Πάντα έφευγα ...
στη φθορά, τώρα γιατί;
αποδιώχθηκα ...
στην ευτυχία πάνω;
Ποιο μάθημα λαμβάνω;
Άφοβοι φόβοι...
Δυνατοί αδύναμοι ...
Περίτεχνοι περί τέχνης...
Πάντα έφευγα άφοβη
απέναντι στην αλήθεια μου...
Στη φθορά δυνάμωνα, πείσμωνα...
Ευτυχία περίτεχνα ανακάλυπτα, γευόμουν...
Και όμως στην αρχή πάντα
η υγρασία της βροχής σε ενώνει...
Το πιο απλό αντικείμενο μία ομπρέλα
σε νοιάζεται, σε φροντίζει, σε αγκαλιάζει.
Ο ουρανός λοιπόν γεννάει αγκαλιές
μικρές χρωματιστές φωλιές
μέσα τους θαλπωρή γυρεύεις...
Τα χέρια απλώνονται, μοιράζονται,
οι πλάτες τα φορτώνονται τρυφερά...
Τ 'ακροδάχτυλα ηλεκτρίζονται
όταν ελπίζεις να νοιώσεις
πως ναύλο δεν υπάρχει για τα ναυάγια,
παρεκτός αμμουδερά καρνάγια
που θαρραλέα αποζητάν
πέρα από τις αγκαλιές,
την ηδονικά μελωδική
του ύπνου μοναδική αγκαλιά...
Κατερίνα Χαδουλου Σκιντζη
