Καράβι (του Χρήστου Φλουρή)

Μυρίζει ο ύπνος μου φυγή, τ’ όνειρο νόστο
κι ένα μεγάλο αταξίδευτο καράβι
κάθε τα μάτια μου που κλείσω, κάθε βράδυ
φτάνει κατάφορτο από μακριά, απ’ το νότο

και μέσα εγώ μοναδικός του λαμνοκόπος
σαν από κάτι να πασχίζω να διαφύγω
από το σήμερα; Το αύριο; Το λίγο;
Απ’ την ευτέλεια του καιρού; τι άδικος κόπος!

Το άλλο βράδυ το ταξίδι ξαναρχίζει
μέσα στα ολόιδια νερά, στα ίδια λιμάνια
ίδια τα τέρατα που ζουν στην επιφάνεια
μα ότι ανέχεται κανείς, αυτό του αξίζει

Δεν απελπίζομαι και λέω για το καλό μου
πρέπει να καταφέρω κάποτε ν’ αράξω
να βρω τη δύναμη τον κόσμο όλο ν’ αλλάξω
μα ας ξεκινήσω πρώτα από τον εαυτό μου...

Χρήστος Φλουρής

Άτιτλο (της Ιωάννας Χρυσακη)

Δεν είν' αγάπη αυτό που κομματιάζει όλα τα πριν,
ενεργοποιεί τις άμυνες κι εξοργίζει το τώρα.
Είναι ο ασυγκράτητος, ο παθιασμένος, ο τρελός ο έρωτας.
Ένα απέραντο, μεγάλο ΕΓΩ.
Μία ατελείωτη απαρέγκλητη ΑΡΝΗΣΗ.

Ιωάννα Χρυσακη

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ Ο ΣΚΥΛΟΣ (της Τόνιας Κοσμαδακη)

Άνοιξα τα φώτα το πρωί
Δάκρυα έσταζαν απ’ τη λάμπα
Άνοιξα τα παράθυρα
Δάκρυα μαζί με αέρα
Άνοιξα το μάτι της κουζίνας
Δάκρυα αντί για θέρμη
Και το πακέτο ο καπνός
Δάκρυα γεμάτος κι αυτός
Απόρησα
Αλλά δεν πρόλαβα να κάνω τίποτα
Πίδακες  δακρύων γέμιζαν το σπίτι
Ξέρω να αναπνέω στα δάκρυα
Αλλά ήταν πολλά
Πνιγόμουν
Έπρεπε να βρω το παιδί και τον σκύλο
Να τα σώσω
Δεν έσωσα το γλαστράκι
Δεν πρόλαβα
Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ γλαστράκι
Δεν πήρα ούτε μία φωτογραφία της μάνας μου
Μη σε νοιάζει μάνα
Όμως βρήκα το παιδί και τον σκύλο
Τα κρατούσα γερά
Δε μου έφευγαν με τίποτα
Έφτασα στον φωταγωγό κολυμπώντας
Από ‘κει τίποτα δεν μπορούσε να μπει
Από ‘κει μόνο έβγαιναν οι αγριοφωνάρες
Τα λόγια
Οι κουβέντες
Οι λέξεις
Ο Φόβος μας
Όσα ποτέ ψιθυρίσαμε ο έναν στον άλλον
 
     Αυτό ήταν όλο, ένα φαινόμενο
     Απελπισμένη έξοδος πυγολαμπίδων
     Από τον τρίτο όροφο

Έφτασα
Τα ‘σπρωξα απ’ το σπασμένο τζάμι χωρίς να κοπούν
και τα δα που πετούσαν ψηλά σαν φανάρια αναμμένα
Το παιδί και ο σκύλος
Προλάβαινα, το ξέρω πως προλάβαινα να φύγω
Μα σκέφτηκα πως
αν υπήρχε λόγος να σωθώ ως τώρα θα χε γίνει
Έμεινα λοιπόν πίσω σαν καπετάνιος
Τώρα είμαι πεθαμένη
με το πρόσωπο στο ταβάνι
Δεν υπάρχει ούτε μία φυσαλίδα αέρα εδώ μέσα
Σ’ όλο το σπίτι επιπλέουν
     τσιγάρα
     αναπτήρες
     ρούχα
     παιχνίδια
     μουσική
     πιάτα
     μπουκάλια
     πέτρες

Και η αγάπη
Που επιτέλους πνίγηκε

Τόνια Κοσμαδακη

Στη συλλογή ΣΚΥΛΟΣ
Εκδοση από την Apopeira