ΜΙΣΉ ΑΝΟΙΞΗ (της Εύας Γεωργίου)

 Παράθυρο ανοιχτό
ίσως κάποια  ξεχασμένη
πυγολαμπίδα
από το  κρησφύγετο της
φτερουγίσει
να φαντάξει η νύχτα
Ανύπαρκτη μυρωδιά
Το ζουμπούλι
δεν αναστήθηκε
ούτε η γαρδένια
Μισή  Άνοιξη!
Ορφάνεψε ο χρόνος..
Ξέμειναν  τα πεφταστέρια
σε άγνωστους ουρανούς
Λίγη  θάλασσα
Περίλυπα λιγοστά
χελιδόνια μόνο  στο φως της μέρας
Λειψά τα  μαγιάτικα στεφάνια
Θα πενθήσει πάλι η  Πρωτομαγιά
Κι οι  ποιητές  έγκλειστοι
στην απόγνωση  της χαμένης  άνοιξης…

Εύα Γεωργίου

Δε ντρέπεσαι; (της Χρυστάλλας Κοσμά)

Άνθρωπε δε ντρέπεσαι;
Δε ντρέπεσαι τον ουρανό που σε φυλάει, αυτή τη γη που την πατάς;
Δε ντρέπεσαι τον ήλιο, το φεγγάρι, τ' άστρα, μυριάδες μάτια να σε κοιτούν;
Δε ντρέπεσαι νερό, φυτά και ζώα, όλα που εσένα σε συντηρούν;
Δε ντρέπεσαι τα δέντρα που ρουφάνε το δηλητήριο που εσύ ξερνάς;
Δε ντρέπεσαι, τέλος, όσα συμβάλουν σ' αυτή τη γη για να πατάς;

Χρυσταλλα Κοσμά