Σιωπη! (της Νέλλης Κουμεντάκη)

~ ~
Δεν είναι τα όνειρα παιχνίδια
αναψυχής!
~ ~
δεν είναι ρούχο που τ' αλλάζεις
στη στιγμή!
~ ~
Ούτε αγγίγματα που χαθήκαν 
την αυγή!
~ ~
Είναι οι ώρες που χαθήκαν
στα φεγγάρια!
~ ~
Είναι οι σιωπές όταν αγγίζεις
τα σκοτάδια!
~ ~
Είναι οι νύχτες που απορόφησαν
το βλέμμα!
~ ~
Το ρολόι που χτυπά
απελπισμένα!
~ ~
Δεν είναι τα όνειρα γεμάτα μυρωδιές
είναι μελτέμια που σαλπάρεις
της ψυχής ανατροπές!
~ ~
Είναι ξενύχτια ουτοπικά βαθιά σιωπή
Χωρίς εσένα
Ρωγμές ψυχής
κενό το βλέμμα!
~ ~
Είναι το όνειρο μαγνήτης 
απόσταγμα ψυχής
μέθης και λύπης!
~ ~
Είναι στιγμές που σε τρομάζουν,
κι άλλες τόσες στ' ουρανού, τα καρδιοχτύπια
σ' ανεβάζουν!
~ ~
Σαν την αποψινή βροχή έκαιγε η ανάσα σου
κι αυτό σου το φιλί!
~ ~
Μόνο που ήταν όνειρο κι απόμεινα στο
χάδι της αυγής!
~ ~
Είναι το όνειρο λάμψη κεριού φιλί γινομένο
με γεύση μελιού!
~ ~

Νέλλη Κουμεντάκη

Έφυγες χωρίς τα κλειδιά σου.(της Σοφίας Τανακιδου)

Όταν εφυγες δεν πήρες μαζί σου τα κλειδιά.
Τα άφησες πάνω στο τραπεζάκι.
Ναι εκεί που πάντα τα άφηνες,
για να μην τα ξεχνάς.
Λίγο πριν φύγεις πάντα κοίταζες για να βεβαιωθείς.
Χωρίς αυτα δεν έφευγες ποτέ
Για να μην ενοχλήσεις όταν θα γύριζες αργότερα.
Να μη ξυπνήσεις εκείνον...

Σήμερα όμως δεν τα πήρες.
Τα θυμήθηκες, όχι δεν τα ξέχασες.
Τα είδες πάνω στο τραπεζακι που περίμεναν να χωθούν μέσα στις τσέπες σου.
Μα δεν τα πήρες.

Έκλεισες την πόρτα.
Έκλεισες τα μάτια.
Έκλεισες την καρδιά σου απέξω.
Κι έφυγες με τα χέρια άδεια, παγωμένα μέσα στις τσέπες σου.

Δε θα τον ξυπνούσες
Φτάνει που είχες ξυπνήσει εσύ.
Έφυγες χωρίς τα κλειδιά σου.
Είχες πάρει μαζί σου κάτι πιο πολύτιμο
Την καρδιά σου!!!


Σοφία Τανακιδου