Ναι, μια άνοιξη αρχίνησα να ζω,
μια εποχή που σκόρπιζε παντού μυρωδιές μαζί και υποσχέσεις.
Έγινες ο ήλιος μου,
το φως που μου έδινε ζωή
και άνθησα...
Ένα ένα τα πέταλά μου άνοιξα για να δεχτώ εσένα.
Μια γεύση μόνο πήρα της δικιάς σου γλύκας
και χάθηκες μετά,
αφήνοντας πίσω σου σημάδι πως θα γυρίσεις.
Τώρα φθινοπώριασε
κι εγώ εδώ ακόμα περιμένω.
Τα κιτρινισμένα φύλλα απ’ το χώμα μαζεύω και μετράω...
Πρέπει να μαζέψω πολλά ακόμη,
ένα για κάθε υπόσχεση που μου ’χες δώσει.
Σε χρυσή κλωστή θα τα περάσω
και στον λαιμό θα τα κρεμάσω
να μην μπορώ από το βάρος
το πρόσωπό μου στον ήλιο ποτέ ξανά να σηκώσω...
Φθινοπώριασε κι εγώ εδώ ακόμα περιμένω...
Αγιούπα Χρυσάνθου - Κωνσταντίνου
Από την ποιητική συλλογή "Ανέμων αγκαλιά"
