Ποιος να μας μιλήσει (της Φωτεινής Ψιρολιολου)

 

Ποιος να μας μιλήσει 
γι' αγκάθια που τρυπάνε, για άνοιξες ξενέρωτες, με άνθη που μαδάνε;
γι' αυτό που περιμένουμε και το ‘σκασε ένα βράδυ, 
στο τρένο της ματαίωσης μ’ άγνωστο προορισμό;
Ποιος να μας μιλήσει 
για του φιλιού το άγγιγμα, ζωής αρχικό σημάδι
πουλί νεκρό στα πόδια, να πέφτει το ίδιο βράδυ;
για αναμονές του θαύματος, με ανύπαρκτα τα πάθη,
το χέρι όμως στη σκανδάλη εμείς, για τ’ αλλουνού τα λάθη;
για το γελοίο του προφανούς και την κρυμμένη αλήθεια
για ψέμα καλοφόρετο και κορδωμένα στήθια;
Ποιος να μας μιλήσει, γιατί
συνηγορούν ανούσια, οι ευκολίες της μέρας
της μονομέρειας σύμμαχοι, αμίλητης εταίρας,
και πώς η Αλήθεια σύρεται για διαπόμπευσή της
άστεγη και διωκόμενη μπλεγμένη σε αγώνα
ξεθεωμένου, αλλόκοσμου θεού, από άφατη χαρά 
 που λαχταρώντας σε ηδονές τις οδύνες του  να αλλάξει,
μες σε πηγάδι ανήδονο βρέθηκε να γλιστρά;

Ποιος θα τολμήσει απ' όλα αυτά, το πέπλο ν’ ανασύρει; 

Φωτεινή Ψιρολιολου

Χτες βράδυ ένα όνειρο είδα (του Ντίνου Γλαρου)

 

Χτες βράδυ ένα όνειρο είδα 

χρυσά σαξόφωνα στου Νείλου τις ανταύγειες 

νότες αστέρια στα μαλλιά της Ανδρομέδας 

λέξεις πρωτάκουστες να αγγίζουν νέους Ήλιους.  

Οι άνθρωποι κοιτούσαν τα φεγγάρια 

και μάζευαν κοχύλια στις ακτές 

δεν είχαν φόβο στα μάτια 

δεν είχαν στην ψυχή πληγές. 

Τα σύνορα γραμμές από φωτιά 

τα αλλοτινά σκοτάδια εγκλωβισμένα 

στο πύρινο φιλί της αγάπης.  

Χτες βράδυ ένα όνειρο είδα 

αγκαλιασμένοι θάλασσα και ουρανός 

να στροβιλίζονται στο βαλς της ζωής. 

Θάνατος και γένεση αδέρφια 

κύκλου μητρικού απόγονοι 

να εναλλάσσονται 

στα βλέφαρα του Χρόνου.   

Ντίνος Γλαρος