Άτιτλο (της Χρυστάλλας Κοσμά)

Δροσοσταλίδες αίματος ξεπηδούν από τη ξεσκισμένη ψυχή μου....
Μ' ακουμπούν δειλά... δίνοντας χρώμα...στη μαυρισμένη ζωή μου....
Γλυκόπικρο πιοτό το δάκρυ μου....στα ξεραμένα μου χείλη....
Βάφουνε κατακόκκινο το λευκό σου μαντήλι...
                                             
   Χρυστάλλα Κοσμά


                   

Οξυγόνο (του Νίκου Σουβατζη)

Κι εκεί που λέγαμε
ότι θα πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας
η ζωή μας έγινε ενέχυρο
και μείναμε σ’ έναν κρύο και έρημο δρόμο
να την παρακολουθούμε από μακριά
Κι έτσι ξαναγυρίσαμε ασθμαίνοντας
στα μεγάλα φωτεινά καλοκαίρια
και στα ατέλειωτα παιχνίδια στην αλάνα
και στα αμφιθέατρα που ήταν γεμάτα φίλους
και στους πύργους στην άμμο
που στεγάζαν τα παιδικά μας όνειρα

Κι αν κάθε μέρα είναι μια καινούργια πληγή
στρέφουμε πίσω το βλέμμα κι επιβιώνουμε
κι αν μας πνίγει το σκοτάδι
έχουμε φυλάξει πολύ φως μες στην ψυχή μας
κι αν το μέλλον μας είναι ναρκοθετημένο
έχουμε ζήσει πολύ
όσο χρειάζεται για να νοσταλγούμε
Όταν η ζωή γίνεται παρελθόν
η μνήμη γίνεται οξυγόνο

Αυτό είναι το ποίημα με το οποίο συμμετέχω στη δίγλωσση ποιητική ανθολογία του Ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ «Ξύπνησα σε μια χώρα».

Νίκος Σουβατζης