Παρούσα (της Μάρθας Καναρη)

 
Πάντα θα έρχομαι...
Γλυστρώ σαν άνεμος και γατζώνομαι 
στο ανοικτό σου πουκάμισο.
Ρίχνω άγκυρα,  
εκεί ακριβώς που  υπόσχεσαι έρωτα 
και  ξημερώνω όταν βραδυάζει 
στα μάτια σου.
Πάντα θα έρχομαι...
Αγκαλιάζω τη λήθη και χαιδεύω τη στιγμή
καθώς το ποίημα ματώνει και δεν ξέρω αν γίνεσαι όνειρο ή απογοήτευση.
Ήρθα.... 
Ήρθα πάλι ...
...κι εσύ πάντα εκεί,  
να φυλακίζεις ανέμους και να φτιάχνεις χαραμάδες για τη ψευδαίσθηση μιας χαμένης ελευθερίας που μου χρωστάς.
.... Παρούσα ξανά....

Μάρθα Καναρη

Άγαλμα (της Μάρθας Κανάρη)

 

Στέκομαι απόψε σαν άγαλμα 

και δεν σαλεύουν μπρος τον άνεμο,

παρά μόνο τα μαλλιά μου.

Δυο χέρια που άνοιγαν πάντα διάπλατα διαπραγματεύονται πλέον,

το φτερούγισμα των χελιδονιών 

που κουτσουλάνε τα ακίνητα  δάκτυλα. 

Τύχη ή ατυχία?

Να παραμένουν ασάλευτα 

και να προσμένουν κάποιον να τα σηκώσει. 

Να τα τυλίξει περιτεχνα, 

γύρω απο εναν λαιμό, 

ίσως μια μέση ή έναν ώμο,

χωρίς να φοβάται πως θα τσακίσουν 

από το βάρος της συμφοράς,

χωρίς να σιχαίνεται τους κίτρινους λεκέδες 

που άφησαν πίσω τα χελιδόνια.

Δεν με φοβίζει η προσμονή...

Με φοβίζει πιότερο η φθορά μεσ το χρόνο.

Το μάρμαρο που παγώνει, 

η καρδιά που σκληραίνει, 

η ψυχή που λησμονιέται,

τα χελιδόνια που φεύγουν...

Μάρθα Κανάρη

Λύτρωτικό (της Μάρθας Κανάρη)

 

...κι ύστερα θα αφήσουμε τη βροχή 

να μας χαιδέυει το πρόσωπο 

και θα νιώθουμε το χέρι της μάνας μας 

απαλό και σκληρό μαζί, 

να ξεβάφει τις μπογές που κάλυψαν 

τη λησμονημένη μας αθωότητα.

Θα έρθει η ώρα που δε θα έχουμε ανάγκη 

καμία ομπρέλα 

και θα 'ναι η βροχή λύτρωση και μαράζι. 

Ίσως ετσι κοιτάξουμε τον ουρανό 

με καθαρότητα,

και μπερδέψουμε το νερό με το δάκρυ μας , 

σαν μια συγνώμη που χρωστούσαμε, 

αιώνες τώρα, στην ίδια μας την ύπαρξη...

Μάρθα Κανάρη

Μάνα γιατί γράφεις? (της Μάρθας Καναρη)

 

...με ρωτάς γιατί γράφω..

κι εγώ κοιτώ τα μάτια σου, παιδί μου...

κι είναι τα ματια σου για με

λίμνες του παραδείσου...

κι είναι το κλάμα σου βροχή

π' αναπαμό δεν έχει.

Γράφω γι αυτά που πέρασαν...

που άλλοι στα στερήσαν,

γράφω γι αυτά που θα ρθουνε,

που άλλοι τ' αποφασίσαν...

Η φλόγα σου στη φλόγα μου,

σκιά μεγάλη βγάζει...

φεύγει το φως, φεύγει η αυγή,

απλώνει το σκοτάδι.

Χωρίς σκοτάδι δεν μπορείς

να καταπιείς μελάνι...

να φτύσεις πόνο και οργή...

να ζήσεις...να πεθάνεις...

Μην με μαλώνεις μάτια μου,

που γράφω δακρυσμένη...

είναι το δάκρυ προσευχή

παρηγοριά δοσμένη.

Εχε στο νου καρδούλα μου.,

τον κόσμο κι αν γυρίσεις,

σε μια γλώσσα...μόνο μια...

θα μάθεις να δακρύζεις...

Μάρθα Καναρη

~Κάτω τα χέρια~ (της Μάρθας Καναρη)

 

Μην μου μιλάτε για πατρίδες πουλημένες

και για ναυάγια θαμμένων πειρατών.

Εδω είναι ο τόπος των ανθρώπων που αγαπούνε!

Εδώ είναι ο τόπος των χαμένων  ποιητών!

Κάτω τα χέρια σας απ' ότι αγαπάω!

Θέλω ελεύθερος στον κόσμο μου να ζω.

Κάτω τα χέρια σας αφήστε με μονάχο!

Μην μου λερώνετε το όνειρο αυτό...( ρ) 

Μη μου μιλάτε για γραβάτες και κυρίους,

που δεν αγάπησαν ποτέ αληθινά!

Που ξεπουλήσαν στο παζάρι τη ψυχή τους

και  καταφέρανε να ζουν με δανεικά !

Κάτω τα χέρια σας απ ότι αγαπάω!

Είναι δικό μου και το πλήρωσ' ακριβά!

Ετσι όπως ξέρουν να πληρώνουν οι αλήτες,

καθώς πεθαίνουν στην αλάνα μια βραδιά... (ρ)

Μάρθα Καναρη

~Ψέμα κι αλήθεια~ (της Μάρθας Καναρη)

Μία φορά κι εναν καιρό
Όπως στα παραμύθια
Ποτέ δεν εξεχώριζες
Το ψέμα απ' την αλήθεια

Μάτια που κάνουν πως κοιτούν
Καρδιές πως αγαπάνε
Χείλη που ψεύτικα φιλούν
Κι όλα τα ξεπουλάνε...

Ψέμα κι αλήθεια μάχονται
Το ψέμα αλητεύει
Γυρνάει σαν πλανώδιος
Και θύματα γυρεύει

Αγάπες που μαράθηκαν
Που σίγησε η φωνή τους
Ανάσες που ξεχάστηκαν
Που θάψαν τη πνοή τους

Κορμιά που ερωτεύτηκαν
Φλόγες που αναβοσβήσαν
Και μέχρι τα χαράματα
Χαλάσματα αφήσαν

Ψέμα κι αλήθεια μάχονται
Η αλήθεια δραπετεύει
Γυρνάει σαν πλανώδιος
Και.... θαύματα  γυρεύει...

Μάρθα Καναρη

Ολόκληρη και ολοκληρωμένη (της Μάρθας Καναρη)

Κάθε φορά που σου δίνομαι
αφήνω σε σένα ένα κομμάτι μου.
Ετσι, εγώ σιγά σιγά χάνομαι
κι εσυ κρατάς μεσ τα χέρια  σου
την ίδια την ύπαρξη μου.
Ένα ανολοκλήρωτο παζλ το είναι μου,
που βρίσκει υπόσταση μόνο όταν ενωθεί
με τα κομμάτια που λειπουν.
Να τα προσέχεις αυτά τα κομμάτια...
Είναι η πίστη μου στο θεικό
και η αγνότητα  του χτες που αιμορραγεί ...
Να τα κρατάς εξαγνισμένα κι αμόλυντα
γιατί θα ρθει η μέρα που θα τα πάρω πίσω.
Τα θέλω λοιπόν έτσι ακριβώς όπως στα χάρισα.
Να χωρανε όλα στη θέση τους.
Με θέλω ολόκληρη ...

Μάρθα Καναρη

Παράπονο (της Μάρθας Καναρη)

Έχει τούτο το δειλινό μια αρχέγονη θλίψη
που μου τρυπάει τα σωθικά και μοιαζει η νύχτα
σαν του Αυγούστου τα παραμύθια,
ανάμεσα σε δυο φεγγάρια κι έναν ήλιο σβησμένο..
Σκέφτομαι όλα τα μαχαίρια
που προσπάθησαν να πετσοκόψουν τη σάρκα μου
κι όλες εκείνες τις φορές,
που η αδικία κόμπιασε στο λαιμό
και δεν μπόρεσε να κατέβει κάτω,
παρα μόνο σαν  ένα σφηνάκι ,
με γεύση πικρής ανάμνησης...
Τι να σου πω...και τι να καταλαβεις?
..που το παράπονο έχει γατζωθεί
στων φεγγαριών την απόμακρη όψη
κι έγινε πιο μεγάλο και πιο βαθύ
κι απ αυτό των μικρών παιδιών
την ώρα που τους κλεύει κανείς το παιγνίδι?
Σ αγάπησα Ανθρωπε....
Αληθινά και καθάρια!
Με όλη την αγνότητα
και την αλήθεια της ύπαρξης μου
και δεν πρόσμενα ούτε στο ελάχιστο...
Μόνο που...να....
Εκείνο το μαχαίρι πονάει...
Πρόσεχε σαν το στρέφεις επάνω μου!!!
Στην κόγχη του καθρεφτίζεται το πρόσωπο σου....
Πόνεσες???

Μάρθα Καναρη

Πουλί μου διαβαταρικο (της Μάρθας Καναρη)

Που να σε κρύψω μάτια μου
Να σε κλειδαμπαρώσω
Κι από του κόσμου τη θηλιά
Καρδιά μου να σε σώσω?

Τα χέρια σου μαλάματα
Φτερά που τα τσακίσαν
Κι ανήμπορο σ αφήσανε...
Σ ένα κελί σε κλείσαν...

Πουλί μου διαβατάρικο
Παιδί μου , ανασεμιά μου
Που να μιλήσω...τι να πω
Που φλέγεται η καρδιά μου?

Ρίξε Θεέ το βλέμμα σου
Κάνε μια στάση κάτω...
Δες πως η κόλαση ειν' εδώ
Κι ύστερα τράβα  επάνω

Μία γροθιά να έριχνες
Όλα να τα χαλάσεις
Τον κόσμο που λησμόνησες
Απ' την αρχή να φτιάξεις...

Πουλί μου διαβατάρικο
Παιδί μου , ανασεμιά μου
Που να μιλήσω...τι να πω
Που φλέγεται η καρδιά μου?


Μάρθα Καναρη

Επιβίωση (της Μάρθας Καναρη)

… και πέρασε καιρός για να καταλάβω ,
πως θαύμα δεν είναι να περπατάς πάνω στο νερό...
Έπρεπε να μεστώσω για να αντιληφθώ,
πως θαύμα είναι να βαδίζεις πάνω στα χώματα τούτης της γης!
Να κόβεις κεφάλια και να ξεπετάγονται Ύδρες Λερναίες μπρος σου!
Στοιχειά ανήμερα, αταίριαστα, αιμοδιψή και κίβδηλα,
κάθε σταγόνα σου να πιουν, με σε να ξεδιψάσουν.
Ναι…. είμαι πια σίγουρη…
Θαύμα δεν είναι να περπατάς πάνω στο νερό.
Θαύμα είναι να βαδίζεις πάνω στα χώματα τούτης της γης...
...με το κεφάλι πάνω!


Μάρθα Καναρη

Έκτη εποχή (της Μάρθας Κανάρη)

… το τρανζιστοράκι επέμενε να βαράει
και ο απόηχος από το μινοράκι μιας άλλης αυγής, 
χάιδευε απαλά τη λήθη…
Η μελωδία σηματοδοτούσε την Πέμπτη εποχή
κι εγώ βρισκόμουνα ήδη στην Έκτη…
σε μια αλλόκοτη διάσταση, πέρα απ το χρόνο και τον τόπο,
σ ένα κήπο λευκό και καθάριο,
σαν το λευκό της αγνότητας,
σαν το λευκό της προσδοκίας και των αγγέλων…
Η μόνη παραφωνία, δυο σταγόνες κόκκινου κρασιού…
Σημάδι στο λευκό μου μπλουζάκι,
όμοιες με το αίμα που έχυσε ο Αντώνιο
καθώς αντίκρισε νεκρή τη δική του Κλεοπάτρα…
Το μινοράκι εξακολουθούσε να βαράει
και η αυγή με βρήκε με τα μάτια πρησμένα…
Η Έκτη εποχή ήταν ολόλευκη,
μα εμείς δεν κουμαντάραμε να ζήσουμε ,
ούτε με τέσσερις…

Μάρθα Κανάρη

Νυχτερινός επισκέπτης (της Μάρθας Κανάρη)

Αγάπησα τη ζωή… κι αυτή αγάπησε εμένα…
Κόντρα εγώ , κόντρα κι αυτή,
σ’ έναν ατέρμονο διάλογο πάθους και έντασης,
που κατέληγε πάντα φιλί με φιλί…
Ως το πρώτο και στερνό αγκάλιασμα εκείνων,
που αγαπήθηκαν τρελά
και υπήρξαν εραστές του απροσδόκητου και του μοιραίου…
Δεν ξέρω τι γυρεύει το φως του άλλου κόσμου
μέσα στα δειλινά μου…
Ήρθε απρόσκλητο και με θράσος
και δεν είχε καν τα κότσια να με ρωτήσει ,
εάν του επιτρέπω την είσοδο…
Στ αλήθεια δεν ξέρω τι γυρεύει…
Σκέφτομαι μόνο πως η νύχτα είναι κοντά...
και κάθε που νυχτώνει όλα ανακαλύπτουν
την αιτία της ύπαρξης τους,
δίνοντας νόημα στο σκοτάδι...

Μάρθα Κανάρη

Ώρα βαθιά (της Μάρθας Κανάρη)

Αγάπησα τη ζωή… κι αυτή αγάπησε εμένα…
Κόντρα εγώ , κόντρα κι αυτή,
σ’ έναν ατέρμονο διάλογο πάθους και έντασης,
που κατέληγε πάντα φιλί με φιλί…
Ως το πρώτο και στερνό αγκάλιασμα εκείνων,
που αγαπήθηκαν τρελά
και υπήρξαν εραστές του απροσδόκητου και του μοιραίου…
Δεν ξέρω τι γυρεύει το φως του άλλου κόσμου
μέσα στα δειλινά μου…
Ήρθε απρόσκλητο και με θράσος
και δεν είχε καν τα κότσια να με ρωτήσει ,
εάν του επιτρέπω την είσοδο…
Στ αλήθεια δεν ξέρω τι γυρεύει…
Σκέφτομαι μόνο πως η νύχτα είναι κοντά...
και κάθε που νυχτώνει όλα ανακαλύπτουν
την αιτία της ύπαρξης τους,
δίνοντας νόημα στο σκοτάδι...


Μάρθα Κανάρη

Μαδημένα σ'αγαπώ ( της Μάρθας Κανάρη)

Γλυκοχάραξε... Πέφτουν τα σ" αγαπώ ένα ένα στο χώμα και γίνονται λάσπη... Θυμάμαι τις νύχτες, που μάζευα τις λέξεις παραμάσχαλα
και τις φόραγα στεφάνι στα μαλλιά μου...
Τώρα απλώς θέλω να ξημερώσει... Γλυκοχάραξε... Τα πουλιά ερωτοτροπούν στο μπαλκόνι και σμίγουν τις φτερούγες τους σκέπασμα... Ποιος θα κρυφτεί απ τον ήλιο? Ο έρωτας πάντα θεριεύει την άνοιξη μα πεθαίνει κάθε φθινόπωρο κι ας ειν' καλοκαίρι... Ενα τελευταιο φτερούγισμα... ένα τελευταιο αγκάλιασμα... ένας τελευταίος ψίθυρος... μια νότα τελευταία... Τα πουλιά τιτιβίζουν ακόμα... μέχρι να αιμορραγήσει η πληγή στο φτερό...

Μάρθα Κανάρη