Μες στην κοιλιά του άγριου καιρού
στα άνυδρα τοιχώματα της λήθης
εννόησα δύο συλλαβές
του Ζήτα [Ζωή]
και του Θήτα [Θάνατος]
λουσμένες στις αιμάσσουσες
της ύπαρξής μου πράξεις.
Κρεμάστηκα στο εκκρεμές
του άνω
και του κάτω
σαν υποψία και λυγμός,
και σαν κύμα θεσπέσιο
συγκρότησα τις ανοχές
μες τον βυθό του πάθους
που πάλεψε
κι' εκποίησε
τις ασυγκράτητες τροχιές
του κύκλου
και των νόμων.
Σφαίρα, ροή, συνέχεια
κι' ερώτημα που τρέχει
σαν τροχαλίας ανύψωση
πάνω σε σημαία ήττας
και κρούουν
θύρες αθήρευτης
ενέργειας του ύψους.
Ερίζωσα στων αφορμών
ορμητικά το βάθος,
βάδισα πάνω σε σκιές
και σε εκπλήξεις ωραίες
πληγώνοντας σαν ουρλιαχτό
σαν σάλπιγγα θανάτου
το μέγιστο και το μηδέν,
το τραύμα και το φόβο,
άπειρες στεριές
και θάλασσες
κι' ορίζοντες που φύγαν.
Σαν ταξιδεύεις μη μιλάς
για νήσους και ακτές
πορεύσου μόνον στις πτυχές
των σκοτεινών υδάτων
κι' άστο ταξίδι σαν ευχή
ρεύματος αενάου
σαν θραύσμα ψυχής
που κυνηγά πλώρες και πρύμνες
στο ασταθές
της κίνησης το δέος.
