Μονάχα, μεσ' τους δρόμους,
κουρέλια ρούχα και ψυχές,
βαρύ φορτίο πάνω στους ώμους
η ορφάνεια τους, από τα χθες.
Το βλέμμα μας πάνω τους θλιμμένο,
μικρό χεράκι τρέμοντας απλώνει,
η ντροπή τα μαγουλάκια τους ματώνει.
Δάκρυ κι ορφάνεια το δικό τους πεπρωμένο.
Άπλωσε το χέρι σου διαβάτη
η καρδιά τους,πίκρα είναι γεμάτη.
Δάκρυ τους φέρνει η όψη ενός πατέρα,
τον είχαν πλάι τους και τούτα κάποια μέρα.
Μικρούλα τούτη η καρδιά,μεγάλη πίκρα να'χεις.
Άνεμος άγριος χτυπά,τ' αδύναμο το στάχυ,
σπίθα που δεν επρόφθασε ν' ανάψει,να φουντώσει,
πανιά που δεν το θέλησε άνεμος να φουσκώσει.
Αναστασία Κουτσουκου - Κλεάνθη
