...αφού κοσμογύρισες το χαμένο
στη κουκίδα στίγμα σου τρύπησες και
βούλιαξες τη βάρκα σου πετρωμένο αλάτι
στο πυθμένα των αποτιμήσεων
υποτιμημένο πλεούμενο μιας δεκάρας
στο δημοπρατήριο της συγχώνευσης
αποτεφρωμένη ιδέα τίποτα ,δρασκέλισες τα κύματα
και στην ατόλη σου χαζεύεις
πρωί μεσημέρι δειλινά τα μεσάνυχτά σου
στη κοιμισμένη πόρτα μπροστα της ανθρωπότητας
μολόχα ,δυό πράσινα φύλλα και το αυθάδες
κίτρινο γέλιο σου στο κατώφλι ,των βαρυσήμαντων
σεσημασμένων υφάλων,τα σπάει
δίνει ρέστα και τα σπάει στο μεθυσμένο απόγιομα
την ώρα που σαλτάρει ο ήλιος στην εικόνα
των τροχοφόρων ανθρώπων με τα φιμέ μάτια
μόνη σου βλέπεις πως στουκάρουν στα σύννεφα
τα χελιδόνια μέσα να μπουν να ξεδιψάσουν
απ'τη ζαλάδα του γαλάζιου ,όπως και η μπλε πράσινη
σαλαμάνδρα της φωτιάς ακίνητη με τις ώρες στη πέτρα
γεννάει τα παιδιά της ,ίδια αμφίβια ζωή το βράδυ θα χορτάσει
...άκου το ορυχείο γέμισε αναστεναγμούς πετρωμάτων
στα σπλάχνα του,μεθάνιο και απόβλητα
ζύμωσης απληστίας και μιζέριας
ξύνουν την ευγένεια των μετάλλων
κι η ανάσα της γης κομπιάζει ,στα σπήλαια
με τους κιονόκρανους σταλαχτίτες ,
...για άκουσε η αγάπη χάθηκε
κανείς δε θα πέθαινε πια για τον άλλον
κι εσύ πέθανες μέσα σου φτωχό μου σκιάχτρο
γιατί είχαν πεθάνει τα φτερά σου ανάμεσα στους
σιτοβολώνες των τελευταίων αιώνων
ξέρεις πια πως κάτω απ'το στέγαστρο του ηλιου
και τις σειρήνες του φεγγαριού των άστρων
...να, ένα κατώφλι ατόλη καρδιάς
σου έχει απομείνει
ένας ιαγουάρος το παραμύθι να σου πει
και μια φυσαρμόνικα στο στόμα της θάλασσας
Χριστίνη Σκουλούδη
