Φύλλο φύλλο, άνθος άνθος
κεντώ τη ζωή μου.
Μερόνυχτα οι βελονιές ανεβοκατεβαίνουν
σαν τρενάκι του λούνα πάρκ.
Κερώνω τη χρυσή κλωστή σε όλα τα χρώματα
μη μου σπάσει στο τελαράκι της ζωής μου.
Κεντάω τη χαρά, την αγάπη,
τον έρωτα με το πιο έντονο κόκκινο που υπάρχει.
Το χαμόγελο ροζ / φούξια να είναι γλυκό και κερασένιο.
Την ευτυχία την κεντώ διάφανη,
να μην την βλέπουν ξένα μάτια και χαλαστεί.
Στην αγκαλιά βάζω το χρώμα του ωκεανού
γιατί είναι απέραντος κι εγώ τέτοιες αγκαλιές θέλω.
Στη ψυχή κεντώ το γαλάζιο τ' ουρανού , τον ήλιο, τον Θεό.
Τα μάτια τα κεντώ ανοικτά ν' αποτυπώνουν όλα όσα υπάρχουν.
Ελπίζω να καταφέρω να την φορέσω έτσι κεντημένη όπως την θέλω.
Εξ άλλου μου το χρωστάει η ίδια απ' την στιγμή της ύπαρξής μου.
Σε κεντώ ζωή μου.
Αθανασία Δαμπολιά
