Άτιτλο (του Λουκά Αναγνωστοπουλου)

 

Στην οχλαγωγία της Αγοράς

ν' αποζητάς τις ερημιές

εκεί θα βρεις νέα ερωτήματα

αντί για χιλιοειπωμένες απαντήσεις.

Στους λογής λογής προφεσόρους

που κατακλύζουν την ζωή

να δηλώνεις πεισματικά

μαθητής που απλώς αναζητά.

Υπάρχουν οι βεβαιότητες

και τα εύκολα χειροκροτήματα

ξέρεις, αυτά που δυνατά δίνονται

και εκκωφαντικά σβήνουν.

Μην τα καταδεχτείς όλα τούτα

και ας είναι ελκυστικά.

Να θυμάσαι η σιωπή 

είναι δίδυμο αδέλφι του λόγου.

Αγάπα τα εξίσου

πρόσεξε τα εξίσου

και θυμήσου πως σε καιρούς άγριους

μετράει το πότε, πώς και γιατί (δεν) μίλησες.

Λουκάς Αναγνωστοπουλος

ΚΑΚΟΔΑΙΜΟΝΙΑ (του Λουκά Αναγνωστοπουλου)

 

Μελέτες, δείκτες, αριθμοί

θεωρίες να πέφτουν στο τραπέζι.

Ερμηνείες και αναλύσεις ένα σωρό

για να εξηγήσουμε της χώρας την πορεία.

Συσκέψεις με μπόλικες σκέψεις

διαλέξεις σε αμφιθέατρα και τάξεις.

Ποτάμια ξέχειλα οι ιδέες και οι λέξεις

για να εξηγήσουμε της χώρας την κακοδαιμονία.

Πόση σπατάλη αλήθεια;

Αρκεί ένας τόσο δα περίπατος

Δυο κουβέντες με γνωστούς και αγνώστους

και η αλήθεια θα λάμψει.

Στη χώρα αυτή, από τη γέννησή της

ζουν πολλοί μικροί Θεοί σε κάθε γενιά.

Δυστυχώς για την ίδια και για μας

ζούνε ελάχιστοι Άνθρωποι.

Λουκάς Αναγνωστοπουλος

Από την ποιητική συλλογή

"Ποίηση.Ενα ταξίδι προς το όνειρο.

Σεργιάνι στην Ελλάδα"

Άτιτλο (του Λουκά Αναγνωστοπουλου)

 

Περπατάω σ' έδαφος

άνυδρο που τρέμει. 

Κάτω του κινούνται 

οι τεκτονικές πλάκες της ιστορίας.

Δεν έχω χρόνο να σκεφτώ.

Πρέπει να περπατήσω 

να φύγω από  δω

αν είμαι τυχερός. 

Αστείο αν το σκεφτείς, όμως.

Τόσα σχέδια,  τόσα όνειρα 

και τώρα είμαι έρμαιο 

μιας αόρατης τύχης.

Πρέπει να προφτάσω 

να γράψω, να πω, να ζήσω.

Όσο ζω κινούμαι

και όσο κινούμαι ελπίζω. 

Περπατάω σ' έδαφος άνυδρο. 

Βλέπω μια αυλακια, 

κάποτε υπήρχε νερό 

που πήγε αλήθεια; 

Δεν έχω χρόνο να σκεφτώ. 

Κουβαλώ μνήμες των παλιών 

και όνειρα των νέων. 

Ψάχνω γόνιμη γη για να τα σπείρω.

Λουκάς Αναγνωστοπουλος

"Οι περαστικοί" (του Λουκά Αναγνωστοπουλου)

Είχα συνηθίσει να βλέπω

τα πρόσωπα των ανθρώπων.

Σε τρένα, σταθμούς, δρόμους, μαγαζιά,

ανθρώπινες εκφράσεις κάθε είδους

τραβούσαν το βλέμμα μου.

Γέλιο, κλάμα, σοβαρότητα, άγχος,

βιασύνη, έρωτας, θυμός,

όλα χαραγμένα, όλα φανερά

σε μυριάδες πρόσωπα που βιαστικά

τα μονοπάτια μας έσμιγαν.

Με τον καιρό έπαψα να παρατηρώ.

Θεωρούσα τα πρόσωπα δεδομένα.

Χαμένος στα δικά μου θέλω, τα δικά μου πρέπει

έπαψα να βλέπω ανθρώπους

και άρχισα να πορεύομαι με αδιάφορους ίσκιους.

Ξημέρωσε η μέρα που σήκωσα

από συνήθεια το βλέμμα,

μα δεν υπήρχαν άνθρωποι,

ούτε καν οι ίσκιοι οι καθημερινοί

που είχα μάθει να περπατώ μαζί τους.

Μάσκες πήραν τις θέσεις τους.

Πολύχρωμες, υφασμάτινες, αυτοσχέδιες

πλημμύρισαν τα μέρη που κάποτε

ζούσαν, περπατούσαν, έτρωγαν οι άνθρωποι.

Μάταια έψαχνα να δω πρόσωπα.

Τότε πρόσεξα τα μάτια των περαστικών.

Είδα το φόβο, το θυμό, την υπομονή.

Όχι, χαρά δεν είδα, ούτε ελπίδα.

Κακιά μητριά η εποχή δε θέλει

στο σπιτικό της να μπει το φως.

Είχα πάψει με τον καιρό

να προσδοκώ κάτι άλλο.

Μάχη χαρακωμάτων η ζωή μας.

Τότε είδα ένα νέο ζευγάρι

να αγκαλιάζεται τρυφερά και να φιλιέται.

Δάκρυσα. Πόσο καιρό αλήθεια

είχα να δακρύσω; Δε θυμόμουν.

Θυμήθηκα όμως πως δεν είμαι μια μάσκα.

Δεν υπάρχουν ίσκιοι, μα άνθρωποι.

Δε θα το ξεχάσω ποτέ ξανά.

Λουκάς Αναγνωστόπουλος

Άτιτλο (του Λουκά Αναγνωστόπουλου)

Φοβόμαστε την αιώνια κόλαση
και ανεχόμαστε την επίγεια.
Προσδοκούμε έναν επουράνιο παράδεισο
και καταστρέφουμε τον δικό μας.

Λαχταρούμε την αιωνιότητα
σπαταλώντας το δικό μας σήμερα.
Η θάλασσα της ζωής μπροστά μας
και λιαζόμαστε τελικά ηδυπαθείς στη σιγουριά.

Ζούμε με προφάσεις και αντιφάσεις
πείσαμε εαυτούς και αλλήλους
ότι αυτός είναι ο  μόνος δρόμος
για να επιβιώσουμε, να αντέξουμε.

Ο δρόμος αυτός βγάζει σε αδιέξοδο
και το ξέρουμε μέσα μας καλά.
Απλά που να αλλάζεις ρότα;
Δεν είμαστε για τέτοια.

Λουκάς Αναγνωστοπουλος

Ωδή στη γυναίκα (του Λουκά Αναγνωστόπουλου)

Γυμνώνω την ψυχή μου μπροστά σου. Γυμνή από φόβους, ελπίδες, αναστολές, από  κάθε περιττό στολίδι. Ελεύθερη από φίμωτρα που της φόραγα για να μην την ακούω να υμνεί την παρουσία σου κάθε φορά που σε κοιτάζω. Γυναίκα, ιδού η ψυχή μου γυμνή μπροστά στα ροδόλευκα γόνατα σου.

Υψώνεσαι μπροστά μου Θεα με πληγές να ρέουν αίμα και δάκρυα, θνητή με αθάνατη καρδιά και θωριά. Χαμηλώνω να θαυμάσω τα χέρια που ανασταίνουν και νεκρώνουν καρδιές και ζωές. Γυναίκα, ιδού η ματιά μου ταπεινή μπροστά στην πληγωμένη ομορφιά σου.

Ναός το κορμί σου, έτοιμο να δεχτεί πιστούς και θυσίες και βεβηλώσεις από ανόσιους με ψεύτικα λόγια. Δοξαστικοί ύμνοι θ’ ακουστούν από τους ιερείς και τους περαστικούς όταν σε αντικρύζουν και κατάρες από ανάξιους που περιφρονείς. Γυναίκα, ιδού η λαλιά μου πιστή ακόλουθος στην τραγουδισμένη μεθυστική κορμοστασιά σου.

Αστέρια ολόλαμπρα τα μάτια σου φωτίζουν το σκοτάδι της ζωής μου. Κάθε κοίταγμα σου φωτεινή τροχιά που μου δείχνει τον δρόμο σ’ ένα κόσμο γεμάτο αγκάθια, βαλτοτόπια και ληστές να διαγουμίσουν την ύπαρξη και την τιμή των αδυνάτων. Πύρινα ξίφη οι ματιές σου μάχονται τους δαίμονες του μυαλού και της καρδιάς μου. Γυναίκα, ιδού οι δαίμονες μου νικημένοι από τα υπέροχα μάτια σου.

Ικέτης προσφεύγω στη μεγαλοσύνη σου να βρω τη σωτηρία μου. Βλέπεις Κυρά ότι οδεύω μοναχός στον χαμό μου χωρίς πίστη και θάρρος σ’ έναν αγώνα χαμένο. Μόνο η δικιά σου αγκαλιά θα γιατρέψει τις πληγές από πράξεις, λόγια και ιδέες προδωμένες από την αρχή. Γυναίκα, ιδού το πληγωμένο μου κορμί γερμένο στη σωτήρια αγκαλιά σου.

Κάνε με άξιο να σταθώ στο πλάϊ σου. Να είναι ο πόθος σου το νέκταρ που θα γευτώ και θα μου χαρίσει την αθανασία. Γιατί στ’ αλήθεια χίλιους θανάτους να έχω, πάλι αθάνατος θα μείνω όσο μ’ αγαπάς. Γυναίκα, ιδού η ζωή μου μπροστά στην αγάπη σου. Σου χαρίζω την ζωη μου. Χάρισε μου την αθανασία.

Αμήν.

Λουκάς Αναγνωστόπουλος

Πρώτη ανάρτηση στο "Μεταξύ μας"