Το όνειρο (της Λιλής Βασιλάκη)

Σε μια πλαγιά του νου,
στον ήσκιο του μυαλού,
ένα όνειρο κοιμάται...
Ότι' ναι ξύπνιο ονειρεύεται,
στην πλάση πως διαβαίνει,
μ' ελπίδες το διάβα ραίνει...
Άυλο, όμορφα πλασμένο,
με όλα τα "θέλω"φορτωμένο.
Τη μια στα ουράνια ανεβαίνει,
την άλλη σε δάση μεταβαίνει.
Το ανάστημά του όλο ψηλώνει,
και σαν σταχυόκαμπο μεστώνει...
Να σβήσει την όψη τη θλιμμένη
τη γκρίζα ν' αλλάξει ειμαρμένη...
Ωιμέ... σε ουτοπίας γη,
άρδην, σε όνειρο παρμένο ζει...
Γιατί,
σαν της αλήθειας μια χορδή,
την άκρη του , έστω, αγγίζει,
ξυπνάει έντρομο, σαστίζει.
Το φως της μέρας δεν αντέχει.
Το φως σημαίνει αλήθεια
και τ' όνειρο απ' την αλήθεια απέχει...
Ω, τι κρίμα..., τι αυταπάτη! 
Απ' την ανθόσκαλα της ρέμβης πέφτει.
Κατρακυλά σαν πέτρα από βαλσάτη,
σαν ατυχήσαντα, αδέξιο ορειβάτη...

Λιλή Βασιλάκη 
Από τη συλλογή ροές ψυχής

Η ψευδαίσθηση (της Λιλη Βασιλάκη)

Την ώρα που η αγάπη φλέγεται από ηδονή, 

τ' άστρα παίζουν τρίλιζα στο πάνθεον τ' ουρανού. 

Και καθώς η λάμψη τους χαριεντίζεται με το φεγγάρι 

κι ασημοβάφουν τα ακροσύνορά του, 

το ναρκωμένο μου όνειρο ξυπνά...

Αίφνης, σαν αλαβάστρινη οπτασία κρεμιέσαι στου νου την οροφή... 

Η σκέψη φευγάτη σε παίρνει αγκαλιά και οι παλμοί της καρδιάς 

αναταράζονται στη λίμνη της λαχτάρας... 

Σαν αλιγάτορας καταδύομαι με ολόγυμνες τις αισθήσεις

αναζητώντας σε να ρουφήξω το μεδούλι του έρωτά σου

και να μετουσιωθώ με τη σπονδή της μέθης του.. 

Κολυμπώ και σε ψάχνω στα άχρονα σκοτάδια του πόθου... 

Μάταιη η αναζήτηση...

Μερικές φυσαλίδες μοναχά συναντώ,

που γρήγορα εκτονώνται στην επιφάνεια της απόσβεσης,

σαν ηλιαχτίδες στην εκπνοή ενός αποδημήσαντος ήλιου, 

που μοιραία ακολουθούν τα χνάρια του ειμαρμένου δειλινού.

Και μένω με ξέσκεπες τις αισθήσεις στα σεντόνια της μοναξιάς 

να με χλευαζει το άσπονδο όνειρο από τις γρίλιες της ψευδαίσθησης...

Λιλη Βασιλάκη

Απόψε σ' ονειρεύτηκα (της Λιλης Βασιλάκη

Κάθε νυχτιά, χωρίς την πόρτα του νου μου να γροικώ,
έρχεσαι πλάι με κοιτάς, μου λες Αγάπης παραμύθια. 
Κι εγώ πάνω στων λόγων σου τις ράγες περπατώ, 
στις λέξεις που 'γιναν ανάγκη κι απαντοχής συνήθεια... 
Και πάλι σ' ονειρεύτηκα... με πήρες, λέει, αγκαλιά... 
Ταξίδι της καρδιάς, στης πεθυμιάς το μονοπάτι. 
κι έτσι όπως κάλπαζες σαν άτι πόθου θαλερό,
έγινες αίφνης ένας καπνός, τ' ονείρου μου αυταπάτη. 
Κι απόψε ονειρεύτηκα πως ήσουνα εδώ... 

Στο πλάι μου... στο στέρνο σου ακουμπούσα...
Μια οπτασία μαγική, μία ουτοπική αλήθεια.
Κι απόψε ονειρεύτηκα, για δες, ότι 'σουνα εδώ... 
Τα χείλη σου σαν άπληστος αγέρας τα φιλούσα, 
τόσο που μου 'γινε εμμονή, μίας ροής συνήθεια...                              
Μα ξέρω πως υπάρχεις, το νιώθω, είσαι εδώ! 
Μέσα στο νου και στην ψυχή, σε κάθε βήμα σ' έχω... 
Λαβωματιά βαθιά, μία ολόγυμνη αλήθεια, 
Έρωτας που καρφώθηκε μες της καρδιάς τα στήθια...! 

"Μετεξεταστέοι στον έρωτα"

Τούτο εδώ το ποίημα το αφιερώνω, εξαιρετικά, προς όλους τους ταξιδιωτες στο σκαρί του  Έρωτα, και ειδικά σ' εκείνους που στο εισιτήριο επιβίβασής τους αναγράφονται ως ουτοπικοί, πλατωνικοί, μονόπλευροι ταξιδιώτες του Έρωτα ... 

Λιλή Βασιλάκη

Μια σταγόνα Έρωτα.. (της Λιλης Βασιλάκη)

Χθες, βράδυ αργά, τα 'λεγα με μια φίλη 

κι ο, τι 'χε στην ψυχή ανέβαινε στα χείλη... 

"Ειν' η ζωή μου άχαρη, στην θλίψη μαντρωμένη! 

Δεν λαχταρώ, δεν ονειρεύομαι, η μοναξιά με δέρνει...

Πάρε τα λόγια μου, απ' το κουβεντολόι, 

σε στίχους σμίλευτα και κάντα μοιρολόι... 

Τον πόνο που έχω στην ψυχή και τον διψούν τα χείλη, 

ένα τραγούδι λάξευστον με της καρδιάς τη σμίλη.. "

Κι αφού τον πόνο της γροικώ, 

τις λέξεις της μαζεύω 

μέσα στα βάθη της νυχτιάς,

την πεθυμιά λαξεύω... 

" Τίποτα πια δεν λαχταρώ, καμιά επιθυμία,

αιθάλη γίναν όλα, μια πρώην ιστορία...

Ερίζωσαν στης θλίψης την άμπωτη ρωγμή

και δεν ζητούν διέξοδο, καμιά εκδρομή.

Δεν κάνω όνειρα μικρά ή διαρκείας,

καιρό αποτεφρώθηκαν σε σήψη απραξίας ...

Καήκανε ως καίει ο λίβας τα σπαρτά,

απόκαμαν μες της ψυχής την πυρωστιά...

Δεν τραγουδώ στου γέλιου το κλαδί ,

και δεν προσμένω, πια, να 'ρθει καμιάν αυγή...

Σε τί να καρτερώ, τί να ζητήσω τώρα. 

Κάλπικα σ' όλα τα κουτιά του έρωτα τα δώρα  

κι απόηχοι ψευδείς του σ' αγαπώ οι λέξεις... 

Για πες μου λογισμέ, πώς γίνεται να στέρξεις; 

Ποιο δρόμο, πες, να πάρω ή ν' αφήσω, 

των "θέλω" να διαβώ, των "πρέπει" να τιμήσω ; 

Θα αφεθώ στης λήθης τη ροή κι εκεί θα ζήσω. 

Αφρός στο κύμα θα διαβώ, να μην αντιγυρίσω... 

Στη φτερωτή τ' ανέμου το νου μου θε να χρίσω. 

Στη λησμονιά αναζητώ μια γόμα να με σβήσω..."

Και, όμως, φίλη μου ακριβή, 

μην βάζεις την ψυχή σου φυλακή... 

Μία σταγόνα Έρωτα σαν 'ρθει , 

γίνεται ο κόσμος, πάλι, Κυριακή!! 

Λιλή Βασιλάκη

"Μετεξεταστέοι στον έρωτα"

Μην χαθείς.. (της Λιλης Βασιλάκη)

Αφιερωμένο σε όλους τους ερωτευμένους, 

που ζουν το όνειρο της Αγάπης και το κρατούν 

βαθιά στην καρδιά τους σαν κόρη οφθαλμού...

Τι ομορφότερο στη ζωή! 

Εάν έχετε μια τέτοια Αγάπη, μην τη χάσετε!

 

 

 

Μην χαθείς... ποτέ μη χαθεί αυτή η αγάπη!! 

Μην συρθεί στου χρόνου τα αλύτρωτα βάθη, 

στου κόσμου τα διάσελα, σε ανοίκεια άκρη...

Μην πνιγεί σαν λυγμός μες σε ασύμβατα λάθη... 

 

Αν θες να είσαι σύννεφο, μη στέργεις μακριά μου, 

ρίξε το νάμα σου βροχή να θρέφω την καρδιά μου... 

Αν είσαι πάλι κύμα βουερό, μην σβήσεις σ' ακρογιάλι, 

θέλω να βαπτιστείς σε έρωτα, ζωή με όλα της τα κάλλη... 

 

Αν είσ' αγέρας, μην βιαστείς να στρέψεις τη μορφή σου, 

να γίνεις ο χιτώνας μου, να νιώθω την αφή σου... 

Θέλω να είσαι ο όρθρος μου, ναός, η εκκλησιά μου, 

κάθε αυγή και δειλινό να είσαι η ανασεμιά μου... 

 

Σ' αγάπησα σε μια στιγμή, σαν είδα τη ματιά σου

κι είναι δική μου πια η γη, σαν μπήκα στην καρδιά σου... 

Εγινα, εσύ, εγώ, κι εσύ γιορτή για μένα, 

με λόγια άπαρτα του νου από καρδιάς γραμμένα... 

 

Ω, πόσο σ' αγαπώ, στο μαρτυρώ με τις αισθήσεις, 

θαρρώ πως πλάι σου πετώ, σαν να 'χω παραισθήσεις!! 

Γιατι 'σαι ο ίδιος όνειρο, το πέταγμα του νου μου,

μιας ουτοπίας ζωγραφιά του άλο(γ)ου λογισμού μου...

 

Κι όμως, είσαι η αλήθεια μου, ο πόθος μου στις φλέβες, 

είσαι η βροχή που πότισες τις άνυδρές μου στέπες. 

Θα είμαι δέντρο και ανθός, καρπούς θα σε φιλεύω 

και με τη σμίλη της καρδιάς αγάπη θα σμιλεύω... 

 

Ποτέ μην γίνεις κεραυνός, απάτη, καταιγίδα, 

ούτε σιωπή, ούτε ρωγμή, μες την καρδιά ρυτίδα...

Μαζί με σένανε ποθώ, την ίδια να 'χουμε πατρίδα,

να πλέω μες στα μάτια σου, την γαλανή κοιτίδα... 

 

Λιλη Βασιλάκη

"οταν χορεύει η καρδιά"

Σαν λήξει η γιορτή (της Λιλης Βασιλάκη)

Σαν λήξει η γιορτή
και σβήσουν τα φώτα,
εσύ, θα γίνεις σιωπή,
θα μείνουν τα χνώτα...!
Σαν θα βγει η νυχτιά,
θα γίνεις δάκρυ νοτιά.
Αέρας, σύννεφο, σκόνη
εγώ, υποχείριο άχτι,
στου χρόνου τ' αμόνι...

Θα ζήσεις κοντά μου για λίγο
και μετά, όπως πάντα, θα πεις:
"Θα φέξει... πρέπει να φύγω...!
...λυπάμαι.. το φως μόνη θα δεις...!"

Κι εγώ λύπες υφαίνω,
σκιές, σέ να προσμένω...
Θαρρώ είμαι παιχνίδι!
Δικό σου; της μοίρας;
Τριχιά, παραγάδι,
στα χέρια σας σφύρα...!

Δεν θέλω να είσαι η ανάσα,
που τις νύχτες μου κάνει παρέα...
Να γίνεις θέλω στο φως η ανάσα,
ζωή μου, η δικιά μας η μέρα...!

Λιλή Βασιλάκη

Από τη συλλογή "Ροές ψυχής"

Σαν λεπτοδείκτης η ζωή (της Λιλης Βασιλάκη)

Σαν λεπτοδείκτης η ζωή γυρνά,
σφαίρα, στο εκκρεμές του κόσμου.
Σαν μιαν ανάσα η νιότη προσπερνά,
μια δρασκελιά, μια υποψία δρόμου.
Σαν σκόνη σβήνει, θάβεται
στην λησμονιά του χρόνου...

Τί να προλάβει; τί να πει;
Σε μια στιγμή μονάχα τί να ζήσει;
Αφού στο άψε-σβήσε αστραπή,
ως φως, για λίγο μένει;
Κερί που η φλόγα του πεθαίνει;
Συλφίδα, αδύναμη, ισχνή,
στα γηρατειά, αχνός που φθίνει...

Σαν σκοτεινιά ο θάνατος
την παίρνει καταπόδι.
Σαν τη βροντή π' ακολουθεί,
με μιαν στεντόρεια φωνή,
την τροχιά τη σύντομή της κόβει...

Τριγμοί, χαμός, αλαλαγμοί,
σαν ξεψυχάει το βιος της.
Τα σήμαντρα ηχούνε πένθιμα.
Η θλίψη τους βροχή,
θρηνούν για το χαμό της.

Έτσι με βιάση μοναχή,
αέρας, έρχεται στη γη,
μονάχη, έρημη, χαμένη,
σ' άλλη ζωή πηγαίνει...

Λιλή Βασιλάκη

Ματαιότης (της Λιλης Βασιλάκη)

Ξύπνησε η πλάση κλαίγοντας,
σέρνοντας το κορμί της,
και με της νύχτας τα μολύβια,
γκρι βάφει τη μορφή της.
Πενθεί για όσα γίνονται
στο στέρνο της ψυχής της,
γιατί αλλότριοι, εχθροί
πληγώσαν το κορμί της.
Μέρες και βράδια αλυχτώ
διαβάτης μες στο σπίτι,
σαν το νερό το άναρχο
που πλέει μες στην κοίτη.
Όμως, δεν είμαι καν νερό ,
δεν είμαι ούτε ποτάμι,
ένα μυρμήγκι είμαι της γης
οκάς ούτε 'να δράμι...
Μπρος το εκκρεμές κοιτώ
τους δείχτες του να τρέχουν,
δεσμώτες οι αισθήσεις μου,
μες στα γρανάζια μπλέκουν..
Ω, τι 'ναι αυτός ο όλεθρος
που ζει η ανθρωπότης!
Τα πάντα έμαθα, σαφώς ,
πως είναι ματαιότης!
Να σεργιανάς το πρωινό
στη στράτα ενός ονείρου
και βραδυνό να έρπεσαι
στο κήτος του απείρου...

Λιλη Βασιλάκη

Μελαγχολία (της Λιλης Βασιλάκη)

     

Μελαγχολία μου, αχνή σκιά,
ντυμένη ωχρή σαν καταχνιά.
Για φορεσιά, τον γκρι μανδύα,
μες την ψυχή κάνεις περιπολία...
Μελαγχολία, σκιά μου μόνη,
χλωμές ρυτίδες στη σκέψη στρώνει.
Χαμένο βλέμμα, θολό παραστρατεί.
Βουλιάζει ο νους, οκνός σαν τέλμα,
κι αποκοιμιέται σε γκρίζο γέρμα...
Μες την ψυχή φρικτό κενό.
Με την διάθεση, σ' αφοπλισμό,
με την ανία παροπλισμένη
και με την λύπη καλοντυμένη.
Χλωμάδα σέρνεις στον ουρανό,
μέρας ανήλιαγης, μ' ωχρό φουστάνι,
τόσο φτωχή, σαν ένα χάνι...
Μελαγχολία, μια νύχτα άναστρη,
χωρίς πνοή, χωρίς φεγγάρι,
γερμένη μόνη στο μαξιλάρι.
Σβήνεις τα όνειρα και τις ελπίδες,
που προσπαθούν να δουν αχτίδες...
Βουβό, ακόμη, ως και τ' αηδόνι.
Με τη σιωπή του πως με  πληγώνει...
Μες στην καρδιά αχολογά η ερημιά.
Καρτέρι στήνει η μοναξιά.
Κι η πλήξη δίπλα καραδοκεί,
 θλίψη επάρατη αδημονεί...

Λιλή Βασιλάκη

Από τη συλλογή "ροές ψυχής"

Αγέρας ήταν (της Λιλης Βασιλάκη)

Πέρασε ο αγέρας κάτι ψιθύρισε,
ή ήταν η ηχώ που αντιμίλησε;
Νομίζω, είπε, πως θέλεις να 'ρθεις,
μα όλο ψάχνεις το μονοπάτι...
Ίσως, να είπε, πως τώρα βρέχει...
είναι αργά και πια τρένο δεν έχει...
Ίσως, να είπε, γι' αυτόν  τον Μάρτη,
πως ψάχνεις να 'βρεις καιρό στο χάρτη...
Μα πάλι, δεν ξέρω...ίσως, να είπε, ίσως,
να μη γυρίσεις ποτέ πια πίσω...

Αγέρας είναι...
Σαν τάφος δεν μαρτυράει...
Τα μυστικά, σφιχτά κρατάει.
Κι όλο φυσάει και όλο τρέχει,
και λίγο χρόνο, ποτέ δεν έχει...
Στάσεις δε κάνει, δεν παίρνει ανάσα.
Και όλο έρχεται και όλο φτάνει,
μα, όταν φτάνει, φρένα δεν πιάνει...
Κι είναι γεμάτος από τη σκόνη,
απ' τις ψυχές που τις πληγώνει,
όταν ακίδα μέσα τρυπώνει...
Κι είναι γεμάτος από τα ρίγη,
που του τα βάζει η παγωνιά
μες στο σακίδιο, λίγο πριν φύγει...
Μα και τη ζέστη στις θημωνιές,
εκείνος με ζέση κρύβει...

Αγέρας είναι..
Περνά αδιάφορος, όμως, στο διάβα του
τα πάντα σαν την αντάρα σέρνει.. .
Όλα εκείνα, που θέλει, δεν θέλει,
από τις σκέψεις όλα τα παίρνει...
Είναι γεμάτος με όλα τα όνειρα
και με χρυσές, ζεστές αχτίδες.
Ίσως τ' αφήνει πάνω σε ράγες,
όπου  κυλούν ζωής ελπίδες.
Ίσως τα ρίχνει μες σε βαγόνια
κι αυτά τα θάβουν βαθιά στα χιόνια...

Αγέρας είναι...
Μπορεί να κλαίει και να χορεύει...
Μα και να παίζει, να τραγουδάει...
Μόνος τα πίνει,  μόνος μεθάει,
μόνος κοιμάται, μόνος ξυπνάει
κι όταν τ' αρέσει, χαμογελάει!

Αγέρας είναι...
Μέσα στη σφαίρα, μόνος γυρνάει,
σαν το "μποέμ" μόνος διαβαίνει...
Μπαίνει ως μέσα μας, μας κυριεύει,
αιχμαλωτίζει, μας βασιλεύει!
Πότε με θλίψη, πότε με χάρη,
δεν τον πτοεί, ούτε ο ήλιος,
ούτε η νύχτα, μη το φεγγάρι...

Αγέρας είναι...
και τον μισώ και μου αρέσει,
μα, δεν τον μέλλει αυτή η σχέση!

Αγέρας είναι...
Ο,τι τ' αρέσει με πείσμα κάνει.
Μόνος του ζει, μόνος πεθαίνει...
Ανάσα παίρνει και ανασταίνει...


Λιλη Βασιλάκη

συλλογή "ροές ψυχης"

Εσπερινή προσευχή (της Λιλής Βασιλάκη)

Σαν μαγεμένη Φωτοδότα σε θωρώ.
Το φως σου, χρυσάφι ατόφιο, λαμπερό!
Ολημερίς τ' αμπάρια σου γεμίζεις
κι αφείδωλα κάθε εσπερινό,
στον ουρανό, στην πλάση το σκορπίζεις...

....λυγώ το γόνυ, προσκυνώ σε...
Τάμα ιερό σου κάνω...να, της ζωής μου τον σταυρό,
στ' απείρου θάμπους σου λαιμό, με πίστη τον κρεμνώ!
Θερμά παρακαλώ σε...
Τούτη την πλάση σώσε!
Ζωοδότα, Ηλιοκράτη μου, ουρανού και γης ο κύρης,
το φως σου το ανέσπερο, σ' άδειες ψυχές να σπείρεις...
Τούτη την γη λυπήσου...
Τα πλάσματά σου ευσπλαχνίσου!

Φώτισε νουν και χύσε λογική και λιώσε το ατσάλι,
αυτό που έχουν στις  καρδιές, του κόσμου οι μεγάλοι!
Κάνε να γεννηθεί ξανά η αγάπη για Ειρήνη
κα ν' απλωθεί στη γη, η ποθητή γαλήνη...!


Λιλή Βασιλάκη

Ο χορός μιας ατέρμονης θλίψης (της Λιλής Βασιλάκη)

Ήσουν πληγή, μια επικείμενη σήψη,
ο χορός μιας ατέρμονης θλίψης.
Ήσουν η ουσία στο πικρό κατακάθι,
η οξεία ακίδα στο ξερό το αγκάθι.

Ήσουν ο πόνος διπλωμένος στη μέση,
το δάκρυ πριν στο πάτωμα πέσει.
Ήσουν ένας κόμπος στο λαιμό σκαλωμένος,
η ίδια η ελπίδα πνιγμένη σε έλος...

Ήσουν το βάλς των χαμένων ονείρων,
ο σταθμός των κεκλεισμένων ορίων.
Ήσουν η χαμένη, μια απέλπιδα Άνοιξη,
απ' την αρχή, ένα τέλος μιας άφιξης...

Ήσουν ένα βήμα, σε υπόκωφο βάθρο,
το άλυτο θέμα σε παράλογο άρθρο.
Οι δείχτες στου χρόνου το σπασμένο ρολόι,
στη ζωή απεχθές, συνεχές μοιρολόι.

Ήσουν η γεύση μιας πλανεύτρας ουσίας,
Ο απών στην ψυχή μιας χλιαρής παρουσίας.
Ήσουν το σκότος, στο αδιάβλητο χάος,
αχλή υποψία, ένας ασθμαίνοντας φάρος.

Δεν ήσουν εκείνα που η καρδιά  'ποζητάει ..
Να πιει την αγάπη, σαν τη γη που διψάει...
Ήσουν από κείνα, που την θλίψη ορίζουν,
τη χαρά, την αγάπη που αιώνες γκρεμίζουν.. .

Ρηχό, ασταθές της καρδιάς σου το βάδισμα,
πικρό και βαθύ της δικής μου το ράγισμα...
Ήσουν του τόξου σου το σπασμένο σου βέλος,
σ' ένα έργο προδότης, μιας ουτοπίας το τέλος...

Λιλή Βασιλάκη
Συλλογή "ροές ψυχης"

Οι ώρες (της Λιλής Βασιλάκη)

Πώς να βολέψω το κενό,
που σέρνει η σιωπή σου;
Και πώς να ζέψω τον καημό,
που στέργει η αντοχή σου;

Είναι οι ώρες απουσίας,
που κλέβουν την πνοή μου...
Είναι οι ώρες ανταρσίας
που φθίνει η ύπαρξή μου...

Είναι οι ώρες μου χλωμές,
σε κύμβαλο ζωσμένες,
σ ανίας κρύπτη θολερές,
σπονδές αφορισμένες..

Ώρες ανίατες, στυγνές,
Ώρες σε λήθη αφημένες..
Σ ένα θαλάμι ορφανές,
σε μοναξιά φυλακισμένες...

Μετρώ της ζήσης το φευγιό,
τ αλάθητο βάδισμά της,
κι ωσάν τα κρόταλα  ριγώ,
στ αδιάλλακτο πέρασμά της.

Ω και να παίρνανε στροφή
του χρόνου οι δείχτες πάλι..
Με  μιαν αέναη στιγμή,
στο άδειο προσκεφάλι,
να γίνουν οι ώρες ροδαυγή
και η ματιά σου αγκάλη...

Λιλή Βασιλάκη

Δίδυμη Μοναξιά (της Λιλής Βασιλάκη)

Του ρολογιού οι δείχτες με τρυπάνε..
Της ερημιάς μου το κενό μετράνε...
Και νάτη, πάλι, ίσκιος με τρομάζει..

-Με τη δική σου η ψυχή μου μοιάζει!
Μιλά με βλέμμα που τρυπάει.. με δαμάζει...
Με μια πνοή τα χνώτα συνταιριάζει,
 της σκέψης τα ηνία σαν αρπάζει. ..

-Εσύ 'σαι η  Μοναξιά, κι εγώ 'μαι το ξενύχτι.
Ωχρά φαντάσματα κι οι δυο στο ίδιο σπίτι...
Δυο ξέστρατοι και πλανεμένοι αλήτες,
της παγωνιάς δυο απόστρατοι σπουργίτες...

Της απαντώ και μια ρωγμή βαθιά ανοίγω,
στα σωθικά του νου μου πριν ξεφύγω...
Σαν οιμωγή ολούθε αλυχτάει
και της ψυχής τις αντοχές τρυγάει...
Σε  ξέφτια  ίνα με ίνα τις μαδάει,
στης λήθης την ακτή  κουρέλι με πετάει...
Έρμαιο γίνομαι μιας γύρας κομπολόι.
Της λησμονιάς το γκρίζο μοιρολόι...

-Τις ίδιες ώρες, δες, κενές μετράμε.
Τις ίδιες νότες της σιωπής χτυπάμε.
Δυο δίδυμες ψυχές που στάζουν πίκρα,
αυτάδελφες στης ερημιάς τα πλήκτρα...
Ακούς; Σιγή...κανείς δεν μας ακούει...
Το δάκρυ της ψυχής μονάχα κρυφακούει...

Τις βρήκε κει η αυγή αγκαλιασμένες,
στο σύστρατο της πλήξης ανταριασμένες...


Λιλή Βασιλάκη
Από τη συλλογή"ταξίδι στο δρόμο της ουτοπίας"

Γκρι κορνίζα (της Λιλής Βασιλάκη)

Σ ένα λευκό κρεβάτι, χρόνια...
Τοίχοι λευκοί, λευκά σεντόνια.
Με συντροφιά την ερημιά,
παρέα με της ψυχής τα χιόνια.

Πάτωμα, καρέκλα γκρίζα.
Φτωχό μοτίβο, σε γκρι κορνίζα.
Χλωμά τα όνειρα, κενά πετούν,
στης λησμονιάς το χρόνο να βρεθούν...

Η θαλπωρή πουλί φευγάτο.
Ποτάμι η ζωή , τα πάνω- κάτω.
Φτωχές στιγμές ψαλιδισμένες
μέσ του καιρού της μοναξιάς φθαρμένες.

Σώμα βαρύ, σαν νεκρωμένο,
Σ ένα σεντούκι παρατημένο.
Από το άχτι της ζωής κυνηγημένο
κι από αγάπης χάδι λησμονημένο...

Άδεια τα μάτια, χωρίς αχτίδα.
Με μια ψυχή, σαθρή, χωρίς ελπίδα.
Μα και καρδιά χρονών κομμάτια,
με προσμονές σε καταχνιάς δεμάτια.

Για κάποιους η ζωή, μοίρα σκληρή ορίζει
και τη χαρά, απ την αρχή θερίζει...
και τους βουλιάζει μέσα στη σήψη,
σώμα, ψυχή, τροφή στην αδηφάγα θλίψη...

Λιλή Βασιλάκη
Από τη συλλογή "Ροές ψυχής"

Ο ασκός (της Λιλής Βασιλάκη)

Σαν βελόνες τρυπούν,
το μυαλό οι αναμνήσεις,
της ψυχής μου ρωγμές,
της καρδιάς καθιζήσεις.
Τον ασκό του τρυπούν,
μονομιάς δραπετεύουν.
Τριγύρω, μετέωρες μένουν.
Με κοιτούν και χλευάζουν...

Για τα όνειρα πλάνα,
που μου κάναν κοπάνα.
Για τις φρούδες ελπίδες,
της ζωής μου ρυτίδες.
Για τα ψεύτικα κάστρα
και τ' απόμακρα άστρα...
Και στο τέλος χορεύουν,
αστραπές που τυφλώνουν,
βροντές που ματώνουν...

Είμαι ο πόνος εγώ!...
Κι' έγώ, η βροχή σου, το κλάμμα!
Κι εγώ, της πίκρας το θάμα!...
Κι εγώ, η συντρόφισσα Θλίψη,
της ψυχής σου η σήψη!...
Κι εγώ!... Κι εγώ!... Κι εγώ!...
Σταματήστε! Πονώ! Υποφέρω...
Δεν μπορώ... θα εκραγώ!....

Πως την ψυχή μου πονάτε...
Βρωμερές! Σιχαμένες!
την καρδιά τυρανάτε...
Πως μπορεί αυτό να κοπάσει;
τις αντοχές μου, στα άκρα θα φτάσει...
Προσπαθώ, να τις πιάσω,
στον ασκό να τις χώσω
και καλά να ταπώσω.

Μ'αυτές, αερικά, δεν ακούνε....
σκωπτικά με κοιτούνε...
Μόνο, σαν τελειώσει ο χορός,
κουρασμένες, κοπάζουν,
Μόνες, στον ασκό τους γυρνούν.
Σ'έναν ύπνο βαθύ, σε χειμέρια νάρκη.
Το χορό τους ξεχνούνε
και μόνο τότε, τα πελάγη του νου,
με γαλήνη ηρεμούνε...

Λιλή Βασιλάκη 

Όταν τη ματιά του θωρώ (της Λιλής Βασιλάκη)

Όταν τη ματιά του θωρώ,
γίνομαι ένα ρίγος ανέμου θαρρώ..
Θύελλα στην καρδιά μου ξεσπάει!
Τα δεσμά της σιωπής της τα σπάει!
"θα του πω, Σ αγαπώ! Σ αγαπώ"!
με σθένος μου κράζει στου "ντο" το σκοπό!
Όχι, καρδιά μου, δεν πρέπει να βγει!...
Θα βασιλέψει, με μιας, σαν αυγή!
Άστο, να μείνει εκεί όπου 'ναι γραμμένο...
σαν ένα παράπονο, κρυφό, ματωμένο...
Είναι απ την αλμύρα της ζήσης φερμένο
κι από όλα τα "μη" της ίδιας διωγμένο!
Αν ειπωθεί,
θα γευθείς της σιωπής σου το φθόνο.
Θα ξεπέσεις για ένα ψίχουλο μόνο;
Θα εκληφθεί σαν απρόσωπο ρήμα.
Θα βουλιάξεις στης κραυγής σου το κύμα...
Όχι, καρδιά μου, δεν πρέπει να βγει!
Θα ξεψυχήσει σαν νοτισμένη αυγή!
Σαν σύννεφο γκρίζο, βουβό και θλιμμένο,
Θα χαθεί στης καμπής τον αθέατο χρόνο...
Άσε με να βλέπω τα μάτια του μόνο...
Κι ας γίνω ένα δάκρυ στη ματιά του σαν λιώνω...

Λιλή Βασιλάκη 

Από τη συλλογή "ροές ψυχής"

Άχρωμη νύχτα (της Λιλής Βασιλάκη)

Άχρωμη η νύχτα κι αφάνταστα ψυχρή,
ανηφορίζει στα καλντερίμια σιωπηλή...
Στο παραθύρι μου τ ανάστημα στηλώνει.
Σαν δήμιος με κοιτά και με καρφώνει...
Κι αυτή η σκιά που είναι ορθή στο παραγώνι,
μην είναι ίδια η σιωπή που με φιμώνει;
Σαν καταχνιά αφέντρα στο άναρχο σκοτάδι..
Απούσα η μιλιά, απόν και της χαράς το χάδι...
Πώς όλα μπορεί η σιωπή και τα σκεπάζει;
Ντύνει στα μαύρα τη χαρά, και την τρομάζει.
Κι αυτός ο γρύλος, πώς σιώπησε κι αυτός;
Λες να 'χασε το ταίρι του κι έμεινε βουβός;
Και το φεγγάρι πού τάχα ταξιδεύει;
Να βρήκε άλλον ουρανό να διαφεντεύει;
Ψυχή μου, η ερημιά απόψε σε μαβλίζει...
Σαν κάρβουνο τις παρυφές σου αγγίζει...
Μα φτάνει! Θε να σου κάνω εμπάργκο μοναξιά!
Θα 'βγω, για να 'βρω του κόσμου τη λαλιά,
τα δεδομένα της σιωπής μου να τα σπάσω,
κι ό,τι μ αγγίζει θλιβερό στη λήθη θα το θάψω!

Λιλή Βασιλάκη