Μια τεράστια λευκή σελίδα
κρεμόταν πάνω από τους ώμους σου
η επόμενη μέρα.
Σε τρόμαζε το άδειο λευκό
ίδιο με το χάος του κόσμου
όπως το ήξερες απ' τα βιβλία
εκείνο που δυνάμεις αντίρροπες
δεινά το κυβερνούσαν,
η φιλότητα και το νείκος του παππού Ησιόδου.
Μήτρα φοβερή το άδειο
κι εσύ ο αδαής, κρατώντας
τον πηλό στα χέρια αδημονούσες
σχήμα να του δώσεις και μορφή
που να ξεγελάει το χρόνο.
Κουβάρι ο χρόνος μπερδεμένο
στις αισθήσεις σου που με απληστία
ψάχνανε την άκρη.
Δάχτυλα ακούραστα και μάτια ερευνητικά
στο σκοτάδι που δήλωνε κυριαρχικά
την παρουσία του.
Κι εσύ, αδύναμος δυνατός
υμνούσες τη θνητότητά σου
με αγάλματα θεών και πυραμίδες
βασιλιάδων, μαυσωλεία πολυτελή
που σημάδευαν ανελέητα
την επόμενη μέρα.
Πόσο μικρός κι ασήμαντος αλήθεια
μέσα στο χάος του χρόνου!
Τώρα που οι μέρες κόντυναν
κι οι νύχτες δεν κοιμούνται
άγρυπνη μένει η ψυχή
στου πόνου το μπαλκόνι
Πιάνει τη λύρα απ' την αρχή
να στήσει το τραγούδι
που πλέξανε τα δάχτυλα
σε πάπυρο αιώνιο
και στο μελάνι του καιρού
βουτάει τα φτερά της
πάνω σε πλάκα μάρμαρο
τα πάθια της χαράζει
Καλεί τη μούσα σύντροφο
σε γάμους και σε ξόδια
και σε γιορτές φανταστικές
που ξέρει να γιορτάζει
Καλεί και τον Αρίωνα
να πάρει την κιθάρα
να ξαστερώσει ο ουρανός
να φύγει η αντάρα
και τη γλυκόλαλη Σαπφώ
του έρωτα υμνήτρα
τους αοιδούς του Όμηρου
από σπουδαία φύτρα
Ψηλά στ' αλώνι της αυγής
βγαίνουν για να γιορτάσουν
Στήνουν τα όργανα χορό
τους στίχους να προφτάσουν!
Θλιμμένο σκηνικό στην πόλη
κάτω από ουρανό συννεφιασμένο
Τα φύλλα αυτοκτονούν στα πεζοδρόμια
κιτρινισμένα κλείνοντας έναν κύκλο ζωής
και τα κλαδιά σα μανουάλια χωρίς κεριά
τεντώνουν τα χέρια τους σε ορατή ικεσία
Απογύμνωση δέντρων και ψυχών σήμερα
στις μεγάλες του κόσμου πολιτείες
Μουδιασμένα των ανθρώπων τα χέρια
και τα χείλη χωρίς φιλί κάτι μήνες τώρα
ακόμα και η ερωτική εξομολόγηση
εξ αποστάσεως πρέπει να γίνεται
Και τα μάτια τους μαύρα απ' την αγρύπνια
που κουβαλάει μαζί της η λύπη
Αρρώστησε και η γυναίκα του γείτονα
κι εγώ κλείνω ερμητικά τα παράθυρα
μην μπει ο εχθρός και στο δικό μου οχυρό
Στην απέναντι πολυκατοικία κάποιοι παίζουν
μουσικά όργανα στα μπαλκόνια τους
και τραγουδάνε με ρυθμό κι απελπισία αντάμα
Μου θυμίζουν τον πολεμικό παιάνα
που ηχούσε στο στρατόπεδο των Σπαρτιατών
πριν από τη μάχη δήθεν για ενθάρρυνση
γνωρίζοντας τουναντίον οι περισσότεροι
πως επρόκειτο για ένα ρέκβιεμ του θανάτου
Αφ'εαυτού του ο θάνατος
διόλου απαιτητικός δεν είναι.
Ούτε μοιρασιά ούτε συντρόφεμα στον Άδη όταν σε πάει για να σε κάνει υπήκοο του κάτω βασιλείου.
Του φτάνει ο εαυτός σου
με το περίβλημα της μοναξιάς ενδεδυμένος
δίχως το δαχτυλίδι του αρραβώνα.
Αυτό ίσως κειμήλιο ακριβό να το αφήσεις
σ 'εκείνους που ευελπιστείς
να σε θυμούνται,
δίχως ωραίο κοστούμι ακόμα κι αν αφόρεγο το είχες.
Απ' όλα αυτά τα γήινα και τα θνησιγενή
δεν έχει να επιλέξει.
Μόνο την άφθαρτη θεία ψυχή σου
στο στόχαστρο είχε βάλει
κι επιμελώς το έκρυβε
μην και τον φθόνο κινήσει
του αντιπάλου.
