Στου φεγγαριού το φωτεινό στεφάνι~ (της Μαίρης Ηλιάδη)

Στου φεγγαριού το φωτεινό στεφάνι μπλέκω όνειρα κι έρχεται η νύχτα και τα σκιάζει...
Βροχή βοριάς χαλάζι...
Σκοτεινό πλεούμενο ριχτηκε στην παγωμένη θάλασσα...
Ο χαμένος χρόνος στην ραγισμένη κλεψύδρα...
Η άμμος που πέτρωσε
και ανεπαίσθητα βράχους έχτισε
να μην περάσει το φως...
να γίνει ένα με την καταγάλανη θάλασσα...
Όλα θα τ' άλλαζα αν...
ένας κόκκος άμμου χάιδευε το κύμα...
Ένα σήμα έστελνε το καράβι φάντασμα...
Μα δεν υπάρχει η γη ...
Μα δεν υπάρχει η άμμος..
Δεν υπάρχει το νερό...
Αποκύημα μιας στείρας φαντασίας...
Αλίμονο εκούσια γελαστήκαμε...
ξεχαστήκαμε χαμένοι...σε νησί αποκλεισμένο...
ο χάρτης της ψυχής κομμάτια έγινε...
Και που να βρω τα ίχνη που να δω τα σημάδια
σε πιο σκήνωμα να βρω ψυχή...που όλα πια ίδια μοιάζουν...

Μαίρη Ηλιάδη

Το Κουτί της Πανδώρας. (της Αμαλίας Τραβασαρου)

Ο αχός τ’ αναπόφευκτου, 

σα φιδιού συριγμός, 

σαν της νύχτας λυγμός, 

σαν του πλοίου τον ήχο

σ’ ομιχλώδες τοπίο σε φτάνει… 

Κατακλύζει τ' αυτιά με φωνές

και αρχίζουν τριγμοί στο σκαρί της ζωής 

κι η καρδιά ιχνηλάτης ανιχνεύει ξανά

στεγανά και δε βρίσκει την άκρη 

κι όλα γύρω θυμός, ξεπεσμός 

κι ασπασμός στου νεκρού το κρεβάτι...

Σε μια ρότα παλιά με σπασμένα κουπιά

μια βραχώδης σκιά, σηκώνει παντιέρα…

Προκαλεί, απειλεί, με μια νότα βιολί,

να πλανέψει το νου, να σε πάει αλλού

να σε ρίξει σε κώμα...

Μένεις πάντα πιστός, θεατής, αρωγός

σε ταξίδι που δε σου ανήκει,

με προσφάγι ξερό, με κορμί δανεικό

κι ένα σπίτι, πάντα στο νοίκι.

Και σε βρίσκει ο χαμός μες στα λάθρα, 

να σου κλείσει και πάλι τα μάτια...

Μες στη δίνη σκιρτάς, ευλογία ζητάς

και υψώνεις τα χέρια.

Δε σε σώζει κανείς, είσαι μόνος θαρρείς 

ξεχασμένος στ’ αστέρια. 

Μετανάστης γυρνάς και κρατάς ανοικτό,

στον τρελό το ρυθμό, κάποιας έρημης 

χώρας -χωρίς καν την Ελπίδα-

το κουτί της Πανδώρας...

Αμαλία Τραβασαρου