Μη μιλάς του λέγαν οι σοφοί.
Μη μασάς τις μεταχειρισμένες λέξεις.
Άσε τες να ριγούν μες την πολύ ασφάλεια των τετριμμένων σιωπών τους.
Κι εκείνος κούμπωνε το στόμα και ξεκούμπωνε τους καιρούς.
Έλεγε, άμποτε να ‘ρθεί κείνος ο αγύρτης ο νοτιάς να τον φορέσω στην άκρη των χειλιών σαν κόκκινη απόδραση.
Να ξεδέσει τους κόμπους απ’ τις θάλασσες, να λευτερώσει τα μάτια απ’ τις βουβές διαμαρτυρίες,
Να στάξει στίχους ζωντανούς στις απώλειες.
Και πέρασαν τα χρόνια σ’ ένα εξακολουθητικό παρόν.
Κι ακόμη είναι στα ίχνη ενός καταζητούμενου αέρα, ενός αποστάτη μέλλοντα, σκαλίζοντας μονολόγους.
Νοτιάς… τι περιμένεις… Στροβιλισμός απάτης.
Τυλίγεται σαν θηλιά στις εκδοχές των προσμονών και τις σφίγγει, ψιθυρίζοντας λόγια αγάπης.
Μα πώς να του θυμώσεις;
Πώς να θυμώσεις σ' αυτό το κίτρινο καπέλο που γελάει στα μαλλιά του;
Άλλωστε, είδες ποτέ σου θάμα να 'ρθει στην ώρα του;
Κωνσταντίνα Σταθακοπουλου
