Το θύμα να' μαι φτάνει πια (της Ειρήνης Ανδρέου)

 Δεν θέλω πια να σκέφτομαι

βάσανα περασμένα

κι ούτε στιγμή δεν στέκομαι

αυτά σαν είναι ξένα 

Το θύμα νά' μαι φτάνει πια!

Στέρεψε η αγκαλιά μου... 

 αχαριστία και ψευτιά

 μάτωσαν την καρδιά μου.

Για πείτε μου τι κέρδισα

 ψυχή κι αν έχω δώσει;

Στον τοίχο όλοι μ έστησαν 

 κανείς δεν μ' εχει νιώσει.

Χαρά να δίνω έμαθα 

 πόνο να μου γυρνάνε 

 να ζήσω μόνο ξέχασα,

τα χρόνια φεύγουν, πάνε..

Μου τέλειωσαν οι αντοχές

 σφύριξε και το τραίνο

 πετάω συγγνώμες κι ενοχές 

 τρεχάτη ανεβαίνω!

Ειρήνη Ανδρέου

Από το βιβλίο μου

 "Φτου μας... με αγάπη" 

 

ΠΑΡΑΘΥΡΆΚΙ ΜΟΥ (της Νίκης Κροκίδη)

Ασπροκεντι ό ήλιος κενταει,

μέσ' απ' τα κληματοφυλλα

καί τής μουριάς τά μπράτσα.

Μέσα στ' αναδεμα του γλυκού αγερα

εικόνες αρχέγονες

τά μάτια μου χαϊδεύουν.

Στομωνω την ανάσα μου

ν' αφουγκραστω ήχους παλιούς,

ήχους απ'τά γνώριμα του χωριού μου`

απ' όσα απόμειναν να μαρτυρούν

νά μολογουν`

τά χρόνια που διαβηκανε...

Ήχοι κουδουνιών...

βαφτισμενοι στην πνοή τού ανέμου.

Λίγες πια, φωνουλες

από στόματα στραγγισμενα..

λιοκαμενα...

απ' τό διάβα του χρόνου.

Σάν τίς μυλόπετρες

τού παλιού λιοτριβιου

αποξεχασμενες στου ήλιου τή φωτιά

καί τού χειμώνα την παγωνιά.

Κι η μάνα μου...

Αχ, μανούλα.

Κρυστάλλινη η φωνή της

ακόμα κρατάει...

σάν τό νεράκι τό γάργαρο

απ' ανοιξιάτικη βρύση.

Κυρτωνουν οι πλατουλες της...

Μανούλα, γελα μας...

Ζησε μανούλα

για ν ανασαίνουμε!!!

Νίκη Κροκιδη

ΠΑΡΑΝΟΙΑ (της Κατερίνας Μπαχαρη Κουτσουνα

 

Τα μαγικά σου χέρια η ανάδρομη έκπληξη έκαψε,

ο  Θεός μύρισε τη στάχτη σου και φρικίασε...

Ήταν ο δημιουργός!

Τη φλόγα του έστειλε να σε θερμάνει

και συ παράνοος παράνομα βουλήθηκες...

Μια συννεφιά σκίασε την ευτυχία,

του πράσινου θεού ένδυμα.

Της σαύρας τη μετάλλαξη δε γεύτηκαν τα μάτια 

μήτε η ελπίδα δρόσισε, την μήνι,......

Άηχη ακρόαση σε ηχηρά ραπίσματα ηδονικής έκθεσης

 ήταν...

 κι η εμβέλεια της απροθυμίας έντρομη....

σαρκαστικά φιλήδονη, αγέραστη ευθυμία αποκοτιάς......

Της νεκρωμένης γης τ´αποκαΐδια θρήνος.

Φιγούρες για πίνακα κατάλληλες σε φρίκη ανήλεη ...

Οργωμένη έντρομη άνωση της σκέψης η παράλογη αποδοχή.

Αναγκαίο κακό γαρ.....

Κατερίνα Κουτσουνα

Χοάνη (Του Σπήλιου Παναγιωτόπουλου)

Ένα πρόσωπ΄ αχνό

με θωρεί στον καθρέφτη

νευρικά του γελώ

με κοιτά σαν τον κλέφτη

ένας ήλιος γκαβός

γλίσχρος λίγο πριν δύσει

κι ένας μαύρος καπνός

πάνω έχει καθίσει

να γρικάς προπαντός

όλοι είμαστε ίσοι

κι ο Ιούδας εντός

σκύβει να με φιλήσει.

κι ένας ήλιος ισχνός

μέσα στο καλοκαίρι

κι ο θεός ονηγός

μου τραβάει το χέρι.

Είμ΄ εδώ ειμ΄απών

να με θέλγει πια πλάνη,

τα σημάδια καιρών

ή γιγάντια χοάνη?

Σπήλιος Παναγιωτοπουλος

ΠΛΗΓΩΜΕΝΗ ΓΡΑΦΗ (της Θωμαης Τσιμερικα)

Πληγωμένες καρδιές

Μέσα σε φωτιές....

Πόνος ψυχής ...

Σε δάκρυα βροχής...

Πληγωμένα πουλιά

Μέσα στην καρδιά 

Πετάνε μες το χθές

Δίπλα στις Αλικές...

Πινέλο η ζωή ...

Βουτάει στην πηγή

Κλαίει και λυπάται

Κανέναν δεν φοβάται.

Με λάμψη την αυγή

Άρχισε προσευχή

Περιμένει τόνειρο 

Να ζεσταθεί.

Και αν έρθουν χειμώνες...

Και αν περάσουν αιώνες 

Η γραφή θα είναι εκει 

Στην καρδιά βαθιά πληγή.

Ο αέρας θα περάσει 

Μες τη πλάση 

Θα φέρει ευτυχία 

Για μια νέα πορεία ....

Θωμαή Τσιμερικα

Υπάρχεις....(της Χρυσοβαλαντη Αντωνία Μαρκοπουλου)

"Υπάρχεις....."

Γιατί όταν αντίκρυσα τα μάτια σου έγιναν ένα με τα δικά μου.

"Υπάρχεις...."

Απο την στιγμή που χώθηκα την αγκαλιά σου, που όταν χάθηκα στον κόσμο της μου έδειξε την τρυφερότητα την αγάπη της καρδιάς σου ψυθιρίζοντας μελωδίες ξεχωριστές.

"Υπάρχεις....".

Απο την ώρα που άγγιξαν τα χείλη μου τα δικά σου, αφήνοντας την γεύση απο μυρωδιές ξεχωριστές απο ανάσες πρωτόγνωρες

"Ζω" αναπνέοντας απο σένα.

"Υπάρχεις....".

Απο όταν οι ψυχές μας έγιναν ένα και τα κορμιά μας δημιούργησαν στιγμές, ώρες ευτυχίας απο όταν το χτυποκάρδι μας έγινε ένα. 

Μπήκα εκεί που ζητούσε η ψυχή σου γιατρεύοντας με την αγάπη μου την μοναξιά της χαιδεύοντας απαλά κάθε σημείο της.

Μπήκες εκεί που σε δέχτηκε το σπασμένο κομμάτι της και ξεκίνησε να ζει ξανά με τους δικούς σου χτύπους.

"Υπάρχω...." γιατί "υπάρχεις..."

Κι όσο "ζεις" θα "ζω".

Σε κάθε ανάσα σου κάθε αναπνοή σου

έτσι απλά γιατί....

" ΥΠΑΡΧΕΙΣ "!!!!!

Χρυσοβαλαντη Αντωνία Μαρκοπουλου

Το κυνήγι του πάθους (της Γεωργίας Λαμπαρα Τριανταφύλλου)

Σκαρφαλώνεις με κόπο έχοντας την ηδονή της κορύφωσης να σου σιγοκαίει το μυαλό.

Καταραμένο το πάθος σε αιώνια ένωση με την πτώση αμέσως μετά την κατάκτηση.

Μένεις να βιώνεις τη ζωή και το θάνατο σε μια συνεχή μαρτυρική εναλλαγή.

Μα όσο πρόσκαιρη είναι η αίσθηση της νίκης, άλλο τόσο εφήμερη είναι και η πτώση.

“Τίποτα δε μας ανήκει σε αυτή τη ζωή πέρα από το σαρκίο μας”.

Πόσο λανθασμένη οπτική!

Με τη σάρκα δεν εξελίσσεσαι.

Δεν αγαπάς.

Μόνο η ψυχή μας ανήκει κι ό,τι της φορτώσουμε στο δισάκι της.

Μην κυνηγάς, λοιπόν, το πάθος.

Θα έρθει αναπόφευκτα όπως η καταιγίδα το χειμώνα.

Θα σε ξεπλύνει ή θα σε λερώσει ανάλογα με τι ένδυμα θα το χρεώσεις.

Της αμαρτίας ή του έρωτα;

Της λάσπης ή του ανθώνα;

Όπως και να ‘χει θα φύγει και το τίμημα του θα το πληρώσεις ή θα το απολαύσεις.

Μην παρασυρθείς όμως από τη λάβα του και πλέξεις παραμύθια που δε θα τηρήσεις.

Δεν είναι τίμιο.

Για σένα τον ίδιο πρώτα – πρώτα.

Ποτέ μη λες “ποτέ” και “για πάντα”.

Μην ορίζεις το μέλλον με λόγια.

Η ζωή είναι πιο δυνατή από τις υποσχέσεις.

Μόνο η πράξη είναι πιο δυνατή από τη ζωή.

Σαν θάλασσα σκαλίζει το βράχο της κι αν είσαι καλλιτέχνης στις πράξεις σου, όπου περνάς θα σκορπίζεις αγάλματα να ομορφαίνει ο κόσμος.

Γεωργία Λαμπαρα Τριανταφύλλου

Σκορπίζεται η αγάπη; (της Εύης Γουργιωτη)

Σε ρώτησα πού πήγε όλη η αγάπη που μου είχες. 

Κι η απάντηση που έλαβα από τα χείλη σου που τόσο λάτρευα, ήταν πως σκορπίστηκε! Πώς πέταξε ξαφνικά!Πώς σου έφυγε! 

Και κάθισα να σε κοιτώ στα μάτια να δω μήπως μου κάνεις κάποιο αστείο. Μέχρι χθες ήμασταν ένα. Αυτό πίστευα, γιατί δε δέχομαι πως σου πέρασα έτσι ξαφνικά. Σίγουρα ήταν κάτι που το σκεφτόσουν καιρό.  

Εσύ ακούνητος κι αμίλητος, έψαχνες τρόπο να το σκάσεις από μένα το γρηγορότερο. Έκανες να φύγεις, μα απαίτησα να μάθω το λόγο.

Δε γίνεται να άδειασες απότομα. Η αγάπη δε φεύγει μέσα σε είκοσι τέσσερις ώρες. Δεν είναι νερό να εξατμίζεται. Συναίσθημα είναι και το πιο μεγάλο. Μα όσο και να περίμενα να μάθω την αιτία, έμεινα να σε κοιτώ όσο έφευγες με ένα νεύμα του κεφαλιού σου.

 Έτσι απλά. Δίχως τύψεις. Δίχως καν να με αποχαιρετήσεις. Δε μου άφησες κανένα περιθώριο. Έδειχνες πως η απόφαση σου ήταν αμετάκλητη.

Άντε τώρα εγώ, να μαζέψω τα σπασμένα μου κομμάτια. Να μην ξέρω γιατί έφτασα ως εδώ. Μια απάντηση να λάβω. Να μάθω το γιατί. Γιατί ξαφνικά, άλλαξε όλη μου η ζωή. 

Πώς πετάει η αγάπη; Πώς ξεαγαπάει κανείς ξαφνικά; Πώς;

Εύη Γουργιωτη

                                                           

Άτιτλο (του Χριστάκη Χαραλάμπους)

 

Πόσες ώρες σπαταλήσαμε σε αχρείαστα ταξίδια 

σε δρόμους σκοτεινούς αναζητώντας το φως

με την αγωνία καθρεφτισμένη στο πρόσωπο μας

Πόσο χρήμα ξοδέψαμε σε εφήμερες ακολασίες

για να πνίξουμε τις αναμνήσεις μέσα μας

περιμένοντας ένα αύριο που εμείς πρέπει να χτίσουμε

Πόσα δάκρυα χύσαμε πίσω από ραγισμένες οθόνες

πάνω σε χαρτιά που πασχίζαμε να γεμίσουμε με λέξεις 

σε ένα κρεβάτι που ανέχεται το κουφάρι μας

Χριστάκης Χαραλαμπους

        

Άτιτλο (της Τζούλιας Παπα)

 

Το πράσινο της πατρίδας μου 

χάθηκε μες το μαύρο της φωτιάς...

Το γαλάζιο του ουρανού της καλύφθηκε από πυκνό καπνό...

Ο καλοκαιρινός χρυσός ήλιος της,

κόκκινος έγινε από ντροπή 

στα έργα των ανθρώπων...

Κι εγώ μια στάλα άνθρωπος 

κλαίω και θρηνώ

τα δάση που έπαιξα παιδί,

το κελάιδημα των πουλιών 

που σώπασε,

την ανάσα που μου πήραν...

 

Σκάλισα στάχτες και αποκαίδια 

λίγη ελπίδα για να βρω.

Καμμένη γη...

Κουφάρια ζώων με τη φρίκη 

και τον πόνο χαραγμένα στα αθώα πρόσωπά τους.

Δακρυσμένα μάτια και 

κόποι μιας ζωής, χαμένα...

Με χέρια καθαρά σκάλισα τη φρίκη, λίγη ελπίδα για να βρω...

Τι κι αν λερώθηκα, τι κι αν άγγιξα 

τη φρίκη του θανάτου...

Βρήκα ελπίδα στο Θεό και άναψα καντήλι...

Δε μου έμεινε τίποτε άλλο πια...

Μια προσευχή, 

θυμίαμα σ' εκείνον, 

να αναστήσει 

την πατρίδα μου ξανά 

μέσα από τις στάχτες...

Τζούλια Παπα

Photo: Giorgos Stamkos.

Άτιτλο ((της Κατερίνας Ηρακλέους)

Την γη δεν την κρατούν τα πόδια της,

σηκώνεται, πέφτει,

παραπατά, 

η όραση της δεν την βοηθά,

και τα χέρια όπου αγγίξει για να στηρίξει το σώμα της καίνε και γεμίζουν στάχτη ,

η γη, 

η γη που ποτέ δεν έκλεισε τα μάτια της σε τόσους αγώνες μάχης,

που την πατούσαν οι ανδρειωμένοι για την λευτεριά της Πατρίδας τους ,

εχουν θαφτεί βαθιά στο χώμα της άξιοι λεβέντες,

άξιες μάνες, μικρά παιδιά και γέροι,

όμως τότε ένιωθε ηρώα γη ,

των ηρώων η στράτα,

σήμερα, χθες, μέρες τώρα τις βγάζει τα σωθικά της η φωτιά, 

δεν έμεινε λίγος ίσκιος να γείρει να ξεκουραστεί, 

παλεύει με την λαίλαπα που δεν παλεύεται,

η φωνή της έκλεισε, 

η γη φοβάται, 

της παίρνουν σιγά σιγά το οξυγόνο της!

Κατερίνα Ηρακλέους

Θέατρο σκιών (της Μαρίας Μηνά)

 

Άπλωσα ένα μπερντέ,

θέατρο σκιών η ζωή μου.

Προστατευμένη πίσω του,

παριστάνω ότι απλώνω μπουγάδα. 

Μα στέλνω μηνύματα με παντομίμα.

Εύκολα ερμηνευμένα,

μα σαφώς παρεννοημένα .

Τέλος παράστασης, υποκλίνομαι. 

Κανείς δεν χειροκροτά.

Α μόνη είμαι, φύγανε όλοι.

Ας διπλώσω το μπερντέ,

μυρίζει μαλακτικό...

Τον βάζω στην λεκάνη, 

ανάβω σίδερο,

στο δυνατό  να τον κάψω...

Ακούω ένα χειροκρότημα...

Α εσύ είσαι  χαχα!!!

Είπα κι εγώ...

   Μαρία Μηνά                    

Ε, ΑΝΘΡΩΠΕ (του Ντίνου Γλαρού)

 

Το χειρότερο είναι να έχεις πεθάνει 

πριν από το φυσικό σου θάνατο  

Ε, άνθρωπε 

που νομίζεις πως είσαι 

ο βασιλιάς της Γης 

το κέντρο του Σύμπαντος, 

προσκυνώ σε πολυξεμωραμένε μου 

βασιλιά της Βλακείας. 

Δέξου τα ταπεινά μου 

πολύτιμα δώρα

απ’ όλο τον κόσμο διαλεγμένα 

για την άπληστη Μεγαλειότητά Σου: 

τον τελευταίο κέδρο 

για να τον κάψεις στο τζάκι σου, 

το τελευταίο ζώο 

επιβεβαίωση της κυριαρχίας σου,

το τελευταίο καθαρό οξυγόνο 

σε μπουκάλι πλαστικό, 

τον τελευταίο άνθρωπο 

ταριχευμένο.

Σου αξίζουν Αφέντη μου 

αιώνες πολλούς κοπίασες 

για να καταστρέψεις τα πάντα, 

τώρα το μόνο που μένει να αφανίσεις

είναι το Βασίλειό Σου. 

Ε, άνθρωπε 

συμβουλάτορας κακός η πλεονεξία, 

χτίζεις πόλεις ολάκερες 

μηχανές του χρήματος 

Ντουμπάι της ματαιοδοξίας

που θα βουλιάξουν στην άμμο. 

Δεν καταλαβαίνεις, κοντόφθαλμε, 

ότι πεθαίνεις; 

Ε, άνθρωπε 

στου μυαλού σου την έρημο βρέχει 

τα αποτελέσματα των επιλογών σου, 

σταγόνες – κέρματα το αίμα σου 

στιλπνό χαλάζι τα λάθη σου 

φωσφορίζουν στο σκοτάδι 

του φανατισμού σου. 

Ε, άνθρωπε 

καημένε, μικρόμυαλε ανθρωπάκο 

ξύπνα 

έρχεται η θάλασσα 

να σε πνίξει. 

Ε, άνθρωπε

το πιο επικίνδυνο ελάττωμα 

είναι η Ανοησία. 

Ντίνος Γλαρός

από τη συλλογή ΣΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΝ ΑΚΡΗ (ποιήματα 1997-2017)

Έφηβη νύχτα. (του Βασίλη Σπανου)

 

Στις στροφές των χελιδονιών οι λέξεις
που δεν μίλησες
Στο καμένο πρόσωπο της αξόδευτης τόλμης σου
οι συστάδες των δειλινών
θα τινάξουν τις ρυτίδες των παραλείψεων.
Με ένα ματσάκι γιασεμιού
περιπλανάται στην θάλασσα η λέμβος
εκτεθειμένη,
Θα βρει πέρα λιμάνι, άλλη λέμβο με πανί
πριν έρθει ο εσπερινός με νερό αβάσταγο;
Τα εξαρτήματα των συλλαβών
που κρέμονται στο αχανές στόμα του καιρού
κι οι κρυμμένες λέξεις, σωσίβια ιστών αράχνης
κοιτούν την άβυσσο κάτω,
γραβατωμένων στην ομοιογένεια του χωνευτηρίου
ιεροφάντες μιας έξωθεν εικόνας σε αποχή διαρκείας.
Ταπώσαμε με βουλοκέρι το μόνο που είναι δικό μας
την φωνή μας,
αλίμονο δεν θα υπήρξαμε ποτέ,
ούτε στην απογραφή των σκιών δεν παρευρεθήκαμε,
δεν έχουμε βάθος, δεν έχουμε μάζα  
μήτε όγκο,
δεν διεκδικήσαμε κανένα κομμάτι ψυχής
έστω μια σημαδούρα από Όλυμπο η ένα καντήλι Γαλαξία.
Αναμένοντας, μοναχός μελαγχολώ, κρυμμένος μένω,
πέρα από την παραμεθόριο της Εδέμ της απραξίας
βαθύ χαράκωμα μπροστά απ' την Αχερουσία,
ένα λυκόφως αυτόφωτο στην πόρτα της λησμοσύνης,
τοξεύοντας νεύματα απορώ αν θα πετύχω
έστω μια ακτίνα αμυδρού φωτός.
Ασθμαίνουν σε κύκλους συμπαντικούς τα λόγια μου,
περιπλανώμενες πλειάδες
με προσωπεία που κρύβαμε επιμελώς,
ανεπαίσθητα αγγίγματα χρωμάτων,
παραλίες με αλάτι στο στόμα των παρειών του μέλλοντος,
όνειρα της διαφυγής από τον κονιορτό των ερειπίων.
Ίσως αντιληφθώ,
ότι είμαι κάτι περισσότερο απ' αυτό που μου έμαθαν να είμαι,
ένας ζωντανός στων σκελετών το πλήθος,
μια τόλμη αταξίδευτη η μια λέμβος για άλλα λιμάνια,
μια δύσκολη υπόθεση
η μια εικόνα χωρίς τον φόβο του θανάτου,
ένα σκουλήκι που τρώει τις συστάδες των δειλινών
μέσα σε σημαδούρες από Όλυμπο και Γαλαξία.

Ίσως να αντιληφθώ ότι υπήρξα,
αλάτι που έλιωσε από τον αφρό των μεγάλων λεωφόρων
αφήνοντας το ίχνος του στις παρυφές των νόμων,
μια σκεπτόμενη διαδήλωση θερινής νύχτας,
ένας συμπαντικό λάθος
που άφησε τον άνθρωπο μονάχο του στον Άδη
να οδεύει εν Εδεμιαία περιβολή.

Βασίλης Σπανός

Άτιτλο (της Ιωάννας Καβαγιάδα)

Κάτω από 
τα λυγερά σου βλέφαρα άφησα,
κομμάτια ανάσας που αγωνιούσε πάντα
για την αγάπη σου...

Μήπως και η παλίρροια των ματιών σου,
λαίμαργη για ένα μου άγγιγμα 
βγει στην στεριά της πραγματικότητας να γυρέψει το άπνοο κορμί μου.

Μη χορέψεις ποτέ λάθος τις σιωπές,
μη δώσεις ποτέ θερμό  φιλί στις απουσίες,
Καρδιά μου....
Μη!

...κρυφά στα δάχτυλα σου πάνω κάρφωσα μια για πάντα τον πυρετό της αγάπης,
που έχει η ψυχή μου για εσένα.

Ιωάννα Καβαγιαδα

ΜΙΚΡΕΣ ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ (της Χαρούλας Φράγκου)

 

Κρέμασα στην πόρτα σου
ανθούς
Για να τους πάρεις 
μόλις γυρίσεις...

Μα απόρησα...
Ούτε ένα τηλεφώνημα..

Θυμάσαι,
πάντα η μητέρα έβαζε
στις κλειδαριές
μεγάλες κίτρινες
μαργαρίτες

Μικρές συνήθειες...

Κι' η σιδερένια μας αυλόπορτα
γλυκόσκαγε τρίζοντας
να μπεις...

Θέμα δουλειάς
θα πεις
Είχα βαρύ πρόγραμμα
σήμερα....

Ένα μάτσο ανθοί
΄Ενα μάτσο αγάπησης
Πόσο να κόστισαν?
 ( Μελίρρυτοι Λόγοι )

Χαρούλα Φράγκου

Ανθολογίες (της Άννας Πατσου)

Σ' ανθολογίες ποιητικές δεν θα με βρεις

ούτε όσο ζω, οι κριτικοί, θα μ' επαινέσουν

από τις κλίκες τους, απέχω.. δεν μ' αρέσουν

ούτε να γλείφω, εκεί που φτύνω, θα με δεις.

Σ' ανθολογίες ποιητικές δεν θα με βρεις

πλάι σε μεγάλους "ποιητές", να φιγουράρω

ούτε βραβεία όμως συλλέγω, να μοστράρω

και 'γω σπουδαίος, ότι είμαι.. για να πεις.

Σ' ανθολογίες ποιητικές δεν θα με βρεις

τα ποιήματα μου, ίσως, μετά τον θάνατο μου

να τα διαβάσεις και να πεις: "Το κέρατο μου,

πόσα γραφτήκαν, που δεν διάβασε κανείς;"

(Είναι ωραίος! τούτος 'δω ο ποιητής

μα εδώ και χρόνια είναι νεκρός ο δυστυχής)

 

Άννα Πατσου

Αποθεραπεία (της Φωτεινής Ψιρολολιου)

 

Να φλερτάρεις μουσικές των ξεχασμένων ήχων, 
αχόρταγος σε ανείπωτα  λόγια που κοκκίνισαν
να πίνεις  φλέγοντα φιλιά σαν βρύση στερεμένη
να σπάζεις τοίχους που προδοτικά
 νύμφευαν θυσίες,
σειρήνες που λικνίζονταν σε ορφανό κατάρτι 

Σημαίνει πια, την ποινή σου πως ξεπλήρωσες
Σημαίνει πως, την κόλαση συνάντησες
έδωσες κομματάκια της ψυχής πρόσφορο στους αετούς
Θυμοσοφώ και λησμονω
σε τι γένος ανήκω
η αυτοτέλεια μου προστάζει την αφοβία εφεξής
Έχω αλλάξει τόσα δέρματα 
δεν πιάνουν ούτε χαρτωσιά τα ιδιοφυή τεχνάσματα και τόσοι κόμποι φθόνου 
Η αμαρτία, της ύλης της φθαρτής φθογγόσημο
Στους αδιάγνωστους μπλε ουρανούς επένδυσαν 
της μοναξιάς οι ήρωες Κυματοθραύστες, πάμφθηνης αγάπης καιροσκόπων
βαδίζουνε ψηλαφιστά 
τη διαύγεια θολού πεδίου αναζητώντας
με  κλεψύδρες σπασμένες καταλύοντας τον χρόνο

Φωτεινή Ψιρολολιου

Άτιτλο (της Αθανασίας Δαμπολια)

 Ω! ουρανέ μου, 
σκέπασέ με, 
κάτω από τα μύρια
αστέρια σου, 
μη μ' αιχμαλωτίσεις
στο ξελόγιασμα της νύχτας, 
στα πορφυρά δίχτυα της. 
Καταλάγιασε τους πόθους.... 
μη καλπάσουν σαν άτι ξέφρενο
και αφινιάσουν σαν κύματα της θάλασσας, 
μεθώντας γλυκά στη γεύση του έρωτα. 
Ω! ουρανέ μου, 
ρίξε το πέπλο σου
και κάλυψε κάθε γυμνή μου σκέψη, 
μη μ' αντικρίσει....
το φως του φεγγαριού
και ηδονιστεί
στο κοίταγμά μου. 
Μη με αφήσεις ακάλυπτη
κι άσε τις ανάσες μου
να ηρεμούν....., 
κάτω απ' τον νυχτερινό σου χιτώνα
ακολουθώντας τους γαλαξίες
κι αφουγράζοντας τη γαλήνη
που παρέχεις. 
Αποζητώ,
το δικό σου αγκάλιασμα
δίπλα στου γιασεμιού το άρωμα, 
ρίχνοντάς μου ένα πεφταστέρι
να σφραγίσει τα χείλη μου
φιλώντας με. 

     Αθανασία Δαμπολια

Ο ΘΑΛΑΣΣΟΒΡΑΧΟΣ (της Αρετής Γουργιωτου ΦΥΚΟΕΣΣΑ)

Αιώνες στέκεται ορθός, εκεί στην ακτή, ο θαλασσόβραχος!

Των γλάρων απάγκιασμα και θαλερός κυματοσυνάχτης.

Από μοναξιά καθόλου δεν κατέει.

Έρχονται τα θαλασσοπούλια και ταξιδέματα τού ψιθυρίζουν.. 

Άνεμοι περνοδιαβαίνουν και μιλήματα ανθρώπων μολοούν.

Μα, την καρδιά του δωρισμένη έχει στο θαλασσόνερο.

-Έλα, φλοίσβε μου!

Απαλοφίλησε τα ριζά μου.

Κυματισμέ μου, έλα!

Αγκάλιασε τις ρωγμές μου.

Κι έρχεται το απαλοφλοίσβισμα και τον ταχταρίζει μητρικά.

Εισβάλλει το κύμα και κονκισταδόρικα τον λεηλατεί!

Τότε ο θαλασσόβραχος φωνή αποκτά και καρδιά και νοιωσίματα.

Τον παιάνα της θάλασσας αφουγκράζεται και, αιώνες τώρα,

με της θαλασσονεριάς το έμπα λικνίζεται.

-Χόρεψε, βράχε μου, χόρεψε!

Ευλογημένος ο αειθαλής Έρως σου.

"ΣΑΝ ΤΟΥ ΡΟΔΙΟΎ ΤΟ ΚΌΚΚΙΝΟ"

Αρετή Γουργιωτου

ΠΙΝΑΚΑΣ Evening Glory by Alexander Dzigurski

ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ...(του Λευτέρη Ασπροπουλου)

 

Έρχεται κάποτε η στιγμή  
που σπάει ο καθρέφτης 

χιλιάδες σκόρπια κομμάτια

η διαρρηγμένη σου αιωνιότητα
απλωμένη σ’ ένα επίπεδο πάτωμα

κι άντε τώρα να βρεις
μες στα θρύψαλα 
… το παιδί
... τον αμαρτωλό
… τον τρελό
… τον ερωτευμένο.

Θα ήταν πιο εύκολο, πίστευες.
«Ρε, δεν μ’ αγγίζει, εμένα.» 

Δεν θα είσαι για πάντα... αυτό που νόμιζες,
μα προλαβαίνεις 
να περισώσεις 
δυο-τρια αντιπροσωπευτικά θρυψαλάκια. 


Λευτέρης Ασπροπουλος

Η σταλίτσα...(του Γιώργου Βομπρα)

 

Ήρθε κι τούτη η βροχή επάνω εις την ώρα

Σάν δάκρυα απ' τον ουρανό

να πέφτουνε στην χώρα

Ήχος νερού που γειώνεται

επάνω σε ασφάλτους

Ηλεκτρικά ερεθίσματα

σε νόες....αλανθάστους

Ήρθε και τούτη η βροχή

σάν κύμβαλον...τυρβάζων

Να μπεί μες το κεφάλι μου....

Ωσάν φωνή...αλαλάζον

Να σπάει το εμπάργκο μου...

από φωνές ανθρώπων...

ήρθε και μιά σταλαματιά

ως ήχος αγρίων...Κυκλώπων

Μου λέει στυγνά και καθαρά...

-έτσι εγώ θα πέφτω...

να πλένω τις αναντίρρητες σιωπές που έχεις ...όταν ξεκλέφτω

Όταν εγώ απ' το σύγνεφο

θα γίνομαι σταλίτσα

Θα σπάω κάθε αποκλεισμό...

πού στέκει στην γωνίτσα

Ήρθε και τούτη η σταλαματιά

πού πέφτει σαν ρανίδα

για να τραφεί και ποτιστεί

μιάν άβροχη... ελπίδα

Γιώργος Βομπρας

Η μάνα μου (της Ιωάννας Κανελλοπούλου)

 

Η μάνα, μου 'μαθε να κοιτάζω ψηλά.

 Να χω καθαρή ψυχή και καρδιά επιλεκτική. Ορθάνοιχτα τα μάτια και αετίσιο το βλέμμα... να ρουφάω εικόνες.

 Να μην ακολουθώ τον άνεμο, μα πάντα κόντρα να κρατάω... πατώντας γερά στη γη ποτέ να μη με παρασύρει.

Να μη ζηλεύω τίποτα και κανέναν... η ζήλια θα είναι η υποτίμηση του εαυτού μου...

Εκεί που θα με μειώσουν, να μην ρίξω το κεφάλι... 

Πότε να μη πέσω πιο κάτω απ' τις σόλες των παπουτσιών μου... κι αν πέσω να χω το θάρρος να το δείξω.

Ότι θα κρύψω, αυτό θα είναι εχθρός μου... Κι ότι μου κρύψουν εκείνο θα γίνει δύναμή μου

"Να συνεχίσεις να περπατάς κοιτώντας ψηλά. Εσύ ξέρεις τι είσαι και κανείς δε χρειάζεται να μάθει... 

Πάντα να κάνεις τη νύχτα, να προσκυνά τη κάθε σου μέρα... γιατί οι σωστές πριγκίπισσες όλα τα κάνουν στο φώς και δε τις νικά μήτε το σκοτάδι"...

 Έτσι μου είπε η μάνα... Έτσι με έμαθε.

Ιωάννα Κανελλοπούλου

ΤΟ ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΟ (της Ρένας Γερονταρα)

 

Η Ποίηση 

Είναι ανθοφορία και καρπός αγάπης. 

Λίθος πολύτιμος 

και άρτος ιερός. 

Αντίδωρο για τα δεινά της ζωής

και λύτρωση και βάλσαμο για τις πληγές.

Πως να χωρέσει σε δοσοληψίες;

Πως να στηθούν αργύρια ως αντίτιμο;  

Πως να εκποιηθεί η ουτοπία και τ' όνειρο;

Μπορείς να αγοράσεις μια ψυχή;

Πιάνεται το άυλο, το ανεκτίμητο;

Πως να καλλιεργήσεις έπειτα τον αγρόν του κεραμέως;

Το ανέφικτο.

Ρένα Γερονταρα