Έχεις το βλέμμα τ’ αετού και την ψυχή τ’ ανέμου,
σκληρή καθάρια κι όμορφη με χάρη χρυσανθέμου,
στα μαυρισμένα στ’ άπλυτα και στα σκουτιά τριγύρω,
μονάχα εσύ μοσχοβολάς της θάλασσας το μύρο.
Δίπλα στα βίντζια καρτερείς με το στουπί στο χέρι,
παρακαλώντας θάλασσα μπουνάτσα να σου φέρει,
για να κοπάσει η δίνη σου να πάψεις να φοβάσαι,
για το κακό που σου 'καναν να πάψεις να λυπάσαι.
Έλα και πάλι, θάλασσα και πιάσε της το χέρι,
ως τα βαθιά σου να την πας εκεί που ζει τ’ αγέρι.
Εκεί που ζουν οι όμορφες γλυκές καλοκυράδες
εκεί που χαίρουν οι επτά, οι ώριες οι Πλειάδες.
Εύγε σου Καπετάνισσα και του Πελάγου Κόρη,
που δεν νογάς τον φόβο τους μήτε το ξεροβόρι.
Εύγε σου Λασκαρίνα μου και γλάρε θαυμαστέ μου,
που δάμασες τα πέλαγα καρπέ ευωδιαστέ μου.
Καλλιόπη Τσουχλη
