Οι φλέβες της σιωπής (της Σωτηρούλας Τζιαμπουρή)

Χαράξαμε τις φλέβες μας

με το δοξάρι της σιωπής.

Έγιναν χορδές, νότες,

τραγούδι δίχως στίχους.

Χορός δίχως βήματα.

Περπάτησαν γυμνές,

μέσα στα σοκάκια του κορμιού,

άστεγες, να ξεπαγιάζουν,

σε παγωμένους

χιονισμένους δρόμους,

σε ανάσες μοναξιάς.

Σιωπηλά πονάνε!

Ενοχές σκορπούν στη σάρκα ,

ανόθευτες χτυπούν το σώμα .

Μα όσο ποιο πολύ τρυπάνε το κορμί

η ψυχή φωνάζει

Σ' ΑΓΑΠΩ!!!!!

Σωτηρούλα Τζιαμπουρή

Σιωπηλές κραυγές (της Σωτηρούλας Τζιαμπουρή)

Βυθισμένες σιωπές!
Μάτια γεμάτα βροχές!
Κλάμα βουβό αναδύεται απ'τα εσώψυχα μου .
Δάκρυα παγωμένα έστω κι αν είναι καλοκαίρι!
Κραυγές!
Άγευστες κραυγές!
Ψάχνουν με χείλη τρεμάμενα τον ωκεανό
των κραυγών,το πέλαγος του πόνου!
Μια σιωπή της πονεμένη ψυχής.
Πέφτω στη λήθη!
Σε νιώθω δίπλα μου .
Ακούς την κραυγή και την σιωπή να σπάνε
κάθε βράχο της καρδιάς μου .
Η θάλασσα ρίχνει άγκυρα στις παλάμες
και το στέρνο γίνεται ναός για μια προσευχή και δύο κραυγές!
Σε περιμένω!!!!!!!

Σωτηρούλα Τζιαμπουρή

Το τελευταίο σκαλί (της Σοφίας Κοντογεώργου)

Στο τελευταίο το σκαλί
εκεί θ'αφήσω τη ζωή μου
να σταθεί αγέρωχη 
Δεν θα κυλήσει δάκρυ
Όλα της τα κομμάτια
στη θέση τους θα μείνουν
Δεν επιτρέπω σε κανέναν
να χλευάσει τις πληγές της
Το αίμα τους
έφτιαξε δρόμους
να κουβαλήσει μες στη νύχτα
τις μετάνοιες της
Να συγχωρέσει
Να συγχωρεθεί
Τα λάθη της να κανακέψει
Κι ο,τι έμεινε ατιμώρητο
το καταδίκασε στη λήθη
Κανείς
δεν θα αλώσει τη ζωή μου
Εγώ
την τσακισα στα βράχια
Εγώ
την έπνιξα σ'ωκεανούς απέραντους
Εγώ
την έθαψα σε άδεια μνήματα
Ήμουν εγώ
που πάλι την ανάστησα
θυσιάζοντας με
Με τσακισμένα άκρα
γενναία και περήφανη
στο τελευταίο το σκαλί
αγέρωχη θε να σταθεί
Το μόνο δάκρυ
που θα σας επιτραπεί να δείτε
είναι της νίκης της .

Σοφία Μπόρχες Κοντογεώργου

Το κόκκινο φουστάνι μου (της Ελένης Ταϊφυριανού)

Όταν όλα τα όνειρα που πρόδωσα,
Με στήσουν στον τοίχο για εκτέλεση...
Θέλω να φοράω ενα κόκκινο φουστάνι...
Κόκκινο σαν το αίμα,
Κόκκινο σαν τη φωτιά...
Και σαν με ρωτήσουν ποια είναι;
Η τελευταία μου επιθυμία...
Εγώ που είμαι απο αίμα και φωτιά πλασμένη,
Θα τους πω... Φτου ξελευθερία....
Και θα χορέψω άγρια, με λύσσα, γελώντας δυνατά,
Ανεμίζοντας το κόκκινο φουστάνι μου...
Κανείς δεν θ' ακούσει το πυρ...
Κανείς δεν θα δει το αίμα...στο κόκκινο φουστάνι μου...
Μονάχα εσύ...το τελευταίο μου όνειρο...
Πριν γείρω στο χώμα...
Θέλω να είσαι εκεί...
Να με κρατήσεις απαλά...
Και σου υπόσχομαι πως θα σε κρατήσω για πάντα,
Φυλαγμένο κάτω απο τα κλειστά μου βλέφαρα...

Ελένη Ταϊφυριανού.

Ψυχή μου μάτωσες (της Αθανασίας Δαμπολιά)

Ψυχή μου μάτωσες;
Προχώρα. Μην το βλέπεις.
Και χθες, έτσι ήσουνα......
Προχθές, πάλι ετσι......
Προχώρα λοιπόν, μη στέκεσαι.
Έστω και ματωμένη.......
Ίσα - ίσα... αφήνεις και κόκκινα αποτυπώματα.
Σταλαγματιές καρδιάς πάνω στη γη.
Προχώρα.
Μη στέκεσαι και κοντοστέκεσαι......
Δεν είσαι για μικροψυχία.
Είσαι δύναμη ψυχής!
Το ξέρω , πως αντέχεις.
Ο δρόμος είναι δύσβατος.......
Μα έχει κι` ομορφιές!
Είναι γεμάτος πέτρες κι` αγκάθια.....
Μα έχει και πανέμορφα λουλούδια!
Προχώρα ψυχή μου.........
Μπορείς!

Αθανασία Δαμπολιά