Είμ' ανθός στον κάμπο
φυτεμένος.
Κτυπάει ο ήλιος βάναυσα
τον μίσχο της καρδιάς μου.
Μα ξέρω ν' ανασταίνομαι μέσ'
απ' τα πέταλα μου.
Κι όταν άπονα το χιόνι
ασπρίζει τα αίματά μου,
ανοίγω τις φλέβες διάπλατα .
μη μολυνθεί η καρδιά μου.
Παίρνει απ' εκεί κι ανδρώνεται
το σώμα κι η θωριά μου.
Σκύβω με τον ύπερο κι αρπάζω
την ελπίδα. Ετούτη π' οδηγεί
έξω από την καταιγίδα ...
Αντριάνα Περικλέους - Ονουφρίου
Χάραξε τα σκοτάδια με αχτίδες φωτός.
Πάρε τη νύχτα απ' τα μάτια μου
και σκόρπα την.
Να ανοίξουν οι πύλες τους.
Να εισχωρήσουν τα χρώματα
και οι θάλασσες.
Να ανοίξουν οι πόροι του δέρματος.
Να μπει ο ήλιος,
κι ο σπόρος της αγάπης να φωλιάσει.
Να'ρχεσαι να τον ποτίζεις το σούρουπο.
Τότε, που ηρεμούν οι σκέψεις,
που ολημερίς καλπάζουν.
Κι όταν ξεπεταχτεί το μικρό του μπουμπούκι,
μην το κόψεις.
Άσε, να γίνει ολοπόρφυρο,
ν' ανοίξει η καρδιά του.
Να στάξει πάνω μας
χίλιες σταγόνες έρωτα
και μία αθανασίας...
