Άτιτλο (του Κωνσταντίνου Τσατσομοιρου)

 Δεν είναι η θλίψη... η γνωστή...

Ακολουθία από τις μνήμες... λογική...

Δεν είναι για να σε κρατήσω... γυναίκα...

Ούτε κυνήγησα μια χρυσαφένια παρηγοριά, εφήμερη! Απουσία στις φλογισμένες επιθυμίες... Τηλεκατευθυνόμενοι φθόγγοι... Φθονούν ασύστολα τα δεδομένα... Περιεχόμενο ονείρων... Άσβηστο στίγμα, του μέλλοντος... Εσύ... σχήμα ιδανικό... Λύτρωση, και ξάφνιασμα συντροφιάς!

Θα ξεδιαλύνουν όλα  εάν υπάρξει η στιγμή... Να επιπλεύσεις ένα λεπτό, στου χρόνου μου την στείρα διαιώνιση... Ελπίδα μου... 

Κι η προσμονή σαν γίνει ερχομός... Σταμάτημα μιας άγονης σκέψης κατευθυνόμενης... 

Εκλεκτική δικαίωση μιας δύσκολης ροής...  Προορισμός που θα γεμίσει στόχους!

Ξεχρέωση ψυχής ...θα είναι τότε!

Κωνσταντίνος Τσατσομοιρος

Άγαλμα (της Μάρθας Κανάρη)

 

Στέκομαι απόψε σαν άγαλμα 

και δεν σαλεύουν μπρος τον άνεμο,

παρά μόνο τα μαλλιά μου.

Δυο χέρια που άνοιγαν πάντα διάπλατα διαπραγματεύονται πλέον,

το φτερούγισμα των χελιδονιών 

που κουτσουλάνε τα ακίνητα  δάκτυλα. 

Τύχη ή ατυχία?

Να παραμένουν ασάλευτα 

και να προσμένουν κάποιον να τα σηκώσει. 

Να τα τυλίξει περιτεχνα, 

γύρω απο εναν λαιμό, 

ίσως μια μέση ή έναν ώμο,

χωρίς να φοβάται πως θα τσακίσουν 

από το βάρος της συμφοράς,

χωρίς να σιχαίνεται τους κίτρινους λεκέδες 

που άφησαν πίσω τα χελιδόνια.

Δεν με φοβίζει η προσμονή...

Με φοβίζει πιότερο η φθορά μεσ το χρόνο.

Το μάρμαρο που παγώνει, 

η καρδιά που σκληραίνει, 

η ψυχή που λησμονιέται,

τα χελιδόνια που φεύγουν...

Μάρθα Κανάρη