και με ξελογιάζεις.
Η μορφή σου
έχει την ομορφιά ενός βιολιού
που εκστασιάζεται
καθώς ασελγεί επάνω στις φτωχές νότες
ενώ στο σώμα σου
ξεψυχά ο χρόνος.
Είσαι τ' απόμερο νησί
που πάντα ήθελα να ναυαγήσω.
Είσαι το ποίημα
που πάντα ήθελα να γράψω.
Σε θωρώ
καθώς ο ουρανός ραίνει με άστρα
κάθε σπιθαμή του γυμνού κορμιού σου.
Κυριάκος Δοσαρας
