Σε μια φλεγόμενη Άμμο (της Μινας Μπουλεκου)

 

Σε μια φλεγόμενη άμμο 
κύλησαν τα βήματα μου νηφάλια.
Χαλύβδωσα την θέληση μου
ενάντια στην φαιδρότητά σου,
σαν χείμαρρος που κατέρρεε
στο χάρτινο βασίλειο σου.

Μέσα σε λέξεις 
ωχρές , ασφυκτικές
μεγαλώνοντας την απόσταση 
ανάμεσά μας,
σ’ ένα ακατάληπτο οδυρμό.
Βαθαίνοντας 
στις πιο μικρές σου αμυχές.
σε μια συγκαλυμμένη χειρονομία
καθηλωμένη σε ένα ρήγμα 
κλυδωνισμένο
ηγεμονεύοντας το Απόλυτο Μηδέν.

Χαμήλωσα 
τα σφραγισμένα μου βλέφαρα
στο πέρασμα σου, όπως ο Αττίλας
 στην πληγωμένη μου σάρκα.

Συνέχισα τον δρόμο μου, 
αφήνοντας πίσω 
μια έρημη και κατακερματισμένη γη
να καίει στα συντρίμμια σου.

Μίνα Μπουλεκου
Από την Ποιητική μου Συλλογή
«Πέρα απ’ τον ορίζοντα»

Ο Οιωνός της Ερήμου (της Μίνας Μπουλέκου)

Σαν οιωνός στην έρημο
σ’ ακολούθησα στο δέλεαρ
που μου πρόσταξες.
Σε ένα παράγγελμα αβάσταχτης σιωπής.
Σε ένα παράγγελμα οδυνηρής κραυγής,
καθηλωμένος μες την αδυναμία μου.
Προσπάθησα να δαμάσω τον άνεμο
να υποτάξω την σκιά σου
σε μια νηοπομπή που σάλπιζε
στην ζώσα σου ψυχή.
Ακατάπαυστες οι λέξεις σου
σωριάζονταν, έμοιαζαν με ελεγεία
θλιμμένη ανάμεσα στους αιώνες σου
στο άβατο της ανήμπορης ψυχής σου.
Ακροβατούσα σε μια υγρή πορεία
σε κοχύλια ξεχασμένα, 
σε έρημες ακρογιαλιές
και σιγοτραγουδούσαν οι σειρήνες μου
με ένα μαγικό αυλό.
Μικρές ανεπαίσθητες βοές κυλούσαν γοερά
όπως η λάβα, στα σπάργανα των ΖΩΝΤΩΝ…
Η Πολιτεία μοιάζει έρημη
χνάρια θολά, αποτυπωμένα αχνά
φέγγιζαν στα δίχτυα του δικού μου Ουρανού.
Μες την παλάμη του χεριού σου
κρατούσες το δικό μου
χαρά και λύπη
πλεγμένες με νήμα μεταξωτό
άρρηκτα δεμένες όπως η ζωή μας.
Ποιος γεννήθηκε μέσα σε μια νύχτα;
για να χαθεί μέσα σε μια νύχτα;
Ο Θεός είναι ΦΩΣ!
Το Βασίλειο του Κόσμου δεν είναι αρκετό
για να χωρέσει ΕΜΑΣ..

© By Mina Boulekou
Από την ποιητική μου συλλογή
"Πέρα απ' τον ορίζοντα"

Με τα Φτερά του Αετού (της Μίνας Μπουλεκου)

Αετέ μου περήφανε,

άνοιξε τα φτερά σου.

Άπλωσε τα

στην αγκαλιά μου.

Αγέρωχος και δυνατός

όπως πάντα.

Ταξίδεψε με

στα πέρατα του κόσμου.

Το βλέμμα σου

πλανιότανε στους ορίζοντες.

Κυριαρχούσες

στο απέραντο γαλάζιο.

Προστάτης του Ήλιου

στις βουνοκορφές

Χάραξες

των ανθρώπων τη μοίρα,

περιφρουρώντας

τα σύνορα του Δικαίου.

Ντυμένος ρακένδυτος,

σ' αναζητούσα στην ομίχλη.

Παγωμένη η νύχτα,

παγωμένες οι φλέβες μου.

Αντικρίζοντας κει δα..

τα παγκάκια των αστέγων,

περιμένοντας δύο ψίχουλα,

γονυπετής ικέτευσα.

Ανταμώσανε οι ψυχές μας,

σμιξαν στο φως,

στα λημέρια σου τα απάτητα..

στο πέταγμά σου

Βροντοφώναξα....

Ελευθερία ή Θάνατος

ήταν το κέλευσμα σου.

Ιωβηλαίο ρύγχος με διαπέρασε

κόβοντας σαν λεπίδα την ανάσα μου.

Ατσάλινα φτερά μ' αγκάλιασαν.

Ασπίδα μου έγινες εσύ,

αντικρίζοντας λαβωμένος

την αγέλη των ισχυρών

που κατασπάραζε

χωρίς έλεος

το θήραμα των αδυνάτων.

Τι απερίγραπτη θλίψη!

Φτερούγισα στα όνειρα σου,

στις παρυφές των δέντρων.

Ασημένιες κλωστές έδεσαν

τις θύμησες μου, αέναεες.

Αετέ μου,

Ταξιδιώτη του Φωτός

σκύψε στερνά να σε φιλήσω.

Μίνα Μπουλεκου

Από την ποιητική μου συλλογή 

"Πέρα απ' τον ορίζοντα"

Μια Δόκιμη Ψυχή (της Μίνας Μπουλεκου)

Στο σύθαμπο σε καρτερούσα

έλαμπε η ματιά σου,

ζωγραφισμένη

σε ένα φωτεινό χαμόγελο

με αγόγγυστη λαχτάρα

σε μια συνάντηση αβρότητας.

Σαγήνη με διαπέρασε

στο φως των ματιών σου.

Άδυτη παλίρροια 

έμοιαζε η μορφή σου, 

σαν άγαλμα σμιλεμένο.

Ένας όρθρος νηνεμίας 

με πλημμύρισε

έμοιαζες με άσπιλη οπτασία

λιτή και απέριττη,

βάλσαμο 

στην δική μου Δόκιμη Ψυχή.

Ωδή Άφθαρτη, 

σαν φύσημα, στα χέρια των Αγγέλων

στου Κόσμου την Σιωπή.

Μίνα Μπουλεκου

Από την ποιητική μου συλλογή 

"Πέρα απ' τον ορίζοντα"

Αλαργινά Πουλιά (της Μίνας Μπουλεκου)

Αλαργινά πουλιά έμοιαζαν

οι θύμησες του καπετάνιου

ταξιδεύοντας για την Ιθάκη.

Φουρτουνιασμένα κύματα

χτυπούσαν με αντάρα

την ψυχή του.

Μα κείνος δεν λύγισε

στα πέλαγα τα άγνωστα.

Μα κείνος δεν φοβήθηκε

την αφιλόξενη γη.

Στάθηκε σα βράχος

ανάμεσα στις καταιγίδες

με το σκαρί του.

Περήφανος ατένιζε

γεμάτος με λαχτάρα

τον αιώνιο ουρανό του.

Περίμενε ευλαβικά

να 'ρθουν....εκείνες

οι λαμπρές Κυριακές

να ακούσει τη φωνή Του,

στο άσπρο εκκλησάκι

της ξαστεριάς και της γαλήνης

στο πέλαγο της ζωής!

Μίνα Μπουλεκου

Από την ανέκδοτη συλλογή μου

"Στα χνάρια των Ανθρώπων!

Στου Φεγγαριού την άκρη (της Μίνας Μπουλεκου)

Στου φεγγαριού την όψη
χλόμιασε το πρόσωπό σου,
η ανάσα μου κόπηκε στα δυο.
πως θα σε ξεχωρίσω μες το πλήθος..

Στεκόμουν ακίνητη
μπροστά σου ακρωτηριασμένη
απομακρυνόμουν ξανά και ξανά,
αντικρίζοντας το λευκό σου πουκάμισο
ν’ ανεμίζει στην πλώρη.

Έχε γεια, σ’ αποχαιρετώ,
κάτω απ’ την ξεθωριασμένη
μαύρη μου ομπρέλα.
Άπλωσα το νήμα μου,
μέχρι να τελειώσει.
Άπλωσα τα χέρια μου,
μέχρι να σ’ αγγίξω.

Στα σύννεφα του στεναγμού
ξεδιάλυνα
τις επιβλητικές σου γωνίες
ιχνηλατώντας
το σκαμμένο πρόσωπο σου
καθαγιασμένο από τη λήθη,
απαλλαγμένο
από τα εφήμερα πάθη
κρατώντας μια Ανεμώνα.

Σύμβολο του ανέμου.
Άνοιξα τα πέταλά της ορθάνοιχτα
στην αγκαλιά μου,
τίναξα
τον ζυγό που σε μαστιγώνει.

Πρόσκαιροι μοιάζουν
οι επίδοξοι σφετεριστές σου
ασήμαντοι
στην μικρή τους βεβαιότητα.
Μνήμες χαρακωμένες
βυθισμένες στην αμφιβολία
σωπαίνουν για πάντα.

Μίνα Μπουλεκου