Τη μέρα που γεννηθηκα
με ξέχασαν οι μοίρες,
μ αφήσανε στη τύχη μου
να κλαίω μέρες νύχτες.
Μεγαλωνα και μαθαινα
ποια ήταν η πορεία,
κεφάλι πάντοτε σκυφτο
μυαλό συμμαζεμενο
στη γνώμη του άντρα δε μιλω
έτσι ήτανε γραμμένο.
Κι ας ήταν αλλοτινα τα χρόνια.
Κι ας έπρεπε να πάω γουρούνι στο σακί.
Κι ας ήταν έτοιμο το νυφικό
και ο γαμπρός κλεισμένος.
Στη συμφωνία όλοι παρών
κι ο μπογος μου δεμένος.
Μα εγώ δεν είχα γεννηθεί
για τέτοιες ιστορίες.
Εγώ είχα αλλα ονειρευτεί
φώτα, προβολείς και λαμπερές τις νύχτες!
Στα καμπαρέ ξενυχτησα
τραγούδησα και ήπια,
το πόνο ανθρώπων ακουσα
τη μοίρα τους την είδα.
Γυναίκα ωραία, ποθητη
που έβγαινε στη πιστα
κι έτρεμε από κάτω η γη
τ αγόρια σαν θωρούσα.
Μα πέρασαν τα χρόνια μου
ξεβαψε η μπογιά μου
και μόνη τώρα τριγυρνω
μέσα στα γηρατειά μου.
Βηθλεέμ Νασλα
