Τον βλέπω, εκεί να κάθεται,
πνιγμένος στη σιωπή του.
Μια φράση πάνω στο σκαλί,
τη σκέψη του απέσπασε,
βρίσκεται στα χαμένα.
Είδε καρδιά, με αρχικά,
μ' αγάπη ήταν γραμμένα
και το μυαλό του έτρεξε,
σε χρόνια λατρεμένα.
Τα σμαραγδένια μάτια της
ακόμη τα θυμάται.
Γλυκά τα χέρια της ποθεί,
στα χείλη του να φέρει.
Των γιασεμιών την ομορφιά,
είχε στο προσωπό της,
την ευωδιά στο σώμα της,
στον κύκνειο λαιμό της.
Δεν έβγαλα όμως... μιλιά,
μη και τον ετρομάξω.
Όταν ο νους μακριά πετά..
πρέπει να μένεις... έξω!
