"Μόνο να Νιώθω το ρυθμό Σου." (της Μαρίας Δημοτακη)

 

Φωταγώγησε η ψυχή μου,

το σκηνικό του Έρωτα μας,

χτες,

σαν  έσταζε   ολονυχτίς,

ιδρώτας  πόθου,

εκεί,

στις κόκκινες  γραμμές

ορίων της ζωής μου.

Ραβασάκια μεθυσμένα 

από αρωματικό ροζέ  κρασί.

Χυμένο και αυτό,

παραδομένο,

στο πρόσφορο έδαφος

των αισθήσεων μου.

Ασύντακτες γραμματοσειρές,

σαν άγγελοι σε πλανητική  παράταξη, 

που  ξεκολλάν τα φτερά τους

απ' το βρεγμένο χώμα.

Έμεινα να κοιτώ

την αθόρυβη ομορφιά,

στο αναπέταγμά τους. 

Μια Ερινύα φεύγει, μαζί με τη  νυχτιά,

αφού πρώτα, 

ρίχνει στον κλήδονα 

τα κεριά που κράταγε χρόνια.

Αυτά που δεν άναψε ποτέ...

Ανέλπιστη πραγμάτωση,

το χρώμα που πήρε ο ουρανός,

η διάθεση του ήλιου,

να ανατείλει υπέρλαμπρα

το ξεψύχισμα του δράματος.

Γέμισε ψυχή, το γαριασμένο σκαρί μου,

γέμισαν ψυχή ,τα μάτια μου.

Και εδώ,

στην πλάνη της  ονειροπαγίδας

ακούω  τον  τριγμό της κλειδωνιάς...

"Μόνο να Νιώθω το  ρυθμό σου",

μου αρκεί, 

να πετάξω το άβολο ρούχο 

της φτώχιας στον Έρωτα.

                Μαρία Δημοτακη

"Το ποίημα μου αυτό,φωταγώγησε  το ταξίδι στο διεθνή διαγωνισμό "Νίκος Καζαντζάκης".

             

Άτιτλο (της Βασιλικής Σταθοπούλου)

Είναι και αυτά τα ποιήματα τα απαγορευμένα...

Αυτά που οι λέξεις  τους πρόστυχες κυλιούνται στο χαρτί...

Που ξεχειλίζουν ηδονή ατόφια δίχως μάσκα...

Γραμμένα μόνο για εκλεκτό πρόσωπο λατρεμένο...

Ποιήματα που δεν θα διαβαστούν ούτε στον εμπνευστή τους...

Κλεισμένα στο συρτάρι μου θα μείνουνε για πάντα...

Συγγνώμη που δεν θα στα πω...

Φοβάμαι πως το πάθος τους αυτό θα σε τρομάξει...

Βασιλική Σταθοπούλου