Γκρι κορνίζα (της Λιλής Βασιλάκη)

Σ ένα λευκό κρεβάτι, χρόνια...
Τοίχοι λευκοί, λευκά σεντόνια.
Με συντροφιά την ερημιά,
παρέα με της ψυχής τα χιόνια.

Πάτωμα, καρέκλα γκρίζα.
Φτωχό μοτίβο, σε γκρι κορνίζα.
Χλωμά τα όνειρα, κενά πετούν,
στης λησμονιάς το χρόνο να βρεθούν...

Η θαλπωρή πουλί φευγάτο.
Ποτάμι η ζωή , τα πάνω- κάτω.
Φτωχές στιγμές ψαλιδισμένες
μέσ του καιρού της μοναξιάς φθαρμένες.

Σώμα βαρύ, σαν νεκρωμένο,
Σ ένα σεντούκι παρατημένο.
Από το άχτι της ζωής κυνηγημένο
κι από αγάπης χάδι λησμονημένο...

Άδεια τα μάτια, χωρίς αχτίδα.
Με μια ψυχή, σαθρή, χωρίς ελπίδα.
Μα και καρδιά χρονών κομμάτια,
με προσμονές σε καταχνιάς δεμάτια.

Για κάποιους η ζωή, μοίρα σκληρή ορίζει
και τη χαρά, απ την αρχή θερίζει...
και τους βουλιάζει μέσα στη σήψη,
σώμα, ψυχή, τροφή στην αδηφάγα θλίψη...

Λιλή Βασιλάκη
Από τη συλλογή "Ροές ψυχής"

ο δρόμος (του Σπήλιου Παναγιωτόπουλου)

Στον δρόμο τούτο όλοι μονάχοι
κερί η ζωή που τρεμοσβήνει
η θλίψη μου ποιο ψέμα πλάθει;
Έχουν τη σκέψη μου μολύνει
στην αιώνια μου τη γαλήνη.
.
Ατάραχα ένα πουλάκι
παράμερα εκεί του δρόμου
μην ψάχνεις λέει την Ιθάκη
είναι η πλάνη αυτού του κόσμου.
Κλειδί δεν έχει ούτε αντικλείδι
μονάχα δρόμο και ταξίδι.

Σπήλιος Παναγιωτόπουλος