Βράζεις απόψε Θάλασσα κι ο ναύτης σου ματώνει,
θεριεύεις με τα κύματα σε βλέπει- πελαγώνει.
Μήτε το φόβο του νογάς μήτε και το σκαρί του,
τραντάζεις απ' τα βάθη σου την δόλια την ψυχή του.
.
Μαστίγωσες τον άνεμο σαν κοπανάς την πλώρη,
μόνη πυξίδα πια θορώ και τις στροφές με ζόρι.
Σακάτεψες την πρύμνη μας κι ακόμα αναστενάζεις,
τον τρόμο σου σκορπάς χωρίς να λογαριάζεις.
.
Στιγμή δεν σε φοβήθηκα και σε κοιτώ στα μάτια,
στα μητρικά τα πέλαγα - φουρτουνιασμένα βράδια.
Δεν έμαθα να σε μισώ μονάχα να σε ραίνω,
με τον καρπό της ξενιτιάς κι απόψε σε μαθαίνω.
.
©Kalliopi Tsouchlis
