Σε μια πλαγιά του νου,
στον ήσκιο του μυαλού,
ένα όνειρο κοιμάται...
Ότι' ναι ξύπνιο ονειρεύεται,
στην πλάση πως διαβαίνει,
μ' ελπίδες το διάβα ραίνει...
Άυλο, όμορφα πλασμένο,
με όλα τα "θέλω"φορτωμένο.
Τη μια στα ουράνια ανεβαίνει,
την άλλη σε δάση μεταβαίνει.
Το ανάστημά του όλο ψηλώνει,
και σαν σταχυόκαμπο μεστώνει...
Να σβήσει την όψη τη θλιμμένη
τη γκρίζα ν' αλλάξει ειμαρμένη...
Ωιμέ... σε ουτοπίας γη,
άρδην, σε όνειρο παρμένο ζει...
Γιατί,
σαν της αλήθειας μια χορδή,
την άκρη του , έστω, αγγίζει,
ξυπνάει έντρομο, σαστίζει.
Το φως της μέρας δεν αντέχει.
Το φως σημαίνει αλήθεια
και τ' όνειρο απ' την αλήθεια απέχει...
Ω, τι κρίμα..., τι αυταπάτη!
Απ' την ανθόσκαλα της ρέμβης πέφτει.
Κατρακυλά σαν πέτρα από βαλσάτη,
σαν ατυχήσαντα, αδέξιο ορειβάτη...
