Πονάω (της Μαντώ Μπογιαννη)

Πονάω.
Μιλάω, γελάω, κάνω χαβαλέ.
Πονάω. Στο σώμα, στη ψυχή.  Προσποιούμαι. Είναι εύκολο... Ετσι κι αλλιώς δε νοιάζεται και κανένας. Δε χρειάζεται να προσπαθήσω πολύ για να πείσω...
Είμαι άυπνος με καφέ και τσιγάρο στα χέρια. 
Δεν έχω αντοχές για κάτι περισσότερο. 
Ίσως να εχω βαρεθεί, ίσως να έχω κουραστεί, ίσως...
Είχα καιρό να σκεφτώ ένα τέλος για την ιστορία μου. 
Να θέλω να κοιμηθώ αλλα να μη θέλω να ξυπνήσω...
Και τα μάτια μου βουρκώνουν και ο χρόνος τρέχει κι εγω απλά τον κοιτάζω να με προσπερνά γιατί δε μπορώ να σύρω ούτε τις σκέψεις μου πλέον.
Η ζωή είναι ωραία, μην αγχώνεσαι, μην φέρεσαι έτσι στον εαυτό σου.
Λόγια...
Μόνο που κανείς δε μπορεί να καταλάβει ότι έτσι δε φέρεσαι επειδή το επιλέγεις. 
Έτσι αντιδράς επειδή άλλοι επέλεξαν για την ζωή σου.

Μαντώ Μπογιαννη

Άτιτλο (της Μαντώ Μπογιαννη)

  

Εικόνες, μελωδίες, λέξεις, μυρωδιές.

 Συνδέουμε καταστάσεις και πρόσωπα τόσο αυθόρμητα με τις αισθήσεις μας. Σχεδόν μηχανικά.....

Υπάρχουν τόσες αμέτρητες επιλογές.....πως γίνεται κάθε φορά, να φτάνει μπροστά στα μάτια σου, η ίδια μορφή;

 Σαν στοιχειό που δε λεει να φύγει. Ριζωμένο βαθιά μέσα σου..

Σαν από χρόνια ξεχασμένη ακακία έχει απλώσει, στις γραμμές του μυαλού σου.

Ενα τραγούδι, ένα τυχαίο στιχάκι κι ένα σκίτσο τρυφερό, δυο χεριών σφιχτά πιασμένα, αρκεί για να τον δεις να τρέχει..

Αρκεί για να ακούσεις την φωνή και το γέλιο του..

Μαντώ Μπογιαννη

Μια στιγμή (της Διαμαντως Μπογιαννη)

 Μία ανάσα, μία πνοή, 

αρκεί να σου σώσει τη ζωή! 

Αρκεί να σου την πάρει πίσω..

Μια ανάσα πριν το δάκρυ. 

Μια ανάσα πριν το τέλος. 

Πριν από αυτό το "αντίο". 

Αυτό που κάνει την ψυχή καθρέφτη...

Χίλια κομμάτια. 

Τα κορμιά φωτιά!

Ενα φιλί, μια ματιά,

και δύο ζωές μέσα σε μία στιγμή γίνονται στάχτη. 

Μια στιγμή! Αυτό! 

Τίποτα άλλο λιγότερο ή περισσότερο...

Μια στιγμή! 

Μια ψυχρή στιγμή γεμάτη πόνο αλλάζει τα πάντα.

Μια στιγμή παρμένη μέσα απ' τη φωτιά, 

μέσα απ' την κόλαση.

Και μετά σιωπή.

Κλείνει η πόρτα.

Σταματάει η πνοή και ο χρόνος τρέχει τρέχει.

Τρέχεις και εσύ ακίνητος, κοιτάς. 

Απραγος!

Κλείνει η πόρτα, 

δυναμώνουν οι παλμοί και ο χρόνος χάνεται.

Μια ανάσα, μία πνοή είσαι πάνω στα χείλη μου, στο λαιμό. 

Το κορμί.

Ήσουν, πριν η ψυχή καθρέφτης γίνει.

Είσαι!

Ακόμα είσαι.

Για πόσο δεν ξέρω.

"Ίσως για λίγο" λέω"! 

"Ίσως για πάντα" σκέφτομαι...

Λέω και δε φοβάμαι... σκέφτομαι και τρέμω!

Διαμάντω Μπογιαννη