Εκεί (του Πάτροκλου Σεφεριάδη)

Κοίταξε εκεί ανάμεσα στα δέντρα δίπλα στο ποτάμι,
άντρες γυμνοί ασκούνται,
 παλεύουν,
ήλιος καίει τα κορμιά τους,
όλα για τη γλυκιά πατρίδα.

Ήρθαν χρόνια,
ή φαντασία στέλνει σημάδια,
τα μάτια δεν μπορούν,
μα η ψυχή θυμάται.

Κάποτε δεν υπήρχαν τείχη,
η ανδρεία έφτανε για να σταματήσει κάθε απειλή.

Τώρα σκιες ζουν,
σε αυτή την πόλη,
πρόσωπα ανεκφραστα,
ψυχές κλεισμενες στα ντουλάπια του χρόνου,
 μάρτυρες μιας χαμένης Κυριακής,
μένουν στα ίδια.

Χαμένες δόξες,
πόσο μακριά πήγατε...
πάνω στην ασπίδα,
να γυρνούσα νεκρός.

Πάτροκλος Σεφεριαδης


Λέξεις από τη συλλογή
Τόλμα αν μπορείς

Δειλοί απέναντι στην αγάπη (της Μαρυσας Παππά)

Προσθήκη λεζάντας

Γνώρισα ανθρώπους του φευγιου

Επέτρεψαν στον εαυτό τους βάναυσα να πληγωθεί και να πληγώσει.

Είδα ανθρώπους να ζουν χώρια και ας είχαν αγαπηθεί
μοναδικά και τρελά.
Οι συνθήκες ποτέ δεν τους επέτρεψαν να είναι μαζί.
Τους κράτησαν χώρια συγκυρίες και καταστάσεις.
Ίσως δεν τόλμησαν να κάνουν αυτό το μετέωρο βήμα
προς τα συναισθήματά τους .
Αντίκρισα ανθρώπους να μην μπορούν να ξημερώσουν
τον πόνο τους και τους πήρα αγκαλιά και έκλαψαν πάνω
μου μέχρι το ξημέρωμα.
Μου διηγηθήκαν ιστορίες μοναδικής αγάπης και τρέλας.
Μιας ιδιόμορφης και ιδιότυπης ψυχικής αφοσίωσης τους,
που όμοιά τους δεν είχα ξανακούσει στην ζωή μου.
Μου διηγήθηκαν ότι τρόμαζαν μπροστά στην αγάπη και
εκεί που όλα κόντευαν να γίνουν σημαντικά και
σπουδαία επέλεγαν πάντα τον δρόμο του φευγιού και της
απομάκρυνσης.
Και έπεφταν στον φαύλο κύκλο της μοναξιάς τους.
Είχαν μια ασύγκριτη γοητεία πάνω τους που μύριζε
καθάρια ψυχή, ανόθευτο συναίσθημα μα όλα αυτά
επισκιαζόντουσαν από έναν μοναδικό φόβο που τους
κρατούσε πάντα μακριά από τον άνθρωπο που
αγαπούσαν.

Αγαπούσαν επικίνδυνα ήταν τόσο ορατό στο βλέμμα
τους.
Ήταν ικανοί από την μια στιγμή στην άλλη να τινάξουν
την ζωή τους στον αέρα αλλά ταυτόχρονα τους έβλεπες
να έχουν μια ιδιόμορφη δειλία.
Σαν να φοβόντουσαν να αντικρίσουν τα συναισθήματά
τους, σαν να μεγάλωσαν για εκείνη την μοναδική αγάπη
της ζωής τους.
Τους βλέπεις από μακριά και είναι όμορφα μπερδεμένοι.
Ώρες ώρες τους ζηλεύεις για αυτό το μοναδικό που
έζησαν αλλά ταυτόχρονα θρηνείς μαζί τους γιατί δεν
κατάφεραν να το ζήσουν μέχρι τέλους.
Μπλεγμένα μυαλά και καρδιές και οι πρωταγωνιστές να
κάθονται αντικριστά για να μας θυμίζουν ότι οι αγάπες
δεν πάνε πάντα στον παράδεισο, κάποιες φορές οδηγούν
με μαθηματική ακρίβεια στην κόλαση.
Την εσωτερική κόλαση.
Αινιγματικές αγάπες, γεμάτες ερωτήματα.
Σύνδεση ανθρώπων με τρόπους μαγικούς και
εξωπραγματικούς.
Αχ τι είδαν τα μάτια μου και πόσο πικράθηκα.
Είδα ανθρώπους να αποχωρούν λίγο πριν το φινάλε από
την έξοδο κινδύνου για να προλάβουν και να μην
πληγωθούν.
Και μετά τους είδα σε μια γωνιά να κάθονται να κλαίνε
για τις χαμένες τους αγάπες.

Και τόσο αντιφατικούς και παράξενους ανθρώπους δεν
είχα ξανασυναντήσει.
Πρώτη φορά στην ζωή μου που λυπήθηκα τόσο πολύ
δειλό άνθρωπο.
Δείλιασε μπροστά στην αγάπη, ίσως την μοναδική αγάπη
στην ζωή του

Μαρυσα Παππά