ΜΟΝΑΧΙΚΟΙ ΔΙΑΒΑΤΕΣ (Της Αγγέλας Καραγκούνη)

Κύβοι μικροί σκορπίστηκαν οι μέρες του χειμώνα. 
Κάλυψαν της ζωής τον καλοκαιρινό αιώνα. 
Μάτια με κρυφό φωτισμό 
προσελκύουν 
άγρυπνα χρώματα.
Γνώριμοι θόρυβοι εσωκλείονται 
σε γράμματα προσευχής, 
ζητώντας  να ελευθερωθεί η χαρά. 
Το κουδούνι του χρόνου,  ανοίγει 
την χαλαρή πια αγκαλιά 
και πέφτουν 
οι ανεκπλήρωτες προσμονές. 
Οι ευχές που δεν ευωδόθηκαν 
ζητούν ανανέωση. 
Τα διπλά κεριά έβγαλαν ρίζες στα μανουάλια 
περιμένοντας να πιάσουν τόπο οι προσευχές μας. 
Μάταια. 
Τίποτα δεν θα ρθει πια. 
Τίποτα και κανένας δεν θα' ρθει 
το βάρος των ημερών να σηκώσει 
και να το πάρει μακριά.
Άγριος ο άνεμος σφυρίζει τρελά πάλι.
Δεν μ' αρέσει, που μπλέκεται στα προσωπικά μας.
Ποινές να επιβληθούν βαριές στον άγριο άνεμο,
για το ανεμοσούρι που προκάλεσε στις ζωές μας 
και γίναμε μοναχικοί διαβάτες με αμφίβολο προορισμό. 
Γιατί κάπως έτσι 
χάσαμε τον άνθρωπο 
στην εποχή της πολυκοσμίας...

Αγγέλα Καραγκούνη