Επιπλέει μια σανίδα σωτηρίας,
ο ίδιος μου ο Εαυτός
στήνει πάνω της ένα μικρό μποστάνι με την πάνλευκη γοητεία ενος νέου πρωινού.
Ξεμαλλιασμένες από της τρικυμίας
το θυμό
νηνεμίας ναυαγοί οι ελπίδες
κοιτούν το 'ρημοκλήσι
που προσκολλά ευχές,
προσευχές πάνω στα μαλλιά.
Κύματα δωρίζουν φωτίνια στην ακτή,
κοράλλια εμμέλειας μεσολαβητές,
χρυσομιλούμενα στην Πίστη
συθέμελα αποκαλύπτουν,
την πρόθεση αγγέλου να πετά
πάνω απ' το ουράνιο δροσερό κάλεσμα.
Ωσότου αποδεχτώ τη γιορτή,
την ωδή στον Υπάρχων παράδεισο.
Βρεγμένο χώμα που ελαφρά πατώ.
Οσφραίνομαι ολότελα την αύρα Του.
Γόνιμη η γη ανθίζει ελπίδες.
Εσύ, μόνο αγάπαμε.
