ΑΝ ΠΟΤΕ ΜΕ ΧΑΣΕΙΣ (της Νορας Ξένου)

Και αν ποτέ με χάσεις ...

θέλω να θυμάσαι πάντα

στα χέρια σου βαστούσες μια πεταλούδα

που προσπαθούσε να πετάξει

σε μια πτήση ελευθερίας.

Μια πεταλούδα που χάιδευε τρυφερά

τα μαλλιά σου.

Μαγεία ένιωθε στα δάχτυλα σου

τα μεγάλα και το δέρμα της έτρεχε να προλάβει,

να ξεχάσει τη μαγεία των νυχτών.

Νυκτερινές πτήσεις ανάμεσα στη βροχή και στο στήθος

των σιωπών, όταν σφράγιζες το στόμα

με εκείνο το φιλί

και βροχή ξανά στο στήθος σαν νυχτερινός

επισκέπτης σιωπής που έρχεται με

φερμουάρ να σφραγίσει τον έρωτα.

Η μελωδία να προσπαθεί νότες να εναρμονίσει

έως την εγκατάλειψη του φιλιού από πάθος.

Ένας τυφώνας τα χείλια σου παίζουν με την ηδονή ασταμάτητα λες και θα χαθούν από το πεντάγραμμα.

Και αν ποτέ με χάσεις ..

να θυμάσαι ότι κάθε φιλί

μαχαίρωνε τον πόνο πριν γίνει πληγή ανοιχτή

μέσα μας.

Κι αν ποτέ με χάσεις

μην ζεις στις αναμνήσεις, τις αισθήσεις

και τα συναισθήματα που λαχταρούσες,

άσε την μνήμη και την επιθυμία να σε κάνει να νιώσεις χωρίς καθυστέρηση.

Η ζωή μικρή είναι και χάνεται μέσα στις στιγμές.

Τις αισθήσεις σου άσε να χορεύουν στην απαλότητα της πεταλούδας,

προσκαλώντας να νιώθουν μαζί σου τον πόθο.

Αστέρι θα είμαι και θα απαλύνω τον κάθε πόνο σου

με την μαγεία του χορού, όσο θα ζεις απολαμβάνοντας.

Νόρα Ξένου

Κείμενο από το βιβλίο μου "Μια κραυγή από Αναστεναγμούς"

Θάνατος είναι... (της Πολας Βακιρλη)

 

Αφ'εαυτού του ο θάνατος

διόλου απαιτητικός δεν είναι.

Ούτε μοιρασιά ούτε συντρόφεμα στον Άδη όταν σε πάει για να σε κάνει υπήκοο του κάτω βασιλείου.

Του φτάνει ο εαυτός σου

με το περίβλημα της μοναξιάς ενδεδυμένος

δίχως το δαχτυλίδι του αρραβώνα.

Αυτό ίσως κειμήλιο ακριβό να το αφήσεις

σ 'εκείνους που ευελπιστείς

να σε θυμούνται,

δίχως ωραίο κοστούμι ακόμα κι αν αφόρεγο το είχες.

Απ' όλα αυτά τα γήινα και τα θνησιγενή

 δεν έχει να επιλέξει.

Μόνο την άφθαρτη θεία ψυχή σου

στο στόχαστρο είχε βάλει

κι επιμελώς το έκρυβε

μην και τον φθόνο κινήσει

του αντιπάλου.

Πόλα Βακιρλη