"ΑΛΜΥΡΟ ΔΑΚΡΥ" (της Εύας Μαζοκοπακη)

Από ιδρώτα και κλάμα η ελπίδα ..

σπρωγμένη,

από αλμύρα και πόνο η ματιά ..

κεντρωμένη,

από τη ράχη του φόβου το φιλί ..

ματωμένο,

από το δάκρυ που καίει το πρωί.. 

πληγωμένο.

Από της στάχτης τη φλέβα η ανάσα 

...κομμένη,

από το χρώμα της μπόρας η αυγή ..

πετρωμένη,

από το γκρι των ονείρων μια φωνή ..

ξεχασμένη,

από το θάμπος της ήττας μια καρδιά.. σκλαβωμένη.

Και πίσω απ' τα άστρα στων χρόνων την πέραση...

τριαντάφυλλο κρύβω στων χυμών μου τη θέαση,

ζωγραφισμένο με κόκκινο ...άλικο..

δίχτυ

που τονίζει περίτρανα της ψυχής μου τον δείχτη!

Εύα Μαζοκοπακη

Υ.Γ Γιατί και τα αλμυρά δάκρυα μπορούν να ποτίσουν  

..κήπους συναισθημάτων,φίλοι μου!

Η βροχή των ρηγμάτων μας (της Κυριακής Δράκου)

 

Μαρμαρωμένο το βλέμμα σε απλανές σκέψεις.

Συλλογισμένο το δειλινό μέσα στα δάκρυα του ήλιου.

Στα πληκτρολόγια της μοναξιάς ο παραλογισμός.

Ντυθήκαμε με το εγώ και σκουντουφλούμε στα συναισθήματα.

Σώπασε η πολιτεία μέσα στα τείχη της άρνησης.

Ποια δεξιότητα κρατά τους θεμέλιούς της αρμονίας;

Ακούγονται φλογέρες ερωτικές…

Σαν βγεις από τον εαυτό σου και χωθείς σε μια άλλη ψυχή,

το αλαργινό όνειρο ντύσε με χαρακτήρα.

Τα δάκρυα   σαν κρύσταλλα κυοφορούν τη θάλασσα.

Σου μεταγγίζει το αίμα η άρνηση.

Γεννιέται ένα αδέξιο τραγούδι σε φάλτσο αντίσταση της αγάπης.

Το τραγουδά η αυτογνωσία στα απομεινάρια της ωριμότητας.

Ποιος ο κριτής και ποιος ο εμψυχωτής;

Το πλοίο της ανάσας μας γεμάτο εμπειρίες.

Δεν είναι τα λόγια είναι ο τρόπος.

Δεν είναι η αγάπη πειρατής.

Στο βυθό της θάλασσας η αγνότητα κρύφτηκε σ΄ ένα κοχύλι.

Όσο για την ευγένεια, γέμισε υποκρισία.

Το χαμόγελο στάζει από την βροχή των ρηγμάτων μας, 

σαν σπασμένη στέγη.

Φυσά το αγέρι, μας ανεμίζει τα μαλλιά ο προβληματισμός.

Κυριακή Δράκου