Το Παιδί και το Λουλούδι (της Κικης Κωνσταντίνου)

Μαζί ταξιδέψαμε σήμερα, Ψυχή μου.
Μια ακόμη δική μας, Κυριακή!

Θυμάσαι;
Πως να ξεχάσεις, άραγε;

Η βόλτα μας, ο καφές μας, τα χαμόγελα, η ευχή! Πάντα η ευχή, μια αγκαλιά γεμάτη βασιλικό και αμέθυστο. 

Ματάκια μου, πράσινα. Πράσινα ήτανε, θαρρώ.
Μικρή μου υπομονή, προσμονή έγινες.

Σε κρατώ στην αγκαλιά μου, σαν ένα μικρό δέντρο. Σαν οι ρίζες σου, να θέλουνε νερό. Με νέκταρ, τις ξέπλυνα. Χαμογελάς θαρρώ. Σου αφήνομαι.

Ένα ταξίδι αλληγορικό, μια στιγμή ανείπωτη μα τόσες φορές "ταλαιπωρημένη". Όμως τώρα, δεν είναι ώρα για ακρογιάλια, είναι ώρα για νανούρισμα, καλοκαιρινό. Είναι ώρα για μια μυστική συμφωνία:

Εγώ θα σου πω πως σε αγαπώ και​ εσύ θα προσπαθήσεις να με πείσεις για το αντίθετο. Θα χάσεις όμως, γιατί ξέρεις ότι δεν ισχύει αυτό.

Μετά θα κεράσω παγωτό και θα φάμε κερασάκια. Μετά - πριν κοιμηθούμε - θα γυρίσουμε πίσω. Στη σκάφη, στα λερωμένα ρούχα και στη σαπουνάδα. Θα γελάσουμε, θα αγκαλιαστούμε. Θα σου φιλήσω τα χέρια​ και εσύ θα μου δείξεις το γεράνι. Γεράνι ήτανε, θαρρώ. Μπροστά στην πόρτα σου, πάντα μπροστά στην πόρτα σου, αφού τα λουλούδια προσελκύουν καθετί καλό!

Και μετά, πριν κοιμηθούμε, πριν τη γνωστή συζήτηση, θα περιμένω σαν άσβεστο φως, να με πεις και πάλι ''Βασιλικούλα'' όπως τον παλιό, καλό καιρό.

Στον Βασιλικό δεν πλησιάζουν τα θηρία. Έτσι, γενναία μου; Είναι άλλωστε προστάτης, το γεράνι σου. Μέσα μου, έμεινε.

Σαν παιδί και σαν λουλούδι, ένας νέος παραλληλισμός!

Κική Κωνσταντίνου