Ο δειλός (του Δημήτρη Ζούγκου)

Η πόλη νίκησε
κι εγώ που δεν είχα ποτέ φίλους
θρήνησα την απώλεια των εχθρών μου
κι απόμεινα μόνος και χτυπημένος
σαν δόντι ραγισμένο

Θυμάμαι
κρυμμένος πότε κάτω από το κρεβάτι
και πότε στο ντουλάπι
να διαβάζω κατορθώματα ηρώων
και να προσμένω να έρθουν
και ήταν αυτή η αναμονή η ανακούφιση
που στέκει πιο πάνω από κάθε ανακούφιση

Όμως η πόλη νίκησε
χωρίς ήρωες να υπάρχουν
κι άνοιξα το παράθυρο
και κούνησα την λεύκη σημαία μου ψηλά
όλοι για να δουν, όλοι για να προσέξουν
πως η δειλία μου δεν τους ζημίωσε καθόλου

Και ήταν θέαμα πιο τρομακτικό από όλα
κείνο το πλήθος που όλο κοιτάει μπροστά
και δεν σηκώνει το κεφάλι.

Δημήτρης Ζουγκος

Των δέντρων μου δάση (του Νίκου Δημογκότση)

Όταν σας κοιτάζω, μία γαλήνη
ξεδιπλώνεται από τα φύλλα
και μία Δέηση Σιωπής από τους κορμούς...

Κι έτσι που το ένα δίπλα στο άλλο στέκεστε,
νιώθω το Άνω Θρώσκω της ψυχής,
να χορεύει μ΄ εκείνη την λεπταίσθητη
αγωνία των πουλιών,
σαν πετούν στον παγωμένο άνεμο,
αναζητώντας το απάγιο σας...

Των δέντρων μου δάση !

Κορίτσια των ερώτων περίβλεπτα,
κορίτσια αειφόρα των γύρεων,
κορίτσια των ανθοφόρων γεννήσεων,

νυν και αεί, κάτωθε των ριζών σας
τα Σπήλαια του Άδη, τα άδεντρα...


Νίκος Δημογκοτσης

Ευχαριστώ από καρδιάς την φίλη
Ελένη Γκόγκου, για τον Υπέροχο Πίνακα,
που ζωγράφισε για χάρη μου !!