Ισως...(της Λουκίας Παπαδοπούλου)

 

Ίσως να σκέφτομαι πολύ 

μα πιότερο Εσένα.

Ίσως με ρούφηξε η σιωπή

σε μέρη ξεχασμένα.

Ίσως να φταίει η εποχή 

που ύπουλα πληγώνει.

Ισως να φταίει η ερημιά 

που την καρδιά παγώνει.

Ίσως το δάκρυ που κυλά 

δεν έχει σημασία

κι ισως τα λόγια που έχω πει 

δεν είχανε ουσία.

Ίσως πράξεις αυθόρμητες

να φέραν απραξία

κι ίσως οι πόθοι της καρδιάς 

δεν είχαν καμιά αξία.

Ίσως το πέταγμα ψηλά

να ήταν ουτοπία

ισως τα ολόλευκα φτερά

μαύρισαν στην πορεία.

Ίσως είναι τα όνειρα 

που τόσο πολύ σου μοιάζουν

Ίσως τα αμέτρητα γιατί

που την ψυχή τρομάζουν.

Ίσως να φταίω και εγώ 

που 'χασα ευκαιρίες.

Ίσως να φταις λίγο κι εσύ 

που 'χες αμφιβολίες.

Ίσως να πέρασε ο καιρός 

τα θέλω μας να κλαίνε.

Όμως δεν ξεριζώθηκαν.

γιατί ίδιες φωτιές μας καίνε.

Λουκία Παπαδοπουλου

Να έρθεις (της Γιώτας Κλουτσουνη Παπαδάκη)

Στιγμή δε φεύγεις απ' την σκέψη μου.

Κι ας λέω ψέματα πως όλα έχουν τελειώσει. 

Κυλάς σαν αίμα μες στις φλέβες μου. 

Ο χρόνος σ' ένα κοίταγμά σου έχει παγώσει. 

Δες πως αλλάζουν όμως τώρα οι εποχές. 

Κι εμείς σαν ξένοι τριγυρνάμε.

Κανείς από τους δυό δεν έχει ενοχές. 

Και την αγάπη με κακία ξεγελάμε. 

Μα έρχεσαι τις νύχτες στα κλεφτά. 

Στα όνειρα ξαπλώνεις στο πλευρό μου.

Και μ' αγκαλιάζεις σαν και πρώτα τρυφερά. 

Και με φυλάς στο μέτωπό μου.

Στα χέρια σου τυλίγεις το κορμί. 

Και μου ζεσταίνεις την ψυχή μου.

Στα χείλη μου αφήνεις το φιλί. 

Σαν να'σαι πάλι στη ζωή μου. 

Γυμνοί σ' ένα κρεβάτι από ευχές.

Ανίδαιοι να τις διαχειριστούμε. 

Στα στήθια μας αμέτρητες πληγές. 

Που αντί για χάδια, αλάτι τους πετούμε. 

Κι όμως στιγμή δε φεύγεις απ'την σκέψη μου. 

Κάθε στιγμή μας τη θυμάμαι. 

Να έρθεις πάλι απόψε με φιλιά. 

Να με ξυπνήσεις άν κοιμάμαι. 

Γιώτα Κλουτσουνη Παπαδάκη