Κόπιασε φίλε, κάθισε, μοίρασε εσύ τα φύλλα
να πάρε αυτήν την τράπουλα χρόνια σημαδεμένη
γυαλιστερή χρυσόμυγα κι εμείς συνεπαρμένοι
τους κόπους καταθέταμε στην πεινασμένη σκύλα.
Τ’ άγριο πάθος σαν φωτιά και μια ζωή χαμένη
σπαθιά και κούπες μια σειρά μπαστούνια και καρό
μονάχα θάνατο έδειχνε κι η τράπουλα ταρό
σωσίβιο λες και βλέπαμε οι από καιρό πνιγμένοι.
Σ’ αυτή τη λέσχη του ντουνιά κανένας δεν κερδίζει
μονάχα αυτοί που το ‘στησαν του δόλου κοινωνοί
κι ελπίδα σιγοντάριζε, η τύχη πως γυρίζει,
τσιράκι τους! στ’ αντίθετα που δείχνουν οι οιωνοί.
Θύματα, με τα πάθη μας φορτίο βαρύ στην πλάτη
στοιχείο εκμεταλλεύσιμο που οι λίγοι είχαν δει
σαν βέλος στη φαρέτρα τους με τέντα την χορδή
το κέρδος σημαδεύοντας στου κύκλωπα το μάτι.
Χρήστος Κουκουσούρης
