Συντροφιά μου σε κρατώ τα βράδια,
καθώς βλέπω τ΄αστέρια στον ουρανό.
Ανάβω σπίρτο να κάψω τσιγάρο στα χείλη,
που δεν έσβησε φιλί δροσερό.
Σύρω την κουρτίνα να μπει το φως,
από ένα φανάρι στο δρόμο.
Και τότε με ξελογιάζει το γιασεμί,
που φύτεψες κάποτε εσύ.
Στρέφω το βλέμμα στο τραπέζι,
εκεί που παράριξα τη φωτογραφία μας.
Κι όμως....
Ακόμα μου γελάς, με τρόπο που με συγκλονίζει.
Κι ακόμα με κοιτάς και σε λούζει ένα φεγγαρόστρατο,
που μόνο στα όνειρα το ζωγραφίζω.
Σε σύνορα οριοθετημένα να μπεις δε το μπορείς.
Σε μαύρο με άσπρο να σε καδράρω, προσπαθώ.
Μάταια ο νους με την καρδιά παλεύει.
Κι εγώ ακούω την ηχώ.
Κατάματα τώρα την αλήθεια βλέπω.
Κι αν η φωτογραφία δείχνει μια χαρά,
δυο αγάπες φανερώνει.
Μια που μ΄αγάπησες εσύ ένα καλοκαίρι.
Και μια που γέννησα εγώ,
για όλους τους χειμώνες.
Ειρήνη Σκευοφύλαξ
