβερή Αποκάλυψη ...

Το  "ΚΟΣΜΟΣ"  Εκπέμπει 

Το Τελευταίο Του Σήμα Κινδύνου ...

ΠΡΟΣΟΧΗ !  ΠΡΟΣΟΧΗ !

Εγκαταλείψατε Αμέσως Το Καράβι...

Παρουσιάστηκε Βλάβη 

Στο Σύστημα : Α Ν Θ Ρ Ω Π Ο Σ ...

Φωνή Βοώντος Εν Τη Ερήμω Η Αλήθεια !

Η Άτρακτος, Κόπηκε ! Κοιτάξτε ! 

Μα, Κανείς σας Πλέον Δεν Βλέπει ;

Που Πήγαν Τα Μάτια Σας ;

Σήμερα Ένας Προφήτης Μου Είπε,

Θα  Καταλυθεί Του Διαόλου Η Κατάληψη,

Θα Σκιστεί Ο Ουρανός Και Η Γη

Κι Ο Καιρός, Θα Δείξει Τα Πρόσωπα Με Σημάδια ...

Μια Φωνή Με προειδοποίησε ...

Θα Έρθω Την Νύχτα Εκείνη

Που Θα Ξημερώνει Καινούργιος Κύκλος 

Στο Παραπέτασμα Που Ονομάσατε Χρόνο !

Την Ώρα που θα Μετράτε Αντίστροφα,

Θα Αναποδογυρίσει Η Εικόνα

Και Το Ομοίωμα Θα Τρομάξει ...

Γιατί Υπήρχατε πριν Συλλάβετε 

Τον Εαυτό σας  Στον Καθρέπτη

Που Ονομάσατε Χώρο !

Ο Έχων Ώτα Ακούειν Ακουέτω !

Ο Νέος Κόσμος Που περιμένατε Ήρθε !

Εσείς Ήσασταν Το Πλήρωμα,

Εσείς Κι Οι Καπεταναίοι ...

Εσείς Ήσασταν  Το Καράβι,

Εσείς Και Η Θάλασσα ...

Εσείς Ήσασταν Ο Ουρανός.

Εσείς Και Τα Λόγια Της Πλώρης

Που συνουσιάζονταν Με Τα Κύματα ...

Εσείς Είσαστε Η Αξία, 

Εσείς Κι Η Τιμή,

Εσείς Και Το Αντίτιμο

Που Σήμερα  Όλοι σας Ξεχρεώνετε !

Από Αύριο Όλα Γύρω σας Θα μοιάζουνε Άγνωστα ...

Ταυτότητα σας Θα Είναι Οι Πράξεις Σας ...

Ο Οίκος Σας Θα ρημάξει 

Αν δεν έχετε Μέσα Τον Κύριο Να Σας Σώσει !

Προετοιμαστείτε Γενναία !

Σηκώστε Το Βάρος Του Είναι Σας

Είναι Καιρός Να Αποδοθεί Δικαιοσύνη !

Θα Θυμηθείτε Ποιοι Ήταν Οι Φαρισαίοι

και Ποιοι Οι Τελώνες ...

Θα Μάθετε Ποιοι Ήτανε Απλοί Θεατές ...

Θα Θυμηθείτε Ποιο Ήταν Το Έργο,

Θα Μάθετε Ποιοι Ήταν Απόντες ...

Θα Θυμηθείτε Ποιοι Είχαν Στο Χέρι Τους

Θα Μάθετε Ποιο Θα χάσουν Τα Πάντα ...

Θα Θυμηθείτε Ποιοι Ήταν Οι Ανύπαρκτοι,

Θα Μάθετε Ποιοι Επιλέχτηκαν Να Υπάρχουν ...

Θα Θυμηθείτε Πως Η Αρχή Ήτανε Από Πάντα,

Θα Μάθετε πως δεν Υπήρξε Ποτέ το Ποτέ ...

Θα Θυμηθείτε Πως Ο Θάνατος Είναι Κίβδηλος,

Θα Μάθετε Πως Τελικά Είστε Αθάνατοι !

Θα Θυμηθείτε Που Είναι Ο Παράδεισος,

Θα Μάθετε Που Κρύβεται Η Κόλαση ...

Θα Θυμηθείτε Ποιο Είναι,

Το Δέντρο Της Γνώσης

Του Καλού Και Του Κακού,

Θα Μάθετε Ποιο είναι 

Το Δέντρο Της Ζωής ...

Θα Σπάσουν Των Αντικατοπτρισμών 

Οι Αντανακλάσεις ...

Θα Σπάσουν Των Ρολογιών Οι Εν-στάσεις ...

Θα  Δείτε Να Καταρρίπτονται 

Όσα Με Βεβαιότητα Είχατε  Εώς Σήμερα Πιστέψει,

Θα Ακούσετε Πως  με Βεβαιότητα Δεν Ξεφύγατε

Από Όσα έως σήμερα Πιστέψατε Πως Είχατε Νηστέψει ...

Σήμερα ! Τα Τελευταία Δευτερόλεπτα

Πριν Αλλάξετε Έτος ...

Φροντίστε Να Έχετε Κλείσει

Κάθε Ανοιγμένο Λογαριασμό ...

Αύριο !  Η Νέμεσις Κατεβαίνει Ολόφωτη !

Να είστε όλοι Προετοιμασμένοι

Να δώσετε πίσω ότι ποτέ δεν ήταν Δικό σας ...!

Κύμβαλο Αλαλάζον  Ο Λόγος Σας !

Επί Ματαίω Επικαλεστήκατε Τον Θεό 

Να σας Χαρίσει Ότι Επιθυμούσατε ...

Τα Πετάξατε Όλα Στον Κάδο Των Απορριμάτων Του Χάους 

Μόνο Και Μόνο Επειδή Δεν Χειροκροτούσαν

Το Μάταιο Είδωλό Σας ...

Αλίμονο Σε Εσάς Που Ενώ δεν Βλέπατε 

Διαλαλούσατε Ότι Είδατε Κάτι Που

Ποτέ Δεν Θα Μπορούσε Να Υπάρξει ...

Σε Εσάς Που Ενώ Δεν Ακούγατε,

Διατεινόσασταν Ότι Ακούτε

Όσα Ποτέ Δεν Θα Μπορέσουνε Να Ειπωθούν ...

Αλίμονο Σε Εσάς Που Ενώ Δεν Γνωρίζατε Τίποτα

Διατυμπανίζατε Ονόματα Επικαλούμενοι Ότι Τα Ξέρετε ...

Αλίμονο Σε Εσάς Που Ενώ Δεν Θυμόσαστε

Υπενθυμίζατε Πράγματα Που Ουδέποτε Έγιναν ...

Αλίμονο Σε Εσάς Που Ξεχάσατε Όσα Σας Δόθηκαν ...

Αλίμονο Σε Εσάς Που Μονάχα Αδικείτε με κάθε σας πράξη

Ενώ Συγχρόνως Ομιλείτε Δημόσια Για Δίκαιο 

Δίχως Να αισχύνεστε ... 

Αλίμονο Σε Εσάς που Πετάξατε Το Χρυσάφι 

Και Τα Άγια Μόνο και Μόνο 

Επειδή δεν μπορούσατε να το Χρησιμοποιήσετε 

Για να Συντηρείτε Τις ψευδαισθήσεις σας...

Αλίμονο Σε Εσάς Που Πιστέψατε 

Στο Παραλήρημα Του Εγώ σας 

μόνο και Μόνο Επειδή σας Έκανε Βασιλέα ...

Αλίμονο Σε Εσάς Που Είδατε Την Παραίσθηση 

Να Ντύνετε Ενσυναίσθηση και Την Ακολουθήσατε ...

Αλίμονο Σε Εσάς Που Είδατε Την Ερμηνεία Κατάματα

Και Την Παρερμηνεύσατε γιατί Τα Μάτια σας

Ήταν Γεμάτα Δοκάρια ...

Ο Τρομερός  Σας Θρόνος  Σήμερα Κατεδαφίζεται !

Η Μεγαλειώδης Σας Παράσταση,

Σήμερα Τελειώνει !

Ο Πανάκριβος Ρόλος σας

Σήμερα Κατεβαίνει ...

Η Σπουδαία σας Αυλαία,

Σήμερα Κλείνει ...

Το Φαντασιώδες σας Σενάριο

Είναι Πάντοτε Γνώριμο

Και Οι Εναπομείναντες Στρατιώτες Της Μνήμης

Έχουν Μάθει Απέξω Τον Κάθε σας Μύθο ...

Ες Αύριον Λοιπόν  Η Αποκωδικοποίηση 

Των Ρημάτων Σας ...

Ες Αύριον Και Τα Γεννήματα Αυτών ...

Προσδεθείτε !  Ή Στιγμή

Των Φαντασμάτων Κατέφθασε ...

Στις Δώδεκα Ακριβώς, 

Πρέπει Να Κάνουμε Αναγκαστική Αποσαφήνιση ...

Μαρία Νάντη

Άτιτλο (της Τζένης Τσιουγκου)

 

Νύχτα σιωπηλή

Απόψε που η νύχτα είναι σιωπηλή

και τ’ αστέρια ξαγρυπνούν στην αγκαλιά του φεγγαριού

ψάχνω για το βλέμμα σου, το σιωπηλό βλέμμα σου…

Τα κίτρινα φύλλα χορεύουν στον παράξενο ρυθμό της καρδιάς μου

και στροβιλίζονται πάνω στους γκρίζους δρόμους,

σε μονοπάτια που δεν οδηγούν πια σε σένα…

Ο αέρας που διαπερνά τη γύμνια των δέντρων

φωνάζει ένα σ’ αγαπώ απελπισμένο

και συνάμα το ψιθυρίζει σε κόσμους ονειρικούς

που προσπαθώ να ταξιδέψω.

Ο αέρας φέρνει την απαλή φωνή σου, απόμακρη και μεθυστική…

Απόψε η νύχτα είναι σιωπηλή σαν εσένα,

μα λέξεις φωτιά αιωρούνται στην κρύα ατμόσφαιρα:

Μου λείπεις πολύ….πάρα πολύ!

Απόψε τ’ αστέρια φλυαρούν

κι όταν μιλούν για σένα, θαρρείς, λάμπουν πιο πολύ…

Η σελήνη απόκοσμη μου κάνει συντροφιά

και μου τραγουδά ποιήματα του έρωτα…

Απόψε που η νύχτα σωπαίνει

πνίγω κι εγώ τα δάκρυά μου

και τα κρύβω στην ψυχή μου.

Ίσως κάποτε στα χαρίσω,

ίσως κάποτε,

όταν θα βρίσκομαι βαθιά στην αγκαλιά σου

κάποια νύχτα σιωπηλή σαν το βλέμμα σου,

όταν τ’ αστέρια θα ξαγρυπνούν στην αγκαλιά του φεγγαριού

και τα κίτρινα φύλλα θα χορεύουν πάνω στους γκρίζους δρόμους…

Ίσως κάποτε,

πριν χαθεί του ονείρου το εξαίσιο σφιχταγκάλιασμα,

ίσως κάποτε σου χαρίσω τα δάκρυά μου

και τα λόγια μου τα τρυφερά…

Ίσως…

Τζένη Τσιουγκου