Γυρνάς την πλάτη και φεύγεις,
μακρύς και άδειος ο δρόμος
ταίριαξε στη καρδιά σου,
σε ακολουθεί η σκιά σου
κι ο θυμός σου κλέβει το φως ...
Κρατάς στα χέρια σφιχτά
την αξιοπρέπεια,
έμαθες να την προστατεύεις,
σού έγινε εμμονή
ο φόβος μην χαθεί ...
Άγνωστη γραμμή τραβάς,
κοιτώντας μπροστά
αγνοώντας που βγάζει,
χάνεσαι στην σιωπή,
μια σιωπή που κραυγάζει ...
Σε μια δίκη βουβή
η δική σου φωνή σε δικάζει,
σε μια αίθουσα άδεια χωρίς δικαστές,
στην δική σου ζωή πόσο μοιάζει ...
Τώρα πέσμου ακούς την φωνή
που σου λέει φυλάξου,
η μοναξιά πλησιάζει ...
Κι έτσι νιώθεις δραπέτης
της δικής σου ζωής,
κι η μοναξιά σε κρατά απ το χέρι ...
Μα σαν θα 'ρθει η νύχτα
τα θεριά δεν φοβάσαι,
γιατί πολύ καλά το έμαθες
πως στην ζωή ετούτη,
το μεγαλύτερο θεριό είναι ο άνθρωπος ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου