Οι άνθρωποι του δράματος σε δηλητηριώδη σιρόπια φράουλα εθίζονται
500mg ωκυτοκίνης για να σκληρύνει η αντοχή στα καθημερινά τους θέατρα.
Της απώλειας την επίγευση δεν βρίσκουν ποτέ λυρική.
Ποτέ βλαβερότερη από τη μοναξιά η θλίψη.
Στην απεξάρτηση φυλάγονται από πουλιά πτωματοφάγα, αυτά που τρέφονται με τους γλυκείς χυμούς όσων τον έρωτα ακατέργαστα βιώνουν.
Η θεραπεία ολοκληρώνεται,
κι αυτοί ακόμη να μάθουν ν' αγαπιούνται,
να νιώσουν επιτέλους ασφαλείς,
και
διψασμένα τα όρνεα
πλησιάζουνε ξανά
Σ' ενα τόσο μικρό αλώνι,
πώς χωράν τόσοι ασύδωτοι.
Πώς χωράει τόση κακία,
τόση μοχθηρία και τόσος πόνος.
Πότε θα φυσήξουν
οι πέντε άνεμοι-οι γνωστικοί
τα στάρια τα χρυσά
της αρετής
για να λιχνίσουμε
κάτω από τα βλέφαρα
του Ήλιου...
Σπορά του μέλλοντος
τρισεύγενη
να αποθηκεύσουμε και
μία ρίζα ουρανό.
Τα χωράφια της καρδιάς μας
να σπείρουμε.
Με τις ανάσες
των λευκών περιστεριών
να τα δροσίσουμε.
Και με την ψυχή μας
να τα κορφολογήσουμε...
Θεός κριτής
μια μέρα θα θερίσει.
Με τον καιρό
Θα δείς
το δάσος του ελαιώνα
πάλι
Θα καρπίσει.
