ΑΔΕΣΠΟΤΕΣ ΣΦΑΙΡΕΣ (της Σοφίας Κοντεογεώργου)

Σαν αδέσποτες σφαίρες
οι πικρές λέξεις μοιάζουν
σαν σπαθί, το θηκάρι που αφήνει
κι απειλεί τη ζωή
Ο θυμός δεν αφήνει
το μυαλό να ξεφύγει
το σωστό και το λάθος
μπερδεμένο κουβάρι
και η άκρη χαμένη
Την αγάπη μπροστάρη ορίσαμε
σε αναίτιους λόγους
θολωμένο ζητάει
το εγώ να βρεί δίκιο
στους στενούς του ορίζοντες
Μα σαν έρθει η στιγμή
η ζωή να σου δείξει
πως το δίκιο σου
άδικο ήταν
να προσεύχεσαι μόνο
η συγγνώμη να μην εχει αργήσει
Γιατί, αν δεν προλάβεις
η αδέσποτη σφαίρα
κατευθείαν το στόχο της βρίσκει.
                                                                        
Σοφία Κοντογεώργου

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ (της Σοφίας Κοντογεωργου)

 

Χέρια τραχιά

σημαδεμένα απ' τη σκληράδα της δουλειάς

σαν σχηματίζαν αγκαλιά

χωρούσε ο κόσμος όλος

Πάνω στο ηλιόσκαφτό του πρόσωπο

χαμογελούσε η αγάπη

γερά στους ώμους

κουβαλούσε τη ζωή του

ένα ακόμα πηλοφόρι 

κι ορθός τις μάχες του

πολέμησε

Πάντα ανοιχτές οι πόρτες

του σπιτιού του

κάτω απ τον ίσκιο της καρδιάς του

τραπέζια στρώνονταν

Με βήματα μικρά

μα σταθερά

τον κόσμο τούτο 

τον σεργιάνισε

κι αθόρυβα την πόρτα

πίσω του έκλεισε

σαν τέλειωσε η βόλτα

Μικρός το δέμας

μα πελώριος

Ο πατέρας μου.

Σοφία Κοντογεωργου

 

ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΥ (της Σοφίας Κοντογεώργου)

Διάφανα πουλιά 

στη χώρα του παραμυθιού 
με ηλιαχτίδες στα φτερά τους 
ζωντανεύουν θρύλους
Τόποι της φαντασίας 
ντύνουν τα μάτια με το ασύλληπτο 
κεντούν την ελπίδα 
της ύπαρξης του ανύπαρκτου
Ονειρικές καταδύσεις
στο κέντρο αρχέγονης αγκαλιάς αναδυόμενων κόσμων
Αλλόκοτες εκρήξεις χρωμάτων 
συνθέτουν ανείδωτους πίνακες 
μυστικής δημιουργίας 
Η θάλασσα συναντά τον ουρανό 
στην άκρη του ουράνιου τόξου μετουσιώνοντας την ορμή της κατάκτησης 
σε οργασμό της παράδοσης
Ο νους, ανυπάκουος ταξιδευτής 
γνέθει με κόκκινη κλωστή 
τη λαχτάρα της διαφυγής 
προς το ασύνορο σύμπαν 
της ελευθερίας του. 

Σοφία Κοντογεωργου

ΦΕΥΓΩ (της Σοφίας Κοντογεωργου)

 

Φεύγω

Με κούρασαν οι άστοργες λέξεις

οι ρηχές αγκαλιές

Δεν ανήκω

στον ψεύτικο κόσμο σας

Τη γνωρίζω καλά

τη μεταμφιεσμένη αγάπη σας

Οι μάσκες δεν μπορούν

να κρύψουν το πρόσωπό σας

Δε σας χαρίζω ούτε μια στιγμή

από το παρελθόν μου

Σας αποκλείω από το μέλλον μου

Φαύλοι και κενοί

καταδικασμένοι

στην ανυπαρξία του παραμυθιού σας

αναζητάτε δικαίωση

στο ομιχλώδες δάσος

μιας ένοχης συνείδησης.

Σοφία Κοντογεωργου

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ (της Σοφίας Κοντογεώργου)

 

Ανθίζουν και μαραίνονται οι εποχές 

στον κήπο των αιώνων 

γέρικα δέντρα με γυμνά κλαδιά 

στερεμένα από χυμούς 

στέρφα από βλαστάρια

Στη γλάστρα της ελπίδας 

απότιστα τα όνειρα σαπίζουν 

Τρομαχτική σιωπή καταβροχθίζει 

τα φεγγάρια της νιότης 

αποκαθηλώνει 

τους ήλιους της φαντασίας

Έγειρε η ψυχή 

στην αγκαλιά της θλίψης 

απαρηγόρητη

Στων βουνών τις έρημες κορφές 

οι αετοί τσακίζουν τα φτερά τους 

Στη γη αναβλύζει το αίμα τους.

Σοφία Κοντογεώργου

ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ (της Σοφίας Κοντογεώργου)

Γερμένος στου καλοκαιριού
την έρημη ακρογιαλιά
αναπολεί
του Αυγούστου τα ολόλαμπρα φεγγάρια
Σκάει απαλά στα πόδια του το κύμα
τραγούδι μελαγχολικό
ματαιωμένων ερώτων
Σιωπούν τα δειλινά
Φιλιά ξεχασμένα σκορπίζονται
στου αναστεναγμού του τη θλίψη
Τα βλέφαρά του νοτίζουν
οι πρώτες στάλες της βροχής
δάκρυ αποχαιρετισμού
στις στιγμές που διάβηκαν
Θλιμμένη φιγούρα
στις ζωγραφιές του χρόνου
ντυμένη τη χρυσοκίτρινη φορεσιά
του τελευταίου χορού
Κι εγώ
μια μοναξιά που χώρεσε στη σιωπή του
Γεννήθηκα στα σύννεφά του
Με βύζαξε τα πρωτοβρόχια του
Με βάφτισε φθινόπωρο.


Σοφία Κοντογεώργου

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ (της Σοφίας Κοντογεώργου)

Φιλήδονα ακρογιάλια
ερωτοτροπούν με τα κύματα
Φλογερός εραστής ένας ήλιος
το κορμί παραδίνει
στης γαλάζιας εταίρας το πάθος
Κοράλλια κόκκινα
ανθίζουν τα κορμιά
στο βυθό του έρωτα
Σαν άτι καλπάζει η ανάσα
στου οργασμού το κορύφωμα
Στις καρδιές αλητεύει
ο αντάρτης Θεός
στους ανύποπτους στήνει παγίδες
Στα φτερά του ανέμου
ταξιδεύει το τρελό καλοκαίρι
πλανεμένο απο όρκους
σε στιγμές ηδονής φυλαγμένους 
Τις νυχτιές ξεκρεμάει τα άστρα
να φωτίσει τους πόθους
Βασιλιάς και δυνάστης
την αρχή και το τέλος
που ορίζει.

Σοφία Κοντογεώργου

Η ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΕΓΩ (της Σοφίας Κοντογεώργου)

Κάτω απ΄τον ίσκιο
των μεγάλων ποιητών
δειλά φτερά ανοίγω φοβισμένη
και την ελπίδα μου
κρατώ προφυλαγμένη
μες στην καρδιά μου,
παιδί μονάκριβο
Σε μια λαχτάρα που μ’ αφοπλίζει,
παραδομένη
η ανάγκη έγινε ο μόνος δρόμος
τα όνειρά μου να συναντήσω
να πλησιάσω
κορφές απάτητες

Με μία έπαρση σχεδόν αθώα
σ’ ανυπόταχτες σκέψεις το χαρτί υποτάσσω
και ονομάζω ποιήματα
όλα αυτά που η καρδιά μου ντύνει με όμορφες λέξεις
αναμνήσεις και αισθήματα , απουσίες και ανάγκες
στη ματιά καθρεφτίζει και στα χείλη ακουμπάει
απαλά μες στα δάχτυλα αφήνει
να γεμίσουν σελίδες λευκές
το μυαλό να ησυχάσει
να ημερέψει ο πόνος

Κι η ψυχή καθαγιάζεται
και λουσμένη στου ήλιου το φως
γαληνεύει
κι οι λεξούλες τ’ όνειρο
της στολίζουν γιρλάντα
πεταλούδα ανάλαφρη
τα φτερά της και πάλι ανοίγει

Σοφία Κοντογεώργου

ΑΝΑ-ΓΕΝΝΗΣΗ (της Σοφίας Κοντογεώργου)

Σταγόνες βροχής
Την ακινησία του χρόνου
ταράζουν
Ξεσπούν καταιγίδες
Χαρακώνουν σαν αστραπόβροντα
Να σπάσουν οι αλυσίδες
Να εκραγούν τα ηφαίστεια
Να πλημμυρίσουν οι θάλασσες
Να ελευθερωθεί η Περσεφόνη
Κι η γη ν' ανθίσει χρώματα
να ζωγραφίσει μυρωδιές
να τραγουδήσει υμέναιους
στον έρωτα - θριαμβευτή.

Σοφία Κοντογεώργου

ΓΚΡΙΖΟ (της Σοφίας Κοντογεώργου)

Χάραξε γκρίζο το στερέωμα
και βούρκωσε
κι άφησε διάφανο το δάκρυ
να κυλήσει
στους δρόμους
που τα βήματά σου ξέχασαν
και το σεργιάνι σου στον κόσμο
έχουν σβήσει
Σαν απαλοί λυγμοί
τη πλάση αναστατώνουν
χλωμό το πρόσωπο
η μέρα καθρεφτίζει
σε στάλες κρύσταλλα
τα μάτια που θαμπώνουν
Μοιάζουνε νότες
μελαγχολικού πεντάγραμμου
σ’ ενός πιανίστα
τα επιδέξια τα χέρια
μια μελωδία
για κανέναν που δεν γράφτηκε
παρά μονάχα
να ακουστεί από τ’ αστέρια
Ενας ζωγράφος
που τα χρώματά του ξέχασε
και μόνο γκρίζο
στη παλέτα  ανακατεύει
θλιμμένος πίνακας
στην άκρη που αφέθηκε
μοναχικές ζωές πάντα  να συντροφεύει
Παράξενο πως ταίριασε
ο καιρός με τα αισθήματα
η απουσία σου
που έφερε συντροφιά μου
τραγούδι δίχως μελωδία
η αγάπη μου
πίνακας που έχασε τα χρώματα
η καρδιά μου.


Σοφία Κοντογεώργου

Θα 'ρθει καιρός (της Σοφίας Κοντογεώργου)

ΘΑΡΘΕΙ ΚΑΙΡΟΣ

Θάρθει καιρός που ο πόνος
θα γλυκάνει
ο χρόνος βάλσαμο
θα ρίξει στις πληγές
η απουσία σου
παρέα θα μου κάνει
θα σ’ ανταμώνω στα όνειρά μου
τις νυχτιές

Ετσι δειλά
θάρθει η χαρά φτερά ν' απλώσει
και το χαμόγελο
δεν θάχει ενοχές
τα μαύρα πέπλα της η θλίψη
θα ξεστρώσει
στεγνά τα μάτια
θ’ αντικρύζουν τις γιορτές

Θάρθει καιρός
να ξεντυθώ το μαύρο χρώμα
τον Μάη πίσω στη σειρά του
να μετρώ
τη θύμησή σου
της καρδιάς θα κάνω στρώμα
γλυκά να γείρω
απ’ τη πίκρα να κρυφτώ

Όλα θα γίνουν στη σειρά τους
το γνωρίζω
μακριά σε παίρνει
κάθε μέρα που περνά
μακριά από σένα
και ο δρόμος που βαδίζω
μόνο η ψυχή μου
στη ψυχή σου είναι κοντά

Αυτές οι δυό
πάντα αχώριστες θα μένουν
χώρια η μια από την άλλη
δεν μπορούν
Αγκαλιασμένες τρυφερά
θα ταξιδεύουν
μέσα στου έρωτα τα νέφη
θα πετούν
                                                 
Σοφία Κοντογεώργου

Από την  ποιητική συλλογή Έρωτας..απών

ΜΕΙΝΕ ΕΔΩ (της Σοφίας Κοντογιώργου)

Ανασαίνει το σπίτι
μυρωδιές και αγγίγματα
Πεταρίζουν τα βλέμματα
στης ανάγκης το αντάμωμα
Ανεμίζουν ντροπαλά οι κουρτίνες
στου έρωτα την ανάσα
Χαμηλώνουν τα φώτα
το ημίφως
οι καρδιές να φλογίσουν
Τα ποτήρια γεμάτα
ευτυχία κερνούν
τρυφερά καθώς σμίγουν
στης ευχής τις λεξούλες
Στα μπλεγμένα τα χέρια
ψιθυρίζει η επαφή
της ψυχής το ανατρίχιασμα
Όλα γύρω γαλήνη
Στης νυχτιάς την αγκάλη
ζωντανεύει το θαύμα
Μην ανοίξεις την πόρτα
Μείνε εδώ .

Σοφία Κοντογεώργου

Ο τελευταίος χορός (της Σοφίας Κοντογεώργου)

Μαύρο μετάξι έντυσε
η νύχτα το κορμί της
και με ασήμια στόλισε
τα ξέπλεκα μαλλιά της.

Της άνοιξης τ’αρώματα
χύμηξαν στον αέρα
και γλάρωσαν τα βλέμματα
λίγωσαν οι αισθήσεις.

Με του άνεμου το σάλεμα
χορεύουνε οι νότες
γλυκές όπως ξεχύνονται
απ’ του βιολιού τον ήχο.

Σαν από τούλι διάφανο
του φεγγαριού η κουρτίνα
λικνίζεται ανάερα
γύρω από τα κορμιά μας.

Σφιχτά μέσα στα χέρια σου
μ’ έχεις φυλακισμένη
τη μυρωδιά σου γεύομαι
το δέρμα σου ανασαίνω.

Πριν ξημερώσει η αυγή
πριν τ’ όνειρο τελειώσει
η φαντασία να ντυθεί
το πέπλο της λαχτάρας.

Σε μία πίστα ονειρική
με τα βιολιά να παίζουν
ένα ερωτικό τανγκό
μαζί σου να χορέψω.
                                                                                         
Σοφία Κοντογεώργου

Από την ποιητική συλλογή "Έρωτας..απών" Εκδόσεις Κύμα

Τους στίχους κλέβω (της Σοφίας Κοντογεώργου)

Κλέβω τους στίχους
που κάποιοι άλλοι έγραψαν
για να ημερέψουν τη ψυχή τους
και στην εικόνα σου
τους ακουμπώ σαν αναθήματα
παρακαλώντας για το αδύνατο
Κι άλλες φορές
σαν ρούχο μου ζεστό τους ντύνομαι
τη παγωνιά για να ζεστάνω
Τους στίχους κλέβω
που πληγώσαν κι άλλα μάτια
και μένω ξάγρυπνη τις νύχτες
στη σιωπή
καθώς τα λόγια τους στο σπίτι
περιφέρουν
Κι άλλες φορές
σ΄ένα μαγιάτικο στεφάνι
τους μπερδεύω
μήπως ξεχάσω
πως ο Μάης σ΄εχει κλέψει
Τους στίχους κλέβω
χωρίς ντροπή
και στα κρυφά τους τραγουδώ
μη κάποια λέξη
γνώριμη σου ακουστεί
πάει καιρός
και για τους δυό
που εγώ θυμάμαι
Κλέβω τους στίχους
μήπως λίγο θυμηθείς .


Σοφία Μπόρχες - Κοντογεώργου

Το δώρο (της Σοφίας Κοντογεώργου)

Κοίτα
εγώ την καρδιά μου
δεν την κλείδωσα ποτέ 
Ελεύθερη την άφησα
Δώρο την έκανα
Κι όταν
πίσω γυρνούσε πληγωμένη
της σκούπιζα τα δακρυα
και γιατρευα τις πληγές της
Κοίτα
εγώ την καρδιά μου
την έμαθα να αντέχει
στου χειμώνα
την άγρια παγωνιά
και στης βροχής τις μπόρες
Κι ανθιζα μαζί της
στις άνοιξες του έρωτα
στους ήλιους της αγάπης
τη ξαπλωνα να λιάζεται
Κοίτα
εγώ την καρδιά μου
δώρο την έκανα
Μα εσύ
το περιτύλιγμα της έσκισες
και τις κορδέλες της
τις πέταξες στο χώμα
Όχι ,
το δώρο δεν σου άξιζε
άνθρωπε .

Σοφια Μπορχες Κοντογεωργου

Σπονδή (της Σοφίας Κοντογεώργου)

Σκοτάδι ,
ανάλαφρο σαν πρωινή πάχνη
μυστηριώδες σαν τη βαθιά
γαλάζια θάλασσα
λυτρωτικό
σαν μητρική ζεστή αγκαλιά
ανελέητο
όπως η μνήμη
Δάκρυ ,
της ψυχής τρυφερό καταφύγιο
κολυμπήθρα της λύτρωσης
της χαμένης καρδιάς καθαρτήριο
Στεναγμός ,
των αγγέλων παρήγορο μίλημα
λόγια άηχα πίκρας
δίχως φλόγα φωτιά
στερεμένο ποτάμι της θλίψης
Με τα χέρια απλωμένα
σπονδή στο βωμό της αγάπης
Το σκοτάδι μου
Το δάκρυ μου
Τον στεναγμό μου
Τη ζωή μου.

Σοφία Μπόρχες - Κοντογεώργου

Ιστιοφόρο (της Σοφίας Κοντογεώργου)

Σαν κάποιος να το ακούμπησε απαλά
πάνω στα ήρεμα
γαλαζοπράσινα νερά
σε ποιο ταξίδι τάχα
μας καλεί
με μαζεμένα τα πανιά
γύρω απ' τ' αγέρωχα κατάρτια του
που μοιάζουν λόγχες
που κεντούν τον ουρανό
Ένα αεράκι απαλό
χαϊδεύει τα πλευρά του
και σε χορό ερωτικό
το ξελογιάζει
κι αυτό λικνίζεται γλυκά
πάνω στη πίστα των κυμάτων
Να λύσει θέλει τα μαλλιά του
κι έτσι ανεμίζοντας τα
να φύγει
μα στέκει εκεί
προσμένοντας να ελευθερωθεί
Κι όντας ελεύθερο
μονοπάτια αφροστολιστα
Να χαράξει πάνω στης θάλασσας
το κορμί
να καθρεφτίσει τη θωριά του
στου ήλιου τις ακτίνες
να ερωτευτεί
εκείνο το δελφίνι
που παίζει πλάι του
Τα μάτια μου
αιχμάλωτα στην ομορφιά του
να το κρατήσω επιθυμώ
εικόνα μεγαλόπρεπη
Σ' εκείνο το απαλό
της μηχανής μου "κλικ"
μαζί του φεύγω
πίσω μου αφήνοντας τη γη
στα σωθικά της που έκρυψε τον πόνο μου
που φύλαξε για πάντα την αγάπη μου
στην αγκαλιά της
Και ταξιδεύω , μαζί του.

Σοφια Μπορχες Κοντογεώργου

Κάναμε λάθος (της Σοφίας Κοντογεώργου)

Κάναμε λάθος.
Οι εφιάλτες
δεν γεννιούνται στα όνειρά μας
Μετά τη νύχτα
δεν ξημερώνει πάντα η αυγή
Πίσω απ’ τα ψέμματα
οι αλήθειες φτιάχνουν δρόμους
Κάθε αρχή
αφήνει πίσω ένα τέλος
κι ό,τι θαρρήσαμε φευγάτο
σφιχτά το χέρι μας κρατά
Δεν ήταν η αγάπη
που μας πλήγωσε
Σε λάθος χέρια
την καρδιά μας παραδώσαμε
Κάναμε λάθος.
Ξοδεύτηκε η χαρά
μέσα στα δάκρυα
και πίκρας γέλιο
στράβωσε το στόμα
Οι αναμνήσεις ανατέλουν
με το ηλιοβασίλεμα
Τα σύννεφα
δεν κρύβουν πάντα καταιγίδα
Το φώς
μας τύφλωσε
Η ελπίδα ήρθε να μας βρεί
μες στο σκοτάδι
Τιμώρησε η ζωή τη φαντασία
Το πάντα μας πρόδωσε
και το ποτέ μας εκδικήθηκε
Κάναμε λάθος.

Σοφία Μπόρχες - Κοντογεώργου

Το τελευταίο σκαλί (της Σοφίας Κοντογεώργου)

Στο τελευταίο το σκαλί
εκεί θ'αφήσω τη ζωή μου
να σταθεί αγέρωχη 
Δεν θα κυλήσει δάκρυ
Όλα της τα κομμάτια
στη θέση τους θα μείνουν
Δεν επιτρέπω σε κανέναν
να χλευάσει τις πληγές της
Το αίμα τους
έφτιαξε δρόμους
να κουβαλήσει μες στη νύχτα
τις μετάνοιες της
Να συγχωρέσει
Να συγχωρεθεί
Τα λάθη της να κανακέψει
Κι ο,τι έμεινε ατιμώρητο
το καταδίκασε στη λήθη
Κανείς
δεν θα αλώσει τη ζωή μου
Εγώ
την τσακισα στα βράχια
Εγώ
την έπνιξα σ'ωκεανούς απέραντους
Εγώ
την έθαψα σε άδεια μνήματα
Ήμουν εγώ
που πάλι την ανάστησα
θυσιάζοντας με
Με τσακισμένα άκρα
γενναία και περήφανη
στο τελευταίο το σκαλί
αγέρωχη θε να σταθεί
Το μόνο δάκρυ
που θα σας επιτραπεί να δείτε
είναι της νίκης της .

Σοφία Μπόρχες Κοντογεώργου

ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ (τη Σοφιας Κοντογεώργου)

Είναι αυτοί οι άνθρωποι
που τον καημό τους
έκαναν τραγούδι λησμονιάς
και της ψυχής τους δαίμονες
ξορκίσαν
Που μονοπάτια μοναξιάς
διαβήκαν
σφιχτά κρατώντας απ’ το χέρι
την καρδιά τους
Κι όλα τα δύσκολα
τα κέρασαν κρασί , να τα μεθύσουν
σ΄ένα τραπέζι συμφιλίωσης
Οσα δεν άντεξαν
καβάλα τα φορτώθηκαν
στους ώμους
κι ορθώσαν το κορμί
βράχοι αλύγιστοι
Κρύψαν το δάκρυ
στις σταγόνες της βροχής
κι ανέτειλε ουράνιο τόξο
ζωγράφισαν στα πέπλα της νυχτιάς
τον στεναγμό
και ονειρεύτηκαν
Είναι αυτοί οι άνθρωποι
που περπατούν ανάμεσά μας
αερικά του κόσμου τούτου
νεράιδες με χρυσά ραβδιά
χωρίς να το γνωρίζουμε
αλλάζουν τη ζωή μας

Σοφία Μπόρχες - Κοντογεώργου