Σπάσε τη σιωπή! (της Βηθλεέμ Νάσλα)

Φωνή
Μίλα, πες, άσε τα λόγια να κυλήσουν!
Κίνηση
Κι αν φωνή δεν έχεις, πες το με τα χέρια σου στη νοηματική!
Γραφή
Ο φόβος να ακουστείς δε σε σταματά, γράψε στο χαρτί, κατέθεσε σε μια κόλλα λευκή, όλα όσα θες να εκφράσεις!
Όραση
Με μια ματιά και μόνο μπορείς να κάνεις τους άλλους να καταλάβουν!
Τέσσερις τρόποι επικοινωνίας, μα εσύ δε διαλέγεις κανέναν. Επιλέγεις να μένεις ήσυχος, αθόρυβος, κλεισμένος μέσα σ ένα καβούκι. Αόρατος μέσα σε τόσο κόσμο που γύρω σου επικοινωνεί! Δεν υπάρχεις στο σύνολο κι όμως δηλώνεις παρόν. 
Κι έχεις τόσο ωραία φωνή! 
Πες το τραγουδώντας. Σπάσε τη μονοτονία κι άσε όλα όσα θες να φωνάξεις να βγουν μέσα απ τα ηχεία. 
Γράψε μουσική και ζωγράφισε τα πιστεύω σου πάνω στο πεντάγραμμο, ξεκινώντας με ένα κλειδί του σολ. 
Χόρεψε και δείξε αυτό που θες με τις κινήσεις σου. 
Κοίταξε βαθειά μέσα στα μάτια κι εκείνα θα πουν την αλήθεια.
Πρόσεξε όμως μη παρασυρθείς, νόημα να χει ότι πεις, μη σπαταλήσεις λόγια!
Λέξεις καθάριες, κινήσεις ευέλικτες, γραφή που κυλαει και βλέμμα διάφανο!

Βηθλεέμ Νάσλα

Το ξεστόλισμα! (τής Βηθλεέμ Νάσλα)

8 Ιανουαρίου. Μια ημέρα μετά του Αι Γιάννη. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα σε ξεστολίζω. Το ρολόι δείχνει έξι ακριβώς, από το ραδιόφωνο ακούγεται μια απαλή μουσική - θλιμμένη, ο θόρυβος της καφετιέρας και η υπέροχη μυρωδιά του Γαλλικού καφέ με ξυπνούν από τις σκέψεις μου! Που είσαι Γιαννούλα μου? Που μ άφησες μονάχη γλυκιά μου μάνα? Πέρσι μαζί το ξεστολίσαμε! Θυμάσαι? Θυμάσαι που μου ‘λεγες: όταν θα λείψω τις γυάλινες μπάλες να προσέχεις! Τις έβαζες και τις έβγαζες στο δέντρο με τόση ευλάβεια! Μόνο πριν φύγεις, λίγο πριν φύγεις μου χες πει: άσε τις μπάλες να σπάσουν, τον εαυτό σου μόνο πρόσεχε. Όχι μάνα, τις πρόσεξα τις μπάλες σου , ήξερα πόσο πολύ τις αγαπούσες! Ξεστόλιζα το δέντρο κι οι σκέψεις μου έτρεχαν. Ένας δυνατός θόρυβος και τα σκόρπια γυαλιά της μπάλας στο πάτωμα με συνέφεραν από τις σκέψεις μου. Μα τι ήταν αυτό στο πάτωμα? Ένα χαρτί, ένα χαρτί που ελευθερώθηκε μέσα από τη μπάλα. Το άνοιξα και τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα όταν αντίκρισα τις λέξεις : παιδί μου σ' αγαπώ! Άρχισα μανιωδώς να σπάω τις μπάλες μια μια και να διαβάζω τα σ' αγαπώ που έκρυβαν! Έκατσα στο πάτωμα κι έκλαψα ώρες μέχρι που ξημέρωσε κι εγώ ξέσπασα κι ηρέμησα! Η γλυκιά μου ακόμη κι από κει ψηλά είχε βρει το τρόπο να με κάνει να βγάλω από μέσα μου το πόνο!

Βηθλεέμ Νάσλα 

Δημιουργία (της Αννας Αρβανίτη)

Όλα έχουν αξία στη ζωή...

Κι όμως όλα
μας τα τιμολογούν
κι ας είναι δωρεάν...

Εμείς οι άνθρωποι
την πουλάμε για λίγη δήθεν ζωή...

Αννα Αρβανίτη

Δημιουργία (της Αννας Αρβανίτη)

Ίσως γράψω κάτι για σένα...

Όχι... όχι...
Δεν θέλω να δακρύσω πάλι

Θα προτιμούσα να έγραφες εσύ
κάτι για μένα...

Να νιώσω μια φορά και εγώ
τα δάκρυά σου
να μουσκεύουν το χαρτί...

Να νιώσω μια φορά
η.... "ΜΟΥΣΑ ΣΟΥ"

Να γίνω ένα με το μελάνι σου
Να δώσεις πνοή στις λέξεις σου...

Να νιώσω μια φορά...

Ζωντανή


Αννα Αρβανίτη

Ζωής γραμμένα.. (της Μαρίας Χατζηδημητρίου)

..

Μια βαλίτσα ανοιγμένη η ζωή της
Μήνες τώρα...Χρόνια ίσως...
Βγάζει κάθε τόσο από μέσα κομμάτια ευτυχίας 
Βάζει μουσκεμένα μαντήλια απογοήτευσης
Διπλώνει χειμώνες και κρύες νύχτες
Ξεδιπλώνει καλοκαίρια, ζεστές αγκαλιές
Το ένα χέρι γροθιά στην απαξίωσή της
Το άλλο χέρι χαϊδεύει ένα γέλιο μωρού
Σιωπά μπρος σε ευλογημένες στιγμές
Βγαζει κραυγή μπρος στα συντρίμμια

Τραβάει αποφασιστικά το φερμουάρ
Κλειδώνει με το κλειδί τη βαλίτσα
Έτοιμη για το φευγιό της
Όμως τα πόδια πάλι μολύβια γίνονται
Αντίκρυ της μια φωτογραφία του γάμου τους
Ένα μειδίαμα διαγραφουν τα χείλη της
Μα αμέσως γίνεται στυφό το στόμα
Θα φύγει, πρέπει να φύγει....
Τα παιδιά μεγάλωσαν, άνοιξαν τα φτερά τους
Κι αυτή σε λίγο θα γεράσει....
Το ξέρει ότι θα γεράσει και ακόμη θα έχει τη στιφάδα στα χείλη
Πρέπει να φύγει...., αλλά πάλι φοβάται για τη μέρα που θα ξημερώσει .....
Αυτός ο φόβος έχει γίνει ένα με το πετσί της....
Όμως, είναι μόνον ο φόβος της για το άγνωστο ή η αγάπη της για ο,τι θέλησε να ζήσει μαζί του
Μαζί με εκείνον που μια ολόκληρη ζωή προσπαθεί να του αποδείξει τι αξίζει.....
Μαζί με εκείνον που αγαπάει ακόμη και που η αγάπη της δεν χωράει σε όλες τις βαλίτσες του κόσμου ...
Πάλι κοντοστέκεται .....
Τελικά, ζωής γραμμένα τα λες.....

Μαρια Χατζηδημητρίου 

Ανεκπλήρωτος έρωτας (Συνεργασία)

Ποτέ τα χέρια της δεν τον άγγιξαν

και ποτέ δεν του είπαν ένα φανερό σ' αγαπώ.
Όλα τα έλεγε μέσα στη σιωπή της,

τις ώρες τις δύσκολες τις σκοτεινές.
Ποτέ τα βλέμματα τους δε διασταυρώθηκαν

πάνω από τρία δευτερόλεπτα,

μα ακόμα και αυτά ήταν αρκετά για εκείνη.
Αυτά τα τρία δευτερόλεπτα

χανόταν στη ματιά του

και κολυμπούσε στη πράσινη του

υγρή λιμνούλα (Β.Μ)

Και σαν κλείνει τα μάτια της

βλέπει τον εαυτό της που χόρευε

δίπλα στην μπαλαρίνα

στο κέντρο του Λούνα Παρκ.
"Έλα να ανεβούμε", φώναξε
και κείνη παιδί δειλό κοντοστάθηκε.
Πόσο φοβόταν εκεί ψηλά
"Θα είμαι εγώ μαζί σου", της είπε

"εγώ θα σε προσέχω πάντα"

και λικνίστηκε η μπαλαρίνα,

παρασέρνοντας τους στο χορό της.
Και άκουγε τους χτύπους της καρδιάς της
στο άγγιγμα του και χόρεψε μαζί του

τον πρώτο και τελευταίο χορό της

στην αγκαλιά του (Σ.Τ.)

Ξαφνικά ανοίγει τα μάτια της.

Αυτός αγνοούσε τη μυρωδιά του φιλιού της

και την αφή του μεθυσμένου της αγγίγματος

κι όμως στο όνειρο του χθες το βράδυ

τη φιλούσε με πάθος και την κοίμιζε

πάνω στην κούνια του φεγγαριού.
Τα αισθήματα θέριευαν

κι οι διάλογοι δίναν και παίρναν

μόνο μέσα στο μυαλό τους...
Το σ' αγαπώ γινόταν βαρκούλα

που τους αρμένιζε στα ανοιχτά

μιας βαθιάς κατακόκκινης φαντασίας.
Κουπιά τα ερωτικά χαμόγελα

που εκδηλώνονταν κάθε στιγμή,

δίχως πια να κρύβονται

στης ντροπής την ομπρέλα (Β.Μ.)

Μα τι ήταν να κλείσει ξανά τα μάτια της.

Πριν τον χάσει, πριν το άγγιγμα του

γίνει βέλος στην καρδιά της.
Πριν τα λόγια που δεν είπε άπονα

σκορπίσουν τη χαρά της,
πριν τολμήσει μέσα στα μάτια της

να ταξιδέψει το βλέμμα του.
Πριν να του πει το "σ' αγαπώ"

σταμάτησε ο χορός

και έπαψε το άγγιγμα του

και σταμάτησε η καρδιά της

σε εκείνη τη στιγμή

την μοναδική

για μια ζωή (Σ.Τ.)

Μα η αλήθεια στέκει εδώ.

Χρόνια πέρασαν κι οι δρόμοι τους

δε διασταυρώθηκαν ποτέ.

Έρωτας ανεκπλήρωτος ακόμη

τα βράδια τους τυραννά,

σαν μια πονεμένη θύμηση,

σαν κάποιο απωθημένο,

 που τις νύχτες ξυπνά

και τσιμπά αναίσχυντα το μυ

της ύπαρξης μας.

Εισχωρεί στον χτύπο μέσα

και τραγουδά το όνομα το λατρεμένο.

Το όνομα που στο άκουσμα του

ακόμα ριγούν. (Β.Μ.)

Τα μάτια κλείνει στερνή φορά.

Χρόνια πέρασαν και οι δρόμοι τους

δε διασταύρωσαν πουθενά.

Μόνο μια μπαλαρίνα

στο κέντρο του Λούνα Παρκ

θυμόταν πια

Κάθε φορά που λικνίζονταν

ανέμελα τα καινούργια ζευγάρια

στην αγκαλιά της, 
άκουγε τον χτύπο της καρδιάς 
που έσπαγε

άκουγε τον χτύπο της καρδιάς

που αιμορραγούσε.

Όσο κρατάει ο χορός της μπαλαρίνας

τόσο κράτησε και ο έρωτας (Σ.Τ.)

Β.Μ.  Βάγια Μπαλή

Σ.Τ.  Σοφία Τανακίδου

Ακέραιο σ αγαπώ (της Κούλας Κράντα)

Εσκισα το εισιτήριο που έγραφε τ όνομα σου,
έστησα οδοφράγματα
σε δρόμους γυρισμού,
έκλεισα κάθε δίαυλο
επικοινωνίας.
Μόνο κράτησα εκείνη την εύθραυστη γυάλινη καρδιά
που μου είχες χαρίσει μια βραδιά.
Μου είχες πει,
αν σπάσει το γυαλί πως δεν ξανακολαει.
Ήθελα ακέραιο το σ αγαπώ
στο μέσα μου να κυλάει...

Κούλα Κραντα

Μοναξιά (της Κούλας Κράντα)

Σιωπή μόνο σιωπή...
Και δάκρυα τ ουρανού
στις παρειες των παραθύρων.
Τα τελευταία ρόδα εκοψε
ο πεισματάρης άνεμος.
Πως ν αντισταθώ στην ολισθηροτητα του χρόνου?
Απο πια χειρολαβή ονείρου να πιαστώ?
Σβησμενα αποτσιγαρα οι χαρές... 
Βαριά αθόρυβα βήματα
σέρνω στο πάτωμα.
Μόνο αυτές, 
της γερικης βρύσης οι σταλαγματιες
με ρυθμική επιμονή, 
θρασυτατα την μοναξιά μου 
σπάνε.... 

Κούλα Κραντα

Η ΑΡΧΗ ( ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ) (της Σοφίας Κοντογεώργου)

Ανύποπτα χρόνια

Ασχημάτιστες ελπίδες
Φορτωμένα στον ώμο
προμήθειες για το ταξίδι
στη ζωή
Τα Θέλω και τα Πρέπει
σε θέση πολέμου
κι ο Ερωτας
αρχιστράτηγος
Οι ορίζοντες ανοιχτοί
οι δρόμοι
χωρίς στροφές και ανηφόρες
φαντάζουν
Ξυπόλητος
κάνεις το πρώτο βήμα
αποκτάς τη πρώτη πληγή
σκουπίζεις το πρώτο δάκρυ
Μαθαίνεις

Σοφία Μπόρχες Κοντογεώργου

20-7-2017

ΖΩΓΡΑΦΙΑ (της Σοφίας Κοντογεώργου)

Τούτες οι μέρες μακριά σου
είναι σαν άδεια ποτήρια κρασιού
σε παλιές ξεχασμένες γιορτές
Τούτες οι μέρες που λείπεις
μοιάζουν με αραχνιασμένους καθρέφτες
που απαθανάτισαν κάποια Ολύμπια ευτυχία

Και σε θωρώ μες στα θολά τους κρύσταλλα
ναι,σε θωρώ εκστατική
μοιάζεις με ζωγραφιά
κάποιου τεχνίτη, νεραιδοπαρμένου
που φώτισε το πρόσωπό σου
με μια γλυκιά μελαγχολία
και χάραξε ανταύγειες δειλινού
γύρω απ’το σκεφτικό σου μέτωπο

Απ’τα μαλλιά σου μια ουράνια
απλώνεται ομορφιά
κι από τα μάτια σου ξεχύνοναι
μελένιες υποσχέσεις
Θέ μου,τρελάθηκε ετούτος ο τεχνίτης

Σου φόρεσε στεφάνι απ’αστέρια
κι απ’το ολόγλυκό σου στόμα
γεμίζει ο αέρας νότες,
νότες σε χίλιες μελωδίες και σκοπούς
κι άλλες πονάνε , άλλες γελούν
μα είν’απ’το δικό σου στόμα

Ξέχασε να σκαλίσει τα δάχτυλά σου
ζωγράφισε στη θέση τους πουλιά
μεγάλα,ολόλευκα, περήφανα πουλιά
με τα φτερά απλωμένα
σ’ανύπαρκτους ορίζοντες

Όμως τι τέλεια έπλασε τους ώμους σου!
Σκληρά προπύργια
ενός απόρθητου καστριού,
μοιάζεις θεός του Ολύμπου
Σίγουρα,του ΄στριψε ετούτου του τεχνίτη!

Το στήθος σου έκανε απάνεμο λιμάνι
για κουρασμένους ναυαγούς
ζεστή σπηλιά
σ’απάτητο και θεικό βουνό
Ναι,τούτος ο τεχνίτης τάχασε!
Δεν ξέρει πιά τι κάνει

Σε ζωγραφίζει! Σ’έπλασε!
Σ’έφτιαξε εικόνα για εκκλησιά
γλυκό το φως του καντηλιού
σε ασημοφωτίζει
Κι εγώ,γυρτή στα πόδια σου
να σε αγγίξω δεν τολμω,
Αφήνω τη καρδιά μου να σ’αγγίζει

Σοφία Μπόρχες Κοντογεώργου 

(1977)

Έρωτα, Θεέ ή δαίμονα (της Βάγιας Μπαλή)

Έρωτα, Θεέ ή δαίμονα, θέλω να σε ζήσω, να πιω νερό

Να μπω να σε γνωρίσω

Έρωτα, Χαρά ή πόνε, εγώ θα σε γυρίσω

Με της καρδιάς μου τα πανιά ταξίδι θα αρχίσω

Στα στενά των ποδιών σου θα ξαποστάσω,

Στα όρη των ματιών σου θα σε κοιτάξω,

Σχοινιά, θα πιάσω, τα μαλλιά σου για ν’ ανέβω

Και μες στον αφαλό σου θα πιώ νερό,

Γλυκά πάνω στο άγιο σώμα σου θ’ αποκοιμηθώ.

Τι κι αν φοβηθώ;

Απ’ τ’ άσπρα χέρια σου θα κρατηθώ

Σαν ξυπνήσω το πρωί, ίσως να διψώ, σχισμές τα χείλη σου

θα πιώ το φώς

Κι αν κρυώνω, ρούχο μου εσένα θα φορώ.

Έρωτα, συναίσθημα μοναδικό, σου δίνω μια ζωή

για να σε γευτώ.

Κι αν υπάρχει τύψη, ενοχή, υπάρχει αγάπη που είναι πιο πολύ,

Σ’ όλο σου το κορμί θα σε ντύσω με φιλιά.

Έρωτα, μη φοβάσαι, δεν θα πάω μακριά.

Βάγια Μπαλή

Από την ποιητική συλλογή

Ο χρόνος βέλος

Μικρή εξομολόγηση (του Χρήστου Παπαχρυσάφη)

Πολλοί με λένε ποιητή
γιατί μιλώ με στίχους
Μα δεν αφουγκραστήκανε 
τους άναρθρους μου ήχους

Πως για όλα αυτά που σκέπτομαι
και όλα αυτά που γράφω
Μελάνι δεν μου βρίσκεται.
Με αίμα υπογράφω

και αν μέσα από τη σάτιρα
γράφω πολλές αλήθειες
είναι που μένω άγρυπνος
τις τελευταίες νύχτες.

Μες την ζωή πορεύτηκα
με το σταυρό στο χέρι
Μα είχα και υποστήριξη
απ’ το δικό μου ταίρι

Με τη δική μου δύναμη
ήμουνα νοικοκύρης
Και έφτασα στην πατρίδα μου
να είμαι μουσαφίρης

Σαράντα χρόνια στη δουλειά
και τώρα ανεργία
Χίλια καλά κι αν έκανα,
ανταμοιβή καμία

Μα το δικό μου απάγκιο
η οικογένεια μου
Είν’ ότι πιο πολύ αγαπώ.
Γι αυτούς χτυπά η καρδιά μου

Πολλά θα ήθελα να πω
Μα τα κρατώ για μένα
Και μες το βάθος του μυαλού
Τα έχω καλά κρυμμένα

Και η μόνη μου διέξοδος ,
εγώ για να ξεδώσω
Είναι τα ατοπήματα
με σάτιρα να δώσω!!!

Χρήστος Παπαχρυσάφης

Θυμωμένα γράμματα (της Ελένης Ταϊφυριανού)

Είναι κάποιες μέρες,
που τα γράμματα μου θυμώνουν
και με κλειδώνουν
έξω απο τη συνοχή τους...

Κι άλλοτε πάλι,
σαν θυμωμένες μέλισσες
γυρίζουν μέσα στο μυαλό μου
ψάχνοντας δρόμο να εκφραστούν...

Και τότε...
Συναντιούνται με το υποσυνείδητο...
Ξεφεύγουν...του ασυνείδητου...
Και ζευγαρώνουν στο συνειδητό
με τη βασίλισσα λέξη....

Ελένη Ταϊφυριανού.

Ειναι στιγμές (της Αθανασίας Δαμπολιά)

Κι είναι στιγμές........
που σε ψάχνω παντού.
Κι αγγίζω τα πάντα γύρω μου.......
μήπως σε βρω.
Τα μάτια ερμητικά κλειστά
στης φαντασίας την πεθυμιά,
μια σου εικόνα να δω.
Κι εσύ λείπεις...... λείπεις......
Είσαι απών.
Κι εγώ ν` αγγίζω τα πάντα
κοκαλωμένη εκεί.......
για μια σου θύμηση.......
Μα, μάταια.
Είχες φύγει προ πολλού......
Απλά εγώ νόμιζα πως ήσουν μαζί μου.
Κι εσύ είχες φύγει......
Και τώρα τί ;
....... να ψάχνω γύρω μου την παρουσία σου
με μάτια ερμητικά κλειστά......
μόνο για μια σου θύμηση......
Και δεν υπάρχεις. Όχι.
Δεν υπάρχεις.
Δεν υπήρχες ποτέ.

Αθανασία Δαμπολιά

7-1-2018

Άνθρωπε αγάπα (της Χρύσας Νικολάκη)

Άνθρωπε αγάπα,
στη ζωή περπάτα.
Έχε ήλιο στην καρδιά
και αστέρι στα μαλλιά.

Άνθρωπε αγάπα,
τι κι αν έξω έχει αγιάζι,
διόλου να μη σε πειράζει,
στη βροχή περπάτα.

Κι αν τα σύννεφα μαυρίσουν ,
την ψυχή σου δεν θα σβήσουν.
Κεραυνός κι αν σε αγγίξει,
δύναμη θα σου χαρίσει.

Άνθρωπε αγάπα,
Άνοιξη μπροστά σου
μην ξεχνάς τα όνειρα σου.
Την ζωή απ' τα χέρια κράτα.

Άνθρωπε αγάπα,
σβήσε λάθη σβήσε πάθη,
Φτιάξε νέο μονοπάτι.
Άνοιξε καινούργια στράτα.

Χρύσα Νικολάκη
7.1.2018

Μάνες καρδιάς (της Σοφίας Τανακίδου)

Στις μάνες που δεν είχαν το προνόμιο
Να γεννήσουν
Αλλά απέραντη καρδιά να σου χαρίσουν

Μάνα δεν είναι το κορμί που σε γεννά
Είναι η καρδιά που σε αγαπά
Που φτιάχνει ατσάλινα φτερά
Που ανοίγει δρόμους να διαβείς
Που σε αγκαλιάζει αν φοβηθεις
Που στρώνει όνειρα στη γη
Και ήλιους στην ψυχή σου

Ήλιους που να φωτίζουνε
Όλα τα όνειρα σου
Και δρόμους που αξιζουνε
Να απλώνεις τα φτερά σου

Σοφία Τανακιδου

Αφιερωμένο στη γιαγιά μου Μαρούλα
Που ήταν μάνα καρδιάς!

Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΜΟΥ (του Απόστολου Φεκάτη)

Να μου γεννάει της αγάπης
η υπεροψία
σταλαγματιες βροχής.
Μια θάλασσα χωρίς το στερητικό άλφα.
Μία θάλασσα που δεν είναι γαλάζια
ουτε πράσινη ,
δίχως κύμα ,
βουβή.

Να την διασχίσω.
Να μείνω εκεί
να σου πω
μου λείπεις.

Να σε γευτώ ήθελα.

Να μεταμορφωθούν οι θάλασσες
σε μια ερωτική εκχειλιση
σε ενέργειες χαρμολύπης
σε δεήσεις κυμάτων στον ήλιο
να μπορέσω να ακούσω, να δω τα λόγια
τα νυχτερινά.

Την στιγμή που η καρδιά της ψυχής σου
θα μαχαιρώσει το είναι μου.

Εκει θα είμαι
και θα περιμένω
στο άπειρο του Έψιλον
στο μεγαλείο του Έψιλον.

Αφυλος Έρωτας
να πετάει με μαύρα φτερά
και να καλλιλογει....

Και να είναι εκείνη η στιγμή
που μπροστά στις λέξεις
μένεις έκθαμβος
και πρέπει να τις ακούσεις
και να τις καταθέσεις .

Σαν ιερέας σε Ναό ακανθινο.
Να ετοιμάζεις το λιθαράκι
για την παγκόσμια συνθεση
του σύμπαντος σου.

Εκει η θάλασσα μου
προσμένει το κλειδί
που μου χρωστάς.

Για τον Γολγοθά
των φιλιών σου
που δεν δόθηκαν
Ποτέ...

Αποστολος Φεκατης
Αύγουστος 2017
4η Ομαδική Ποιητική Συλλογή
Εκδόσεις ΔΙΑΝΥΣΜΑ

Χαρμολύπη.... (του Απόστολου Φεκάτη)

Βαθιά όλο και πιο βαθιά
πέρα από την θάλασσα την χαρά μου έκρυψα .
Βαθιά όλο και πιο βαθιά
πέρα απο τα βουνά την λύπη μου έκρυψα.
Πες μου εσύ που με ρωτάς συχνά
που μου μιλάς για Έρωτα,
σε ποιον τόπο να ξενιτευτω,
σε ποιον τόπο να ζήσω ,
που το πάθος να βρώ,
και που το δίκιο;

Όλα τα στόματα τα ακουσα
μα την καρδιά δεν είδα.
Η αγάπη μου που να'ναι;
Και ο ερωτας.....

Αθώες παιδικές κουβέντες.
Λεπίδες μίσους στους ενήλικες.

Θα πάρω το παιδί μέσα μου
ταξίδι στης βροχής τη γη
να εξαγνιστει η ψυχή μου
στης σωτηρίας το τραγούδι

Η αναψυχή μου..
Η χαρμολύπη μου...

Αποστολος Α. Φεκατης
Αύγουστος 2017
4η Ομαδική
Ποιητική Συλλογή
Εκδοσεις ΔΙΑΝΥΣΜΑ

Πλάνο ζωής (του Απόστολου Φεκάτη)

Και τότε έσκυψε και είδε
πως καθυστέρησε να ζήσει
πως καθυστέρησε να ονειρευτεί
ποση αργή πορεία ειχε ο ερωτας
πως ενα μπλέ κορμί αρνήθηκε την βροχή
πως ο ουρανός στα στήθια μου
ποτάμι μυριζει

Και τοτε έσκυψε και είδε
πως καθυστέρησε η θάλασσα τις φωνές
πως καθυστέρησε η ζωή τις ψυχές
πόση αργή πορεία είχαν τα μάτια σου
πως ο ήλιος πληγώθηκε στα συρματοπλέγματα

Και τότε έσκυψε και είδε
πως καθυστέρησαν να συναντηθούν οι Θεοί
πόση αργή πορεία είχε η γεύση της Ανοιξης
Πως το πλάνο της ζωής δεν ήταν έτοιμο..

Αποστολος Α. Φεκατης
2/12/2017