Σαν μι’ άλλη μια μέρα στο κενό πέρασε η μέρα ετούτη
σαν χθες που δεν κερδήθηκε καμιά καινούργια λέξη
κι είχε μια άπνοια πληκτική και έννοιες χιλιάδες
στο δρόμο της απώλειας που αφύλακτος κοιμάται,
Κι η νύχτα, που φαντάσματα γεννάει και αναμνήσεις
κρύβει ολοφυρόμενες ψυχές και τον λυγμό τους
σ’ ένα μπλοκάκι με σπιράλ κρατώντας απουσίες
διάθεση αφαιρετική που έχουν οι επιζώντες.
Με νότες πένθιμες η αυγή γυρνάει τη νέα σελίδα
κάνε μεγαλοδύναμε σήμερα να μην χάσει
μη στάξει η πένα ούτε λεκέ, ούτε καν μια τελεία
που οι νέοι με λίγα εφόδια ταξίδια ετοιμάζουν.
Στο τζόγο που έστησαν με αργκό, μαγκιές και αυταπάτες
τον πλούτο της αποδομούν οι πάτρωνες του λόγου
βλέπεις στην τηλεόραση πώς ρίχνουν στον καιάδα
οι απαίδευτοι, κάθε έννοια που δεν καταλαβαίνουν
