Σκαλίζω τον καιρό
μιά αίσθηση αλλοδαρμένη
από ένα κόσμο δίχως ρότα
σ' ένα υπόγειο ακατάλληλο
με έντομα να τρυγούν τα μηνίγγια μου
τα πρώτα σου γέλια, τα πρώτα αγγίγματα
εκεί που το θάρρος κομπιάζει
να βρεί τη γαλήνη του
μα αρκεί να βλέπω το παρελθόν
δεμένος σε θολό ποτάμι
"η νύχτα μας πήρε το όνειρο
όμηρο
σε κοχύλι θαλασσινό
να έχει βουή της αγάπης μας,
το φυλαχτό"
να γράφεις σε δέντρα και πέτρες.
Σκαλίζω σε ανορθόδοξο δρόμο
τα χαλάσματα μιας σεισμικής διέγερσης.
Τις καταδίκες της οργής σου
που δεν βρήκαν φυλακή
μα στείρο δωμάτιο να στεγάσουν τις υποκρισίες.
Σπίτι χτισμένο από πέτρα να φωλιάζουν τα αστέρια κι όσα μου έδωσες καρπούς ερωτικούς
σε βράδια πολιορκημένα από τα έγκατα της γης,
αφιερωμένα.
Σκαλίζω μια δέσμη φωτός με προορισμό, εσένα
φωταγωγημένα αυτοκίνητα στο sex drive - in
να μυρίζουν οι μηροί σου τουλίπες και το χάδι τους να μένει στη γεύση μου, ορόσημο
πληρότητας καθηλωμένο ως το θάνατο.
Δύο μήνες έζησα με κουκούτσια ήλιο
στο προσκεφάλι, τα μαγιοβότανα
επούλωσαν το τραύμα μου.
Καρδιά σκληρή χωρίς τον γυρισμό
στη πλάτη.
Δύο μήνες, Έρωτα.
Από την Ανθολογία
ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ
Εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ
