Έφυγες κι εσύ,
όπως όλοι,όσοι αγαπήσαμε
και πιστέψαμε,
την ώρα που έφευγε
απ' τα χέρια μας ,ο χρόνος.
Τη στιγμή που μαρμάρωνε
την πνοή μας η πίστη.
Το στερνό σου το χάδι
παγωμένα ίχνη στο κορμί μας.
Η πνιγμένη σου ανάσα
μισοτελειωμένο φύσημα ζωής,
στα καταρακωμένα πρόσωπα,
της λαθεμένης ύπαρξής μας.
Καθώς η άπονη νύχτα
σκεπάζει τα παράθυρόφυλλα
του σπιτιού και της ψυχής μου,
ασπάζομαι το είδωλό σου.
Φυσώ τη ζωή στο πρόσωπό σου.
Μα εσύ δεν σαλεύεις,δεν έρχεσαι,
ούτε θα'ρθεις ποτέ.
Το βλέπω...το ξέρω...
Αναστασία Κλεάνθη - Κουτσούκου
