Ο Οιωνός της Ερήμου (της Μίνας Μπουλέκου)

Σαν οιωνός στην έρημο
σ’ ακολούθησα στο δέλεαρ
που μου πρόσταξες.
Σε ένα παράγγελμα αβάσταχτης σιωπής.
Σε ένα παράγγελμα οδυνηρής κραυγής,
καθηλωμένος μες την αδυναμία μου.
Προσπάθησα να δαμάσω τον άνεμο
να υποτάξω την σκιά σου
σε μια νηοπομπή που σάλπιζε
στην ζώσα σου ψυχή.
Ακατάπαυστες οι λέξεις σου
σωριάζονταν, έμοιαζαν με ελεγεία
θλιμμένη ανάμεσα στους αιώνες σου
στο άβατο της ανήμπορης ψυχής σου.
Ακροβατούσα σε μια υγρή πορεία
σε κοχύλια ξεχασμένα, 
σε έρημες ακρογιαλιές
και σιγοτραγουδούσαν οι σειρήνες μου
με ένα μαγικό αυλό.
Μικρές ανεπαίσθητες βοές κυλούσαν γοερά
όπως η λάβα, στα σπάργανα των ΖΩΝΤΩΝ…
Η Πολιτεία μοιάζει έρημη
χνάρια θολά, αποτυπωμένα αχνά
φέγγιζαν στα δίχτυα του δικού μου Ουρανού.
Μες την παλάμη του χεριού σου
κρατούσες το δικό μου
χαρά και λύπη
πλεγμένες με νήμα μεταξωτό
άρρηκτα δεμένες όπως η ζωή μας.
Ποιος γεννήθηκε μέσα σε μια νύχτα;
για να χαθεί μέσα σε μια νύχτα;
Ο Θεός είναι ΦΩΣ!
Το Βασίλειο του Κόσμου δεν είναι αρκετό
για να χωρέσει ΕΜΑΣ..

© By Mina Boulekou
Από την ποιητική μου συλλογή
"Πέρα απ' τον ορίζοντα"

Η Απρόσμενη Προσευχή (της Κικής Κωνσταντίνου)

Στο προσκέφαλό σου, 
αναζητώ την Άνοιξη.
Υπάρχει θαμμένη,
το ξέρω. 
Τίποτα μάταιο, τίποτα ιδανικό.
Μια  ζωή που θέλει να φέρει στην παλάμη
σου το αύριο, σαν ένα άγριο λουλούδι,
που ανθίζει 
- μα όχι ξεχασμένο - στο γκρεμό!
Μέσα μου,
μια ανίερη προσευχή.
Ένα αντίξοο όνειρο, 
που παρέπεμπει σε ένα αύριο,
που οι ερωτευμένοι λανθάνουν και προσδοκούν το "Περιστέρι της Αγάπης",
να τους δέσει επ' άπειρον.
Εγώ, 
εγώ που σ' αγαπώ απεγνωσμένα,
ακούω τις νότες να ξεχύνονται, σαν άγρια λουλούδια, στα περβάζια των σπιτιών που γεννάνε Αγάπη.
Έχεις δει τις γλάστρες των ονείρων;
Έχεις αγγίξει με τα χέρια σου τις στάλες των μαραμένων λουλουδιών;
Εγώ που φορώ στα χέρια μου την ανάγκη σου....
Εγώ που δαχτυλίδια κάνω τους φόβους και τους αναστεναγμούς σου...
Εγώ που μπορώ να ακούσω τους χτύπους της καρδιάς σου σαν κοράλλι που ομορφαίνει το βυθό...
θέλω γλυκά να σου πω, πως το μόνο που έχει σημασία, είναι να πιω από τα χείλη σου την Άνοιξη, που μας έκλεψε ο χρόνος.
Όλα δανεικά και γραμμένα.
Όλα ένας φαύλος κύκλος, τεκμαρτός.
Όλα μια ανάγκη για τα πάντα, 
για το αύριο, που το ουράνιο τόξο, 
θα αγκαλιάζει τους ανθρώπους, 
σαν μανδύας νωχελικός.
Και καθώς θα βαδίζουμε στα σύννεφα,
καθώς θα βρέχει, ή θα χιονίζει, ή ο ήλιος θα θαμπώνει τα όνειρά μας, 
εγώ θα σκεπάζω με το πέπλο της αγάπης,
το σκοτάδι εκείνο που απειλεί να κλέψει από τα μάτια σου, το όνειρο και την ελπίδα.
Γιατί  στα μάτια σου, κρατώ τη σιωπή.
Γιατί στο άγγιγμά σου, κρατώ την αγάπη.
Γιατί στο χαμόγελο σου, κρατώ την ελπίδα.
Γιατί στην καρδιά σου, κρατώ τη ζωή μου.
Κι όλα... 
μιαν απρόσμενη προσευχή!  

Κική Κωνσταντίνου

Μαζί (της Αδελαϊδας Παπαγεωργιου)

Από κοντά μου περνάνε όλοι
ζούνε μέσα στη ζωή μου
ακούω τους καημούς 
τους έρωτες και τη ζωή 
που κυλά μέσα στο εγώ τους
Εγώ, δεν έχω σημασία,
τα ζητήματα μου μικρά και μεγάλα
τα έκλεισα μέσα στους στίχους μου
σηκώνω το βάρος του Σταυρού μου
σαν να ανήκω σε άλλο κόσμο,
 όμως στολίζω με πεταλούδες τον ουρανό τους
στο κόρφο τους κρεμάω ένα λουλούδι,
δεν έχει σημασία
 αν είναι μαργαρίτα ή τριαντάφυλλο,
αρκεί να τους κάνω να νοιώσουν
πως η ζωή έχει χρώμα και ανθίζει
κι ας τρέχουμε, κι ας πονούμε
το εγώ μου μαζί με το δικό τους 
χέρι με χέρι
μαζί να διώξουμε την μοναξιά μας
μαζί να νικήσουμε τη ζωή
μαζί  γιατί όχι, και τον θάνατο…..

Αδελαϊδα Παπαγεωργιου

Άτιτλο (της Αναστασίας Κορινθίου)

 

Κάποιες φορές συμβαίνει κι αγρίμια συναντιούνται. 

Από αυτά που έγλειφαν μόνα τους τις πληγες τους... 

Τους παίρνει χρόνο να μάθουν να γλείφει το ένα την πληγή του άλλου, δυσκολεύονται να βρουν την υπομονή να "ακούσουν"  το ποιοι ήταν αυτοί που τους λάβωσαν και δεν ξέρουν πως να διηγηθούν ιστορίες για τα βράδια που ουρλιάζαν μόνα τους στην πανσέληνο! 

Κάποιες φορές συμβαίνει και δυο αγρίμια να βρουν την δύναμη να παραδεχτούν πως πιο άγρια από όλα σε τουτη τη ζωή είναι η μοναξιά. 

Μαθαίνουν να εμπιστευονται το χάδι, συνηθίζουν να κοιμούνται μαζί, να μοιράζονται, να κυνηγούν τα ίδια όνειρα. 

Κάποιες φορές συμβαίνει και δυο αγρίμια καταλαβαίνουν πως το μόνο που από πάντα λαχταρούσαν ήταν να τα μερεψει αγάπη κι όχι ανάγκη. 

Θαρρώ πως προτιμώ τ ' αγρίμια από τον γητευτή. 

Θαρρώ πως έχει πιότερη αλήθεια αυτή η περηφανη λάμψη στα μάτια τους από σβηστά δάκρυα. 

Κάποιες φορές ναι, συμβαίνει κι αγρίμια συναντιούνται. 

Οχι... Δεν κλείνουν πληγες, κλείνουν λογαριασμους με το χθές τους και αποφασίζουν να ορκιστουν στο Σήμερα, στο Τώρα. 

Κι αυτό είναι ελευθερία! 

Κι αυτό είναι έρωτας. 

Αναστασία Κορινθιου

Πορεία στο Χρόνο (της Μαρίας Γκουτζαμάνη)

Απομυθοποιώ 

την πραγματικότητα

μέσα από τη θεωρία

της φθοράς.

Αντιστέκομαι 

στη μνήμη 

να αποτυπώσει

μέσα της 

τα σκοτάδια

του χθες.

Συγχωρώ 

τα δεινά του 

παρελθόντος

που σαν φθηνές

πόρνες λιμανιού

προκαλούν την 

ψυχή μου να 

τις προσέξει.

Ικετεύω το Φως

να μου προσφέρει  

απλόχερα

το πάθος να 

απολαμβάνω 

τη λάμψη του 

στα εσώψυχά μου.

Ιερή η στιγμή

της ένωσης... 

με μόνο μάρτυρα  

το φέγγος της πανσελήνου,

σιωπηλός χαμογελαστός συνωμότης των πάντων...

Κι εγώ διεκδικώ  

να δαμάσω το μέλλον.

Μαρία Γκουτζαμάνη

Ατιτλο (του Κωνσταντίνου Μήλιου)

 

Η ζωή μας ένα Ποίημα!

Γεννιέται κάθε λεπτό που περνάει.

Γράφουμε στίχους με το κόκκινο του αίματος  μας.

Μερικές φορές θέλουμε να τους δώσουμε 

το χρώμα της ελπίδας, ψάχνοντας για την απόχρωση.

Γράφουμε και ελπίζουμε ότι ο επόμενος στίχος 

θα είναι αυτός που θα μας στιγματίσει 

μέσα στον χρόνο, μέσα από μια έκρηξη χαράς. 

Ακόμη και με το αίμα μας δείχνουμε τις αδυναμίες μας,

τους πόνους μας, δείχνουμε ο,τι κουβαλάμε.

Ποιητής θα πει να γράφεις στίχους

και να βυθίζεσαι μέσα τους 

ή με την λαμπρότητα των λέξεων

να μαλακώνεις όλους τους πόνους που τονίζουν 

τις αδυναμίες σου...

Κωνσταντίνος Μήλιος

ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΗ (της Μάντυς Τσιπούρα)

Τα λόγια γίναν σύννεφα 

σ' ανταριασμένο ουρανό

η αύρα τους απλώθηκε 

βαριά πάνω στη σκέψη,

ενέργεια αρνητική 

στα νεφελώματα της κρίσης

η λήψη άκυρη, χωρίς αντίκρισμα

να λυτρωθούνε ψάχνουνε

ανταπόκριση να βρούνε.

Ανεξερεύνητοι οι δρόμοι του μυαλού

ακατανόητοι και δύσβατοι

παράλληλες διόπτρες

ανέπαφες κι ασυμπτωματικές

με απορία στέκουν

αντίληψη απαξίωσης, λανθάνουσα

βουίσματα άσκοπων αντιθέσεων

σημείο σύγκλισης απόν

άτοπος ο διάλογος

ανούσιος, απολογητικός.

Σχοινοβατούν οι λέξεις

σε αντιφατικές προτάσεις

με δόση ειρωνείας κι εγωισμού,

αιωρούνται τα νοήματα

κάποια πέφτουν στο κενό

άλλα σε λήθαργο, πολλά στο πουθενά.

Αλλοιώνονται, καταπονούνται

η ερμηνεία τους αβάσιμη

λικνίζεται ενοχικά

ακροβατώντας σ' ένα σχοινί φθαρτό.

 Έτσι άστοχα μια παρεξήγηση

απ' το κουκούλι της προβάλλει.

Μάντυ Τσιπούρα

ΓΙΑ ΜΙΑ ΛΑΧΤΑΡΑ (του Απόστολου Α. Φεκάτη)

Πεινασμένο και διψασμένο το κορμί 

από του έρωτα το άγγιγμα 

 ως τα μεσάνυχτα τόσος πόθος πως να περιμένει 

τα βέλη των φιλιών σου να τα σημαδέψει 

 τόσες ικεσίες στην Αφροδίτη για ένα φεγγάρι 

να μείνεις ένα βράδυ στης οικίας μου την χάρη 

συντροφιά να μου χαρίσεις 

και τα σεντόνια τα υγρά πως θα λάμπουν 

την αυγή που  θα φεύγεις 

αγαπημένε το νέκταρ να γευτείς 

ροδόχρωμα στα χείλη μου ν' αφήσεις 

της ομορφιάς τα πλούτη σε σένα τα βρήκα 

ερωτική γη η καταγωγή σου 

ήχος της λύρας η γλώσσα σου

μη μου φεύγεις τώρα 

έλα μία στιγμή στην ανάσα μου 

προτού ταξιδέψεις σε άγριες θάλασσες 

και γίνεις ήρωας,  μπροστάρης των μαχών 

ευχή του Άρη, του πολέμου ο Θεός 

εσύ να την έχεις 

δυνατός και γενναίος να ξανάρθεις 

κι αν πάλι ηττηθείς 

την στάχτη σου στο Πέλαγος ρίξουν 

να έρθεις σε παρακαλώ 

με του Φλοίσβου τα λόγια 

γλυκό κι αλμυρό φιλί να μου δώσεις 

που τόσο πολύ το λαχτάρησα. 

Πόση ντροπή νοιώθω 

όταν διχάζεται ο λόγος μου

χλωμή κι ασήμαντη 

στον Έρωτά σου στέκομαι 

στα μάτια τα μελένια σου. 

Αποστολος Α. Φεκατης 

Συνομιλώντας με την Σαπφώ 

Απρίλιος 2021

εκδόσεις λύχνος

Ατιτλο (της Αντριάνας Περικλέους - Ονουφρίου)

Είμ' ανθός στον κάμπο 

φυτεμένος. 

Κτυπάει ο ήλιος βάναυσα 

τον μίσχο της καρδιάς μου.

Μα ξέρω ν' ανασταίνομαι μέσ'

απ' τα πέταλα μου.

Κι όταν άπονα το χιόνι 

ασπρίζει τα αίματά μου,

ανοίγω τις φλέβες διάπλατα .

μη μολυνθεί η καρδιά μου.

Παίρνει απ' εκεί κι ανδρώνεται 

το σώμα κι η θωριά μου.

Σκύβω με τον ύπερο κι αρπάζω 

την ελπίδα. Ετούτη π' οδηγεί 

έξω  από την καταιγίδα ...

Αντριάνα Περικλέους - Ονουφρίου

ΧΙΛΙΕΣ ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΕΡΩΤΑ (της Αγγέλας Καραγκούνη)

Χάραξε τα σκοτάδια με αχτίδες φωτός.

Πάρε τη νύχτα  απ' τα μάτια μου

και σκόρπα την.

Να ανοίξουν οι πύλες τους. 

Να εισχωρήσουν τα χρώματα 

και οι θάλασσες.

Να ανοίξουν οι πόροι του δέρματος.

Να μπει ο ήλιος,

κι ο σπόρος της αγάπης να φωλιάσει.

Να'ρχεσαι να τον ποτίζεις το σούρουπο.

Τότε, που ηρεμούν οι σκέψεις, 

που ολημερίς  καλπάζουν.

Κι όταν ξεπεταχτεί το μικρό του μπουμπούκι,

μην το κόψεις.

Άσε, να γίνει ολοπόρφυρο,

 ν' ανοίξει η καρδιά του.

Να στάξει πάνω μας 

χίλιες σταγόνες έρωτα 

και μία αθανασίας...

Αγγέλα Καραγκούνη  

Ήρθε ο καιρός (της Ειρήνης Σκευοφύλαξ)

Θα΄θελα να γύρναγα πολλές φορές το χρόνο πίσω.

Να κούρνιαζα στην αγκαλιά της νιότης μου, 

με τη σοφία της ωριμότητάς μου.

Θ΄άλλαζα τη θέση πολλών πραγμάτων.22

Στο φωτεινό θα έβαζα περισσότερη λιαχτίδα.

Στο σκοτεινό θα έστελνα ένα αστέρι.

Στη πλάνη της σιωπής, θα έκανα κουβέντα.

Ίσως και να την ξεγελούσα να μου πει τι κρύβει.

Στο δάκρυ που έσταξε, θα έβαζα μια πινελιά χαμόγελου.

Μα πάνω απ΄όλα, εσένα θα΄θελα να ξεγελάσω.

Ένα χορό με τις νότες.

Ένα βραδινό περίπατο στην ακροθαλασσιά.

Ένα πρωινό με βουνίσιο αέρα.

Και κάπου εκεί, θα ψέλλιζα 

ένα μικρό, τόσο μικρό Σ΄αγαπώ.

Θα ξέφευγε από τα χείλη

και θα γατζωνόταν στη στροφή.

Είναι ο καιρός για το φτου ξελευτεριά.

Είναι ο καιρός ν΄αγκαλιάσει το κύμα έναν αστερία.

Είναι ο καιρός να μπει από τη γρίλια φως.

Ειρήνη Σκευοφύλαξ

Τοξωτή αγκαλιά...(της Κατερίνας Σκιντζη Χαδουλου)

Μία αγκαλιά 

είναι μια γέφυρα, που έχει χτισθεί από παλιά

και τώρα ... τα πιο ωραία πέλματα αποζητά 

να την διαβούν και να την προσπεράσουν 

έστω για τελευταία φορά ...

Μάτια πελώρια κι αληθινά

τη θέα της να απολαύσουν,

έστω και αν δάκρυα 

τις ρωγματώσεις της θα ψαύσουν...

Χέρια απαλά και τρυφερά 

τις κουπαστές ν'αγγίξουν

έστω και αν τα ακροδάχτυλα, 

την υγρασία της μεταλάβουν ...

Κι εκεί ψηλά στου τόξου την κορφή 

καρδιές, ψυχές να βρουν το λυτρωμό τους,

έστω να νοιώσει

ότι δεν περίμενε άδικα τα βήματα σου,

για να την εκπληρώσουν...

Κατερίνα Σκιντζη Χαδουλου

Άτιτλο (του Βασίλη Τσερελη)

 

Το ξέρω

μια μέρα θα χαθώ

σαν την ξεχασμένη ομπρέλα

στο πίσω κάθισμα, στο ταξί.

Σαν την εξαφανισμένη κάλτσα

στο πλυντήριο ρούχων.

Σαν το κέρμα που κύλησε 

στη σχάρα των ομβρίων.

Σαν το δέμα αγνώστου παραλήπτη

στο σταθμό υπεραστικών λεωφορείων.

Σαν τη βαλίτσα που δε γύρεψε κανείς

στο γραφείο απολεσθέντων αντικειμένων

στο αεροδρόμιο.

Το ξέρω

μια μέρα θα χαθώ

κανείς δε θα ψάξει για μένα

θα μείνω για πάντα

στα αζήτητα!

Βασίλης Τσερελης

(Από την ποιητική συλλογή του Βασίλη Τσερέλη "Πυροβασίες") 

 

Άτιτλο (της Ιωάννας Καράμπελα)

 

Τώρα γνωρίζω....

 Ψιθυρίζουν οι πέτρες μεσάνυχτα...

- μονοπάτια τραγουδούν 

και συχνά υποκλίνονται -

'Έχει η νύχτα μιά δικιά τής απόχρωση...

παραμύθι θαρρείς μυστικό 

μ' ένα ύφος μπλαζέ και χαμόγελο •

κι ανάσα ,

μιά υγρή συγκατοίκηση...

πού αργεί ανάμεσα στα δόντια

Θα μπορούσες να πεις 

πώς ζηλεύω τα άστρα...

Πυγολαμπίδες που φεύγουν,

λάμψεις πού έρχονται..

και γυρίζουνε πίσω...

Όλα εσύ, 

όλα εδώ 

κι όλα τριγύρω στολισμός από δάφνες. 

Ακριβή μου ζωή 

πού με κόπο χαρίστηκες...

σέ όλα εσύ

σε όλα εδώ...

πού σκοτάδια συχνά χαμογέλαγαν...

Ποιός φοβάται την πτώση...

ποιός γκρεμίζει το σύννεφο...

σέ όλα εσύ,

σε όλα εδώ,

κι όλα δρόμοι, 

πολλοί,

πού ξεμάκραιναν

Μεγαλώνουν οι νύχτες μιά δικιά συγχορδία,

μιά παλιά συγκατάθεση •

σαν τραβούνε του χρόνου τα λείψανα...

Κι είν' οι ώρες πολλές

κι είν' οι βέρες βαριές

κι είν' το μέσα μου ...

μέρος κουβέντας.

Δυό θνητές μουσικές

δυό ζωές φοβερές

κι σκηνές της αυλαίας,

 πεζές...

Ιωάννα Καραμπελα

Σώσε με (της Τόνιας Κοσμαδακη)

 

Ο έρωτάς σου με σκοτώνει

λίγο λίγο χάνομαι

με στόμα μέλισσας με αφανίζει

με υπνωτίζει και με εκτελεί.

Το πρωί έκλαιγα στο μπάνιο

βίασα ένα χαμόγελο

και πέθανα από υπερβολική δόση ζωής

δίπλα στο νιπτήρα σου.

Έχω σηκώσει ένα κάστρο

φτιαγμένο από σκέψεις ανθρώπων τρελών

και μελάνια.

Είμαι η μαύρη βασίλισσα.

Πυρίτιδα εσύ.

Κι όταν γίνεσαι βεγγαλικός

το μέσα μου λιώνει στο άνισο φως

βίαιος φόβος με ποτίζει

γίνεται τοίχος στο δρόμο μου.

Σώσε με.

Να πέσω πάνω σου να με ρουφήξεις

να στάξουμε σαν μέταλλα

να γίνουμε ένα κράμα

να μπει ένα τέρμα σ’ αυτήν τη φυγή.

Η δύναμή μου μου στέρησε, δε μου ’δωσε.

Δες τη φθορά μου και αγάπα την.

Είναι αντρειοσύνη να αγαπάς ρωγμές

να χωράνε στην καρδιά σου τα παράταιρα.

Νιώθω κουρασμένη

θέλω να ξαπλώσω.

Έλα κάθισε δίπλα μου

κι αν δεν ξυπνήσω μη με φιλήσεις.

Τόνια Κοσμαδακη

ΣΒΗΣΕ

Εκδόσεις Apopeira 2017

Μητέρα (της Συλιας Χαδουλη)

Μητέρα

Κάρφωσες αστέρια

στο μέτωπο του ουρανού

για να φωτίζουν τις νύχτες μου

Κέντησες με τις ακτίνες του ήλιου

τις ωρες της ζωής μου

Έριξες ροδοπέταλα

στους δρόμους της ψυχής μου

Μάτωσες τα χέρια σου

ποτέ μην με αγγίξουν αγκάθια

Φώτισες τις λύπες μου

με τις διαμαντένιες στάλες

στις άκρες των ματιών σου

Άπλωσες τα μεταξένια φτερά

της στοργής σου και με έκρυψες

Χάραξες τους δρόμους της αγάπης

μέσα απο την αθωότητα των ματιών σου

Μηνυμα αγάπης Θεού

ο Αγγελος της ζωής μας

Συλια Χαδουλη

Τα Ονειρα της Θάλασσας

2015

ΕΡΩΤΙΚΟ (του Παντελή Χατζηκυριάκου)

 

Και τώρα που ξάπλωσες δίπλα της· τώρα που έγειρες στο προσκεφάλι της και μεθάς από τη μυρωδιά της, τώρα που σου ζεσταίνει το στήθος και σου παίρνει τον καημό, πες μου, θυμάσαι άλλη ανάσα να σε χαϊδεύει πιο γλυκά;

Τώρα που τα πυρακτωμένα σας κορμιά έσμιξαν· τώρα που συντονίστηκες στο καρδιοχτύπι της και εναρμονίστηκες με τους αναστεναγμούς της, τώρα που αφουγκράζεσαι και μαντεύεις κάθε της αναπνοή, πες μου, ήχησε ποτέ άλλη καρδιά πιο μελωδικά;

Τώρα που ξαγρυπνάς στο πλάι της· τώρα που απολαμβάνεις την πιο ευάλωτη και ανεπιτήδευτη πτυχή της, τώρα που χάνεσαι σε αυτές τις παιδικές εκφράσεις του προσώπου της και θαμπώνεσαι από την ομορφιά της, πες μου, ένιωσες άλλη φορά τόσο έντονα την ανάγκη να προστατεύσεις κάποιον;

Τώρα που έκλεισες το χέρι της στην παλάμη σου· τώρα που σφράγισες τα χείλη σου τελετουργικά στο μέτωπό της, τώρα που μεταλαμβάνεις τη γεύση της και της φιλάς τον πυρετό, πες μου, εξαρτήθηκε ποτέ ξανά η ζωή σου από ζωή;

Τώρα που τράβηξες την πόρτα πίσω σου και κάθε λεπτό μετρά αντίστροφα για να ξαναβρεθείτε· τώρα που αντλείς δύναμη από τη θύμησή της για να αντέξεις το απρόβλεπτο και να υπομείνεις τη ρουτίνα, τώρα που το βλέμμα σου σκάλωσε στους δείκτες του ρολογιού, πες μου, βίωσες ποτέ σου πιο γλυκιά προσμονή;

Τώρα που πλημμυρίζει τη σκέψη σου και μονοπωλεί το μυαλό σου· τώρα που όλες σου οι έγνοιες επικεντρώνονται στο χαμόγελό της, την ώρα αυτή που ένα της γέλιο ανάγεται στο μεγαλύτερο στοίχημά σου, πες μου, είχες ποτέ σου πιο ευχάριστο προβληματισμό;

Τώρα που αφήνετε πίσω σας μια αναποδιά· τώρα που σπάτε τα όρια και υπερβαίνετε τον εαυτό σας, την ώρα αυτή που τσακίζετε τον εγωισμό σας και παρακάμπτετε μια δυσκολία κοιτάζοντας κατάματα την επόμενη ημέρα, πες μου, διαγράφηκε ποτέ το αύριο στα μάτια σου πιο γλαφυρά;

Τώρα που σπαρταράει και φλέγεται στην αγκαλιά σου· τώρα που σου διατίθεται και σου αποκαλύπτεται, την ώρα αυτή που σου παραδίνεται και σου αφιερώνεται, πες μου, σου δόθηκε ποτέ άλλο πλάσμα πιο ολοκληρωτικά;

Τώρα που χάνεσαι μέσα της· τώρα που κάθε σου κύτταρο πλημμυρίζει από την ύπαρξή της, την ώρα αυτή που ρέει στις φλέβες σου, εξαϋλώνεστε και ξαναγεννιέστε, πες μου, ένιωσες ποτέ σου πιο δικαιωμένος για μια απόφαση ζωής;

Παντελής Χατζηκυριακου

ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΗΣ ΑΝΑΣΑΣ ΜΑΣ (της Κυριακής Δράκου)

 

Το δάκρυ της ανάσας μας, 

ποτίζει τα νεκρά κορμιά.

Ξεχώρισε το φως 

απ’ την ανάμνηση του χρόνου.

Σκηνές του πόνου, του χαμού, 

σε οργισμένη θάλασσα.

Προσφυγικοί συνοικισμοί, 

μα η σκέψη πίσω καρτερεί.

Τίποτα δεν έχει απομείνει, τα σπίτια μας 

και οι καρδιές μας ραγισμένα.

Μοιάζουμε σκιές με όνειρα, 

που τριγυρνούμε σαν τα πουλιά,

ψάχνουμε δροσιά από τη βροχή.

Το δάκρυ της ανάσας μας, 

γέμισε με αναστεναγμό.

Σκηνές του πόνου του χαμού

στα γκρεμισμένα σκαλοπάτια της αυλής μας.

Η ανάμνηση φουντώνει τα δάκρυα, 

γέμισε η αλμύρα το ξερό ψωμί.

Κυριακή Δράκου

Η ψυχή (της Δέσποινας Αποστολάκη)

 

Τι ειναι η ψυχη μου λες;

Ποσο καλα την γνωριζεις;

Ποσο καλα την αισθανεσαι;

Ποσο εχεις ασχοληθει μαζι της;

Ποσο θελεις να την νιωσεις;

Ποσο ξερεις να της φερεσαι;

Ποσο χρονο της δινεις;

Ποσο την εχεις κρατησει μεσα στα χερια σου;

Μην ειναι αορατη;

Μην ειναι ορατη;

Μην ερχεται τα γυμνα βραδια μουρμουριζοντας;

Μην σκαρφαλωνει τα πρωινα πρωτη απ'το χαραμα;

Μην τρωει απο τη σαρκα σου;

Μην αρρωσταινει μαζι σου;

Μην χαιρεται με τη χαρα σου;

Μην ερωτευεται τις στιγμες σου;

Τι ειναι επιτελους αυτη η ψυχη ρε φιλε;

Ξερεις για μενα ειναι πανω απ'την καρδια

αυτη σε παρασυρει στα γραναζια της

αυτη ειναι που κανει την καρδια να νιωθει..

Αυτη της δινει την εντολη κι εκεινη ακολουθει

Η ψυχη μπορει να ειναι 21 γραμμαρια ...

Ομως ειναι το περισσοτερο βαρος πανω σου...

Εχει θεμελια τετοια που κανενας σεισμος δεν την ριχνει..

Η ψυχη ξερει να ειναι κυρια τη μερα και πορνη τη νυχτα.

Η ψυχη ξερει να γουσταρει και να σμιλευει τις στιγμες..

Η ψυχη μωρε αυτη η τοση δα λεξουλα εχει μεσα της ολα τα γραμματα

Η ψυχη μωρε γεννιεται, πεθαινει...ανασταινεται μονο οταν ερωτευεται

Γι'αυτο κοιτα να την κερνας ερωτα μεσα στη ζωη που την εφερες

Μην την αφησεις να φυγει χωρις να ξεδιψασει..

Δέσποινα Αποστολάκη

Κινούμενη άμμος...(της Αγγελικής Ντελια)

 

Μέρες καταδικασμένες να παλιρροούν βαριές και σημαδεμένες σε κύκλους μέσα στον  βούρκο...

Πότε ξύπνησε στην φωλιά του πρώτο χελιδόνι;

Πότε σκοτώθηκε, στον απέναντι δρόμο, αιμορραγώντας ήλιο στο κρύο χώμα η παπαρούνα;

Πότε σίγασε το μανιασμένο τραγούδι του ανέμου πάν΄ απ΄ την πικροθάλασσα;

Πότε, πότε δεν ξέρω...

Ο απόηχος των ματιών μου, της οσμής μου, της ακοής μου ξέφτισε γρήγορα σε ένα και μόνο στιγμιαίο αντάμωμα, σε μία και μόνο τελευταία μυρωδιά...

Με ένα και μόνο θρηνητικό νανούρισμα του νου...

Ο χρόνος και ο κόσμος  χρόνος, τελικά δεν κουράζονται...

Βαλσαμώνονται και με κολώνες φτερούγες λένε πως πετούν και πως θα μπορούν και στο μέλλον να πετούν...

Πως ακόμα κι ακόμα θα πετούν...

Τι μέσα, τι έξω, τι στον πάτο...

Σε έψαξα ανάμεσα στον αναβρασμό της μαύρης φωτιάς και σου ζήτησα  βοήθεια...

Σε κοίταξα κατάστηθα να βρω μια κρυμμένη έστω, λεπίδα καρδιάς...

Με κοίταξες κατάματα κι ασύστολα μου άπλωσες το χέρι μα...

Ναι ψυχή μου βουλιαγμένη στη λύπη, εγώ δείλιασα... 

Εγώ φοβήθηκα...

Την σάρκα και το αίμα μου να παραδώσω μέσα στην άμμο...

Αγγελική Ντελια

ΚΟΙΤΑ ΓΥΡΩ (της Λουκίας Παπαδοπούλου)

Κοίτα γυρω σου

αδικα ο κοσμος πεθαινει

ο πλανητης βαρια ανασαινει

Σου ρημαζουν ονειρα ελπιδες

και συ ματαια ψαχνεις σωτηριας σανιδες

Κοιτα διπλα σου η ζωη αργοσβηνει

η εξουσια το αιμα σου πινει

Σου στερουν την χαρα και τον ηλιο

με τον χαρο σου πλεκουν ειδυλλιο.

Κοιτα μεσα σου 

μηχανη εισαι που εχει σκουριασει 

η ανθρωπια σου αραχνη εχει πιασει.

Σαν ρομποτ σου επιβαλουν να ζησεις

κι απ'την μνημη ποιος εισαι να σβησεις.

Ξεκληριζουνε Χωρες, Κοπους, Αισθηματα

δουλος γινεσαι για ελαχιστα χρηματα.

Σε μια πλανη γοργα ταξιδευεις

στο ποταμι της ληθης οδευεις.

Κατσε σκεψου τι θα πει Ελευθερια

ο καθενας να εχει την ιδια ευκαιρια.

Μα  εσυ στα καφε συζητησεις οργης

με απογνωση ταχα και θυμο της στιγμης.

Οργανωνεις τα πλανα μιας πορειας θολης

εξω απ'τα τειχη μιας σαπιας βουλης

Κοιτας γυρω μα δεν ειναι αρκετο

στο τραπεζι αν δεν βαλεις ψυχη και Χριστο.

Κοιτα γυρω και μην βαλεις τα κλαματα

οταν μας δεις να γυρναμε σαν αγρια φαντασματα.

Κι αν ακομα ολα αυτα δεν σε ενοχλησαν

των παιδιων σου τα δικαια, να ξυπνησεις δεν σε ωθησαν.

Τοτε εχεις ηδη πεθανει και δεν το ξερεις 

και απ'τον καναπε σου μου λες υποφερεις.

Στην ουρα τρεχα τωρα πριν φεξει

για να παρεις το αιφον 6

κι οταν νιωσεις παντου καταχνια

 Ε! μην φαβασαι αφου θα εχεις στο χερι το αιφον 9

Λουκία Παπαδοπουλου

Άτιτλο (του Μιχάλη Ευαγγελινού)

Τη σκιά σου μόνο μπορούν να φωτίσουν του ήλιου οι ακτίνες, του φεγγαριού η λάμψη, του διαμαντιού η όψη κι όλου του κόσμου οι πλατίνες. Γιατί το δικό σου φως είναι πιο λαμπερό από κάθε στοιχείο της φύσης. Γιατί το δικό σου φως είναι πιο ταιριαστό για της ζωής τις αναζητήσεις...

Αυτό που θέλω να σου πω, είναι βαθιά μέσα μου κι όχι απλά εμπρός μου. Είσαι η δίοδος της ζωής κι όχι μόνο το φως μου. Είσαι η ζωντανή αίσθηση της χαράς και της ευτυχίας, είσαι το πιο μεγάλο ξόρκι κατά της λύπης και της όποιας δυστυχίας. Είσαι μια ονειρική τάξη πραγμάτων, είσαι η μοναδική πρωταγωνίστρια του υπέροχου κόσμου των παραμυθιών και των μαγικών θαυμάτων...

Μιχάλης Ευαγγελινός

κουκλοθέατρο (του Χρήστου Φλουρή)

 

Να βρεις τους φταίχτες

τα χέρια ψάξε που κινούν τις μαριονέτες

τους σπάγκους κόψε

η ώρα της ελευθερίας είναι απόψε

ριξ’ την αυλαία

να ναι η παράσταση ετούτη η τελευταία 

σβήσε τα φώτα 

να ονειρευτούμε κάτω απ’ τ’ άστρα όπως πρώτα 

Είμαστε μόνοι

μου λες…  μα θα ‘πρεπε αυτό να μας πεισμώνει…

Είμαστε λίγοι

μα αν ενωθούμε το κακό μπορεί να φύγει…

Τρέξε να τρέξω 

στο κουκλοθέατρο τους άλλο δεν θα παίξω

να  φύγουμε όλοι

να  μείνουν πίσω πετονιές, σχοινιά και ρόλοι

και καύχημά μας 

θα ‘ν τα σημάδια στους καρπούς απ’ τα δεσμά μας.

Όποιοι ξεχνούνε 

τα χρόνια της αιχμαλωσίας,  τα ξαναζούνε

Χρήστος Φλουρης

ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ…. (του Τάσου Βασιλειαδη)

 

Τα Ποιήματα, άλλοτε είναι φευγαλέα

σαν τα όνειρα, γλυκά, αλλά κι εφήμερα,

σαν τους καλοκαιρινούς έρωτες. 

Γλυκά, σαν 

ψέματα, και πικρά σαν αλήθειες, είναι τα ποιήματα…

Τα Ποιήματα, λένε, λένε πολλά, και υπόσχονται

άλλα τόσα…. 

Μα ποιος ξέρει αν γίνονται αληθινά

όλα όσα υπόσχονται;

Τα ποιήματα τρέχουν σαν 

τον ανεμο…. 

Τρέχουν και παρασέρνουν κι εμάς να πάμε

μαζί τους….

Να πάμε εκεί… 

Στο διαφορετικό, στο απίθανο, στο 

απρόσμενο…. Μα, όταν περάσει η νύχτα, τα ποιήματα

γυρίζουν μέσα στα τετράδια και στα βιβλία, κι εμείς 

επιστρέφουμε μαζί τους, Εδώ… Εδώ… Στο ίδιο, στο πιθανό,

στο συνηθισμένο… Και ξαναδιαβάζουμε, και απορροφόμαστε

μέσα στα ποιήματα, θέλοντας, έτσι, να ξαναβρεθούμε εκεί που μας οδηγούν αυτά…. Μα, πάλι επιστρέφουμε εδώ…. Και μένουμε, πάλι, με τις μοναξιές μας, και ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ….

Τάσος Βασιλειάδης

Και Τώρα Τί; (της Αμαλίας Τραβασαρου)

Και τώρα τί θα πεις κι εσύ που βρέχει 

γύρω σου βροχή χωρίς σταγόνα.

Στέκεις ορθή χωρίς καρδιά 

σε άδικο αγώνα…

Και τώρα τί ν’ αφουγκραστεί

ζητά η ψυχή στην παρακμή

κι εσύ εκεί πάντα βουβή,

δυνάμεις παίρνεις 

στην ερημιά σου μοναχή

κι έρημη μένεις…

Και τώρα τί, ρωτάς, 

και υπομένεις

γυρίζει η μέρα χωρίς σκοπό,

μέσα στους δρόμους και περιμένεις 

να φέρει η νύχτα βαρυπενθούσα 

μες στον χαμό στα σκαλοπάτια σου 

το σ’ αγαπώ…

 

Κι όμως τ’ αρνιέσαι, παραπονιέσαι

αδημονείς, ψάχνεις να βρεις 

κάποια αιτία, μιαν αφορμή

για να ξορκίσεις τα πώς και τι

κι από τα δύσκολα να βγεις..! 

Κι έρχεται η νύχτα μα σ’ αποφεύγει,

στο προσκεφάλι μ’ ένα κενό,

είναι θεριό που ροκανίζει

κι όλο γυρίζει, με το στανιό,

να σ’ υποτάξει κι όσο βαστάξεις

στον φόβο αυτό… μέχρι να φτάσει

να σ’ απαλλάξει το πρωινό!!! 

Αμαλία Τραβασαρου

ΙΧΝΗ (της Νόρας Ξένου)

Δεν χρειάζεται να μου μιλάς,

τα αγγίγματα και η μυρωδιά σου 

έχουν ποτίσει το κορμί μου,  

σαν άρωμα τριαντάφυλλου 

ραίνουν κάθε κύτταρο μου.

Το βλέμμα σου παίζει πάνω μου 

παιχνίδι πρωτόγνωρο  

δημιουργώντας εκρήξεις 

ενός έρωτα που σιγοκαίει τα σωθικά.

Χαζεύω τη διαδρομή των χεριών σου 

σε κάθε καμπύλη του κορμιού μου,

ρίγη αφήνουν στο πέρασμα τους 

κάνοντας με να σε ποθώ ανεξέλεγκτα.

Θέλω με κάθε τρόπο να σου δηλώνω 

πως είμαι μόνο δική σου, 

αφήνοντας τα ίχνη μου ως μαρτυρίες 

στο γυμνό κορμί σου. 

Νόρα Ξένου

Γρανίτα πεπόνι (της Βίβιαν Ασπροπουλου)

Αγαπήθηκαν με πάθος και ύφαναν όνειρα, με στημόνι την αθωότητα της νιότης για το ταξίδι που αγκυροβολεί στην ευτυχία!

Απρόβλεπτη η ζωή, ρινίματα οι στιγμές κι οι συμπτώσεις.

Άραγε είχαν τη δύναμη αυτές οι στιγμές κι οι συμπτώσεις να διαβρώσουν τον κρίκο που τους έδενε;

Άραγε αφέθηκαν στην αγκαλιά μιας άλλης αγάπης για να κοπάσει ο πόνος της προδοσίας, ακροβατώντας στο σχοινί της ψευδαίσθησης ή έζησαν την αληθινή ευτυχία;

Άραγε στο διάβα, η ζωή ξεγύμνωσε την αλήθεια;

Άραγε αφύπνισε αισθήσεις ναρκωμένες; 

Βίβιαν Ασπροπουλου

Άτιτλο (της Ζωής Χαλκιοπούλου)

 Χθες το βράδυ ονειρεύτηκε τη Δέσποινα. Του έφερε ένα ζεστό καρβέλι ψωμί. Το ακούμπησε στο τραπέζι, τον κοίταξε τρυφερά κι έκαμε να φύγει.

- Μείνε λίγο ρε γυναίκα, μ έφαγε η μοναξιά.

Εκείνη κοντοστάθηκε, έβγαλε απ την τσέπη της ένα χαρτί, το ακούμπησε δίπλα στο καρβέλι και χάθηκε. Το ψωμί άχνιζε ακόμη, το χαρτί έγραφε τ όνομά του κι από κάτω «χωρίς επιστροφή». Ένα εισιτήριο. Μα για ταξίδια είμαι τώρα; Έχει να βγει απ το χωριό από τότε που την έχασε.

Ξύπνησε ήρεμος. Περίεργο, σήμερα δεν πονούσε η μέση του. Θα το γύρισε σε βοριά, σκέφτηκε. Κι εκείνος ο πονοκέφαλος που τον βασανίζει τους δύο τελευταίους μήνες, δεν τον ενοχλεί. Μα τι έγινε;

- Α ρε Δέσποινα με τα γιατροσόφια σου

Η μέρα κύλησε ήσυχα. Πήγε στα χωράφια νωρίς, έκανε τις δουλειές του σπιτιού, πρόλαβε να πάει και στο καφενείο του κυρ Παντελή για το συνηθισμένο ουζάκι. Ξεροσφύρι πάντα για να μου του κόψει την όρεξη. Σήμερα έφτιαξε φακές, με μπόλικο λάδι. Συνήθεια είχαν να κρατάνε νηστεία Τετάρτη και Παρασκευή και ποτέ δεν την χάλασε. Μπορεί αυτή να έλειπε αλλά αν τον έβλεπε από κάπου, δεν ήθελε να την κακοκαρδίσει.

Μόλις πήρε να νυχτώνει, του ρθε όρεξη να πάει στην ταβέρνα. Απόρησε κι αυτός με τον εαυτό του, μα δεν το ψαξε πολύ. Ξυρίστηκε, έβαλε το καθαρό γκρι πουκάμισο και κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Είχε καιρό να περάσει καλά, μα να, σήμερα ήθελα ν ακούσει το τραγούδι του. Να κουνηθεί λίγο ο καημός που τόσο καιρό έχει θρονιαστεί μέσα του και κόβει την ανάσα.

- Κυρ πονοκέφαλε δε μ επισκέφτηκες σήμερα κι ανησυχώ. Ακόμη και συ με βαρέθηκες;

Σα να χαμογέλασε εκείνη η βαθειά γραμμή ανάμεσα στα φρύδια.

Κοίταξε τη φωτογραφία της γυναίκας του και βγήκε. Τι γλυκιά βραδιά κι ο ουρανός γεμάτος αστέρια. Οι θαμώνες του μαγαζιού ήταν όλοι γνωστοί. Άνθρωποι καθημερινοί που το πρωί πάλευαν με τη γη και το βράδυ πάταγαν την κούρασή τους σε μερακλίδικες στροφές. Είχε καιρό να χορέψει, μα όταν έβαλε το τραγούδι του βρέθηκε στη πίστα. Έπεσε ευλαβική σιωπή.

«Όταν κλαίει ένας άντρας»….και τα βήματα αργά συντονισμένα με το θόρυβο που κάνουν τα δάκρια όταν ανταμώνουν με το χώμα. Το κουρασμένο κορμί του ίσιωσε κι όταν άπλωσε τα χέρια ακούμπησε το φεγγάρι. Εκεί πάνω στις στροφές είδε τη Δέσποινά του να τον καμαρώνει. Όταν γύρισε στο σπίτι ήταν μισοζαλισμένος και κεφάτος. Έκοψε λίγο ψωμί απ το καρβέλι, κι άλλο λίγο, κι άλλο λίγο…

- Γειά στα χέρια σου γυναίκα

Με χαμόγελο τον πήρε ο ύπνος. Με χαμόγελο τον βρήκε ο γείτονας όταν μεσημέριασε και δεν φάνηκε στο χωριό. Είχε μείνει ακόμη λίγο ψωμί στο τραπέζι μα το εισιτήριο έλειπε.

Ζωή Χαλκιοπουλου

"ΆΔΕΙΟ ΚΟΡΜΊ" (της Βασιλικής Νάκου)

 

Ενα κορμί άδειο πια

δίχως ψυχή

δίχως καρδιά.

Ζωή κενή, χωρίς συναισθήματα.

Πως να συνεχίσω να υπάρχω

όταν δε ζω.

Πως να συνεχίσω να υπάρχω

όταν δε νιώθω.

Ένα κουφάρι αδειανό

να σέρνεται εδώ και εκεί.

Κάποτε με ρώτησαν

αγάπησες ποτε;

Ένιωσες τι πάει να πει

αγάπη αληθινή;

Τον έρωτα;

Το πάθος;

Η απάντηση η δική μου;

Μα γι αυτά έπαψα να ζω!

Έδωσα τα πάντα

τίποτα πια δεν έμεινε για μένα.

Μήτε καρδιά!

Μήτε ψυχή!

Μήτε μυαλό!

Μήτε ζωή!

Ενα δάκρυ έριξαν

σαν είπα αυτά τα λόγια.

Μη κλαίτε δε πειράζει,

έδωσα καρδιά, έδωσα ψυχή.

Τι και αν σε μένα δεν έδωσε κάτι,

έστω τόσο λίγο.

Τον αγαπώ και αυτό μου φτάνει

ένιωσα για λίγο ζωντανή!

Βασιλική Νάκου

Άτιτλο (του Νικόλα Παπανικολόπουλου)

Μέσα στα κάστρα δίπλωνα άστρα,

χάρτινα άστρα γεμάτα φως· ρωτάς πως;

Εσύ, στα μάτια σου που κουβαλάς το φως;

Που στα μαλλιά σου σκαλωμένες πεταλούδες

ανοιγοκλείνουνε τα φτερά·

σαν χάδι ανοίγουνε σαν το φιλί σφραγίζουν..

Τον τρόπο που προστάζεις, - δούλος σου ο πόθος

ικέτης στην αθωότητά σου εμπρός, γονατιστός

μα πάνοπλος και δόλιος, - πως τον απέκτησες;

Στην πιο ψηλή πολεμίστρα σου σκαλί σκαλί θ’ ανέβω

είτε να πέσω, είτε να υποταχτώ στα κάλλη σου

και να τα υποτάξω, λευτερώνοντας τ’ άστρα

πίσω στον ουρανό που τα γέννησε κι ανήκουν.

Και καθώς ο κόσμος σβήνει, τα κάστρα πέφτουνε,

πεταλούδες φωτιάς π’ ανοιγοκλείνουνε τα φτερά τους

θα γίνουνε πνοή κι εκπνοή μας, καθώς

πεθαίνοντας στον παλιό κόσμο

θα γεννιόμαστε μέσα από τη φωτιά, στο δικό μας!

Μα ίσως πάλι μείνουνε τ’ άστρα τυφλά

ανάμεσα σε σεντόνια και μαξιλαροθήκες

ατσαλάκωτα, αταξίδευτα, κι άκαυστα·

Ο λυτρωτής πόθος δεσμοφύλακας και φυλακισμένος,

και συ μια τρελή που την τρέλα της ξέχασε.

Παρέσυρε ο άνεμος τις πεταλούδες της φωτιάς

αφήνοντας μονάχα μία κατάστηθα,

να χτυπά απαλά κι αθόρυβα τα φτερά της.

Θα επιζήσεις, μα όπου κι αν πας

οι δρόμοι σου σπαρμένοι νεκρές πεταλούδες.

Κι η καρδιά σου απαλά, αθόρυβα, να θρηνεί

όχι το θάνατό τους

μα που δεν μπόρεσε να πεθάνει μαζί τους

Νικόλας Παπανικολοπουλος

Η γαρδένια η ποίηση εγώ και εσύ (του Θωμά Θύμιου)

 

Στη ζωή μου, 

από τα θρανία στο άνθισμα,

ένας λαβύρινθος ελαιώνας ως πέρα. 

Δεν ήταν λάθος μου, 

που είχα ονειρευτεί τόσα πολλά όμορφα…

Η  δική μας αγάπη, 

στα δικά μου βήματα το ιερό αγκωνάρι.

Μόνον η γαρδένια, η ποίηση, εγώ και εσύ…

Θωμάς Θύμιος

ΑΣΑΛΕΥΤΟ ΧΩΜΑ (της Τριάδας Ζερβου)

Ελπίδα, αγάπη,

λαχτάρα και πάθος,

πανσέδες και κρίνα,

αιώνια, εξαίσια θλιμμένα!

Ουράνια αστέρια!!

σβησμένο μου πάθος!!

Πέταλα ρόδων 

στη γη πεταμένα..

Ουράνιο τόξο, 

της ψυχής μου το χρώμα!!

Άδειες φωλιές 

του μυαλού μου οι σιωπές!!

Αμίλητοι κύκλοι,

στο ασάλευτο χώμα,

γαλήνη ανέπαφη, 

της καρδιάς οι πληγές.

Οι ορίζοντες παύσεις,

στο μυαλό μου στιβάζουν,

πρωτόγονη κρήνη 

ξαφνικά μου ανοίγει!!

Τα σβησμένα ηφαίστεια

της ζωής μου ανάβουν,

στροβιλίζονται όλα 

στων ματιών μου τη δίνη.

Χρυσά καμπανάκια

βουτηγμένα στη λήθη,

το νερό κοιμισμένο!!

Ακούνητο πάλι!!

Τι μπορεί να ταράξει

 τα αδιάφορα πλήθη;

Τι μπορεί απ' την θλίψη

εμένα να βγάλει;

Τριάδα Ζερβού

Άτιτλο (της Γεωργίας Δεμπερδεμιδου)

 Όταν έσκαγε ο ήλιος

στην αυλή μας

η μαμά  διόρθωνε τις γλάστρες 

απολάμβανε τις ακτίνες του 

ώρες ολόκληρες

ο παράδεισος της 

Με το  χέρι, μου έγνεφε

να πάω γρήγορα κοντά 

Χωρίς να το σκεφτώ

άρπαζα το ξύλινο σκαμνάκι

καθόμουν στο άψε σβήσε 

Ένοιωθα μεγάλη τρυφερότητα

Λεπτό δεν καθυστερούσε

με ζεστό βλέμμα έπλεκε

στα χάδια τα άλυτα μαλλιά μου

Τα δακρυσμένα δάχτυλα της

έπαιζαν σαν αργαλειός

καρφίτσωνε στις μακριές πλεξούδες

στοργικά την ιερή αγάπη της

στο τελείωμα μου έβαζε

δυο λευκούς φιόγκους 

Τώρα στο χαμηλό δωμάτιο

περιμένει στο παράθυρο 

με το καλό της φόρεμα

να φανώ

Να της φτιάξω τα άσπρα μαλλιά

να της φορέσω την κορδέλα

να της κόψω τα νύχια

να της δώσω ένα φιλί

Νοιώθω τυχερή που την έχω ακόμη!!

Γεωργία Δεμπερδεμιδου

Άτιτλο (της Αναστασίας Πελεκάνου)

 Όνειρο μέσα σε όνειρο ζω.

Γι' αυτό ξεχνώ 

με διαλείμματα τούτο το κόσμο.

Γι' αυτό παγώνουν 

ή καπνίζονται με μιάς τα συναισθήματα μου.

Ένας άγγελος,

ψηλά , στη γωνία της κάμαρας μου 

δροσίζει το σώμα μου, τον εγκέφαλό μου γλείφει.

Καταλαγιάζει μνήμες ασήμαντες, κακότροπες.

Αν θυμάμαι καλά, η εικόνα είναι:

πράσινα πλατιά σκαλοπάτια,

τα πόδια μου σε ραγισμένες γόβες

κι εγώ να εξατμίζομαι σε ανύπαρκτες αποθήκες

"στο βάθος κήπος" ξύλινη πινακίδα.

Aύριο το δειλινό, 

σαν βρεθώ κοντά στα κύματα

θα με αγαπώ πιο πολύ.

Λέω να με φιλήσω, 

να πάρω την χρόνων σκόρπισμένη 

αίσθηση του είναι μου.

Αύριο το δειλινό θέλω παρέα τον άγγελο μου.

Θα τον κατεβάσω, 

να μη στέκεται πια φρουρός μου.

Να ξαποστάσει.

Να κοιταχτούμε στα μάτια. 

Θέλω μόνο να κοιταχτούμε στα μάτια _

Σιγή.

Κούφιος ήχος.

Εμφύλιος το βλέμμα μου, 

μπαρούτι μυρίζουν τα δάκρυα μου,

σχεδόν μισό αιώνα.

Κι είναι κάτι μπερδεμένοι καμβάδες μπροστα μου,

και φθαρτά πινέλα χορεύουν στους τοίχους μου.

Παντού ήλιοι και φεγγάρια, αστέρια κομμένα στη μέση.

Ο ήχος των φτερών του, είναι τόσο δυνατός κι εκείνος γελά,

παίζει με εμένα, με τον φόβο μου.

Θυμώνω.

Δε σε νοιάζει που φοβάμαι; *τον ρωτώ._

Κατεβαίνει, κλείνει τα φτερά και με φιλα στα χείλη.

Το πρόσωπό του στο λαιμό κι ανάσα του,

 να μου ψιθυρίζει_:

Μονάχη σου περπάτα, 

μονάχη σου είσαι, 

όλα γινονται σε δευτερόλεπτα 

κι εσύ τα νιώθεις, άφθονα χρόνια. 

Πάρε ακόμα ένα φιλί μου,

και μη ξεχνάς αυτό...

όνειρο ζεις μέσα σε όνειρο.

Τρέχα όσο μπορείς, προλαβαίνεις.

Ψήλωσε

και μάθε να φιλάς στο στόμα

γιατί μου μοιάζεις.

Αναστασια Πελεκάνου

unknown photo*

Ένα άγγιγμα μυστηριακό (της Σταματίνας Βαθη)

Ένα άγγιγμα μυστηριακό,

νερό εσύ, φωτιά εγώ.

Μέσα σε ταξίδια της ζωής,

μέσα σε φουρτούνες και θεριά, εξωψυχής.

Να αγναντεύεις ένα γάργαρο νερό

και ας σου θεριέψει τη δίψα,

να σε κάνει όμως να νιώσεις ζωντανός.

Να βάλεις τα χέρια,

να πατήσεις με τα πόδια γυμνά,

να βγάλεις μια κραυγή να ξεγράψεις όσα σου έχουν πονέσει τη καρδιά.

Γιατί είναι πέτρα στο λαιμό που σε τραβάνε βαθιά,

που σε κάνουν τυφλό,

που δεν σε αφήνουν να δεις με καθάρια της ψυχής ματιά.

Και ας βουίζουν τα αυτιά από τη πίεση της ταραχής,

να γίνεις νέος,

να πέσεις στον έρωτα με ζέση, χωρίς αίσθηση λογικής.

Μετά... Μετά...

Θα έχεις στύψει τα σταφύλια,

με την αρμύρα θα έχεις γιγαντωθεί,

θα έχεις βραχεί, θα έχεις κλάψει, ίσως και θα έχεις προδωθεί....

Αλλά θα ζεις....

Θα μεθάς....

Θα χάνεσαι στο γαλάζιο της θάλασσας...

Θα καρδιοχτυπάς.

Θα τρυγάς μυρωδιές,

θα πετάς στους ουρανούς,

θα πίνεις νερό από τη χούφτα της,

θα ζητάς οιωνούς.

Γιατί είναι μάγισσα και θεά...

Μια ιέρεια που θα σε εξουσιάζει,

στα κτήνη θα σε πετά.

Μια θα αισθάνεσαι και εσύ θεριό, 

και μια άγγελος με φτερά σε ταξίδι ονειρικό,

με ανοιχτά πανιά στο άγνωστο ολοταχώς. 

Ίσως έχεις καπνίσει ένα τσιγάρο στριφτό,

ίσως έχεις εθιστεί να γκρεμίζεσαι από ένα ολύμπιο βουνό...

Ίσως... Ίσως...

Μην μου πεις ότι κατά βάθος δεν το αποζητείς,

σαν νεαρό αγόρι με το τιμόνι στα χέρια, το πόδι στο γκάζι την αδρεναλίνη να γευτείς. 

Άραγε υπάρχει αυτό ή το έχεις ονειρευτεί??!!!

Γιατί η ζωή είναι γκάζι στο τέρμα, χωρίς φώτα και πορεία χωρίς υπολογιστή.

Και εάν λες ότι αυτά είναι φανταστικά,

ξέρεις βαθιά μέσα σου ότι σε έχουν αποχαυνώσει όλα τα ανιαρά και πεζά...

Καλύτερα να πεθαίνεις με μια γυναίκα στην αγκαλιά...

Ίσως είναι ουτοπικός ο έρωτας αλλά θα ήθελες όλα να ήταν αληθινά.

Σε μια πιάτσα με φώτα νέον το χάδι να απαιτείς ,

αλλά το ξέρεις ότι ο εθισμός του λίγο, στο βυθό του, 

αχόρταγα θα σε τραβά να ριχτείς. 

Και η οσμή της σάρκας θα σε βυθίζει πιο πολύ,

θα θέλεις και άλλα, στο χειρότερο θα είσαι επιρρεπής.

Και μετά στο καθρέφτη δεν θα χαμογελάς,

θα κοιτάγεσαι βουβά και θα ψάχνεις το φως, αλλά θα βλέπεις αποκαΐδια της φωτιάς της καρδιάς. 

Γιατί θα έχει "σβήσει" στο καπνό,

θα είσαι σκοτάδι και θα θέλεις να χωθείς στο πιο μοναχικό εγώ.

Αχόρταγος και εθισμένος,

χαμένος και "γερασμένος".

Και μετά θα σκέφτεσαι τη θάλασσα τη πλατιά.

Γυναίκα με ξέπλεκα μαλλιά στη πλάτη και χρόνο μόνο για εσένα στη δική σου αγκαλιά. 

Σαν την θάλασσα τη καθάρια που σε τραντάζει και σε φιλά.

Σαν τη γυναίκα που στην όχθη μέσα από το νερό χάνεται η ματιά.

Ίσως ότι ψάχνεις έχει χαθεί,

απο τη πεζότητα και τη πολλή λογική.

Ίσως, ίσως...

Θέλει η θάλασσα ένα τραγούδι να σου πει...

Σαν τις γοργόνες, σαν τις νηνεμίες,

τις καταστροφές και τις τρικυμίες...

Θέλει μαγεία και στης καρδιάς τις αλχημείες να εθιστείς.

Τι είναι αληθινό??!! Τι φανταστικό??!!

Μέσα σε δύο στίχους δεν μπορώ να σου πω...

Αλλά ξέρω ότι ο νους είναι αχαλίνωτο άλογο που τρέχει γοργά και θα ήθελες η μαγεία και τα αισθήματα να είναι αληθινά.

Και η καρδιά να μπορεί να χτυπά.

Τακ τακ τακ... Μην τα τετραγωνίζουμε τα πράγματα,

ο χρόνος περνά.

"Ας με περιμένει μια Πηνελόπη στο τέρμα μέσα στην υδάτινή της ματιά".

Αυτό εύχεσαι και δεν τολμάς ούτε στα όνειρα να το φανταστείς.

Το παίζεις ορθολογιστής...?!! 

Σκληρός??!!

Αγάπη μου παιδί μιας αγάπης αληθινής θα ήθελες να είχες έρθει στο φως, τη ζωή να ρουφήξεις εκείνη τη πρώτη κραυγή...

Ας το παραδεχτείς...

Η ζωή θέλει καθάρια μαγεία και ας το παίζεις ρεαλιστικός.

Σσσσ... Άκου το νερό πως κυλά στα χέρια της...

Θα ήθελες να ήσουν Ποσειδώνας και Θεός πραγματικός...

Σταματίνα Βαθη

Πίνακας : Σέργιος κοκκορης

Άτιτλο (της Αντριάνας Αρβανιτιδου)

 Έρχεται μια μέρα που το μόνο που θέλεις είναι να κλείσεις τα μάτια σου και να μην σκέφτεσαι τίποτα. 

Ψάχνεις να βρεις τον λόγο που έμεινες πίσω, που έμεινες να υπομένεις αυτό το τόσο βαθύ σκοτάδι. Ο χρόνος προσπαθεί να σου δείξει το σωστό για σένα, να σε κάνει να καταλάβεις έστω και για λίγο τον λόγο που γίνονται όλα αυτά τα άσχημα στην δικιά σου ζωή. 

Κοιμάσαι και ξυπνάς με ένα γιατί και ένα νόημα τελείως χαμένο κάπου στο βάθος των ανέμελων χρόνων σου. 

Στέκομαι πολλές φορές μπροστά στο παράθυρο μου και νιώθω ότι έχω κλειστεί σε μια δική μου φυλακή. Εγώ μόνη μου πίσω από το παράθυρο μου και έξω ο αληθινός κόσμος. 

Δυστυχώς κάνεις δεν μπορεί να νιώσει ότι πλέον έχω περάσει απέναντι και δεν μπορώ να γυρίσω πίσω, δεν μπορώ να γίνω ξανά αυτό το ανέμελο, μικρό "χαζό" κοριτσάκι. Δεν μπορείς να σβήσεις με μια απλή γόμα όλα όσα έζησες, όλα όσα θέλεις απλά να μην υπήρχαν. 

Λένε να μην κοιτάς στο παρελθόν, μερικές φορές όμως πρέπει να το κάνεις για να δεις μέχρι που έχει φτάσει η δύναμη σου. Να θυμηθείς τα όνειρα σου από την αρχή, γιατί μόνο στα παιδικά σου χρόνια θα βρεις τι πραγματικά ήθελες, τότε που όλα ήταν αθώα και αγνά.

Χάνεις την υγεία σου και από εκεί και πέρα τίποτα δεν είναι το ίδιο. Χάνεις τον άνθρωπο σου και το νόημα της ζωής απλά σου γελάει ειρωνικά και έρχεται και η χαριστική βολή με τον να σου παίρνει και τον μοναδικό άνθρωπο που σε καταλάβαινε και τότε βυθίζεσαι. Και συνειδητοποιείς ότι από το βυθό της θάλασσας πρέπει να βγεις μόνος σου, να βρεις την δύναμη και το οξυγόνο να ανέβεις για άλλη μια φορά στην επιφάνεια για να νιώσεις έστω και μια φορά ότι μπορείς και πάλι να γίνεις ένας φυσιολογικός. άνθρωπος.

Όσο βυθίζεσαι δεν μπορείς να δεις τίποτα, νιώθεις το απόλυτο κενό όλα περνάνε από δίπλα σου και δεν μπορείς να αντιδράσεις. Και έρχεται η μαγική στιγμή που από κάτι ασήμαντο, μια ταινία, ένα βιβλίο, μια απλή φράση που άκουσες τυχαία, γίνεται το θαύμα και βρίσκεις την απάντηση σε όλα.

Η θέληση μου να δει ο κόσμος όλα όσα έχω καταλάβει για την ζωή είναι ο μοναδικός λόγος που είμαι ακόμα εδώ. Όταν δυο σημαντικές ψυχές πετάνε ελεύθερα ψηλά στον ουρανό και σου αφήνουν το

βάρος της δικής τους ζωής, δεν μπορείς να το αγνοήσεις. Μόλις τα σκεφτείς όλα αυτά τότε όλα γίνονται ξεκάθαρα, σε ένα μόλις λεπτό.

Στην τελική δεν νικάς την ζωή ή τον θάνατο, νικάς τον ίδιο σου τον εαυτό, νικάει η ψυχή σου το σώμα σου. Αν η ψυχή σου καταφέρει να γιατρέψει το σώμα σου τότε είναι που δεν χάνεις ποτέ, τότε εκπληρώνεις τον λόγο που η ανάσα σου μπορεί να δώσει νόημα και σε άλλες ζωές.

Αντριάνα Αρβανιτιδου

Μην έρθεις σαν κλεφτης (της Στέλλας Μαναλη)

 Το παράθυρο του ουρανού άνοιξα σήμερα εμπρός μου και ήλιος μπήκε φωτεινός...             

Κι αναρωτιόμουν... τόσο φως κι εγώ να

έχω σκοτάδι;

Μέρα και νύχτα έβλεπα το σκοτάδι  να μην φεύγει... Και τώρα σαν αντίκρυσα τον ουρανό γαλάζιο με ήλιο από τα μάτια σου, βλέπω και σου φωνάζω...

Που ήσουν μέρες τώρα... μάτια μου..νύχτες πολλές περάσαν...

Μου χτύπησες την πόρτα μου.. κι εγώ ήμουν ζαλισμένη.. Ανοιχτή θα την αφήσω, από το παράθυρο μην μπεις... σαν κλέφτης να μην έρθεις... οι κλέφτες μπαίνουν μια φορά και μένουνε για λίγο...

Εσύ μπες από την πόρτα μου.. αυτήν που έμπαινες πάντα.. και τίποτα δε βασταγες, μονάχα την καρδιά σου...που την άκουγα και σε περιμένα... κι ας ήμουν μακριά σου....

Στέλλα Μαναλη

Τυχερός εγώ που θα πεθάνω (του Ιωάννη Τούμπα)

Τυχερός εγώ που θα πεθάνω... 

Έχοντας απολαύσει μελωδίες γλυκές... 

Στη μουσική όπως  στην ομιλία ... 

Δεν έχουν σημασία οι λέξεις. 

Σημασία έχει ο τρόπος. 

- Πως θα το πεις και πότε -

Ίσως και να μην χρειάζεται τίποτα να ειπωθεί...

η σιωπή έχει τη δική της μουσική. 

Ένα βλέμμα. 

Δύο μάτια... 

κι όλα λέγονται. 

Δεν έχουν σημασία οι λέξεις

που θα πεις. 

Χωρίς λέξεις... Ειπώθηκαν 

τα πιο όμορφα λόγια αγάπης.

Ίσως επίσης

κάπου εκεί στις άσκοπες μετακίνησεις 

να βρεις τη μουσική της  ζωής... 

Στο άσκοπο γέλιο των ανθρώπων 

που μοιάζει με  μουσική 

όπως και στο κλάμα τους. 

 

Μας έμαθαν να υπηρετούμε ... 

Η ομορφιά να είναι μπροστά μας... και να μην το καταλαβαίνουμε καν.. 

Τυχερός εγώ. 

Έπαψα.

Δεν υπηρέτησα. 

 

Δεν υπηρετώ. 

Δε σε υπηρετώ. 

Τυχερός εγώ που θα πεθάνω... στο σωστό καιρό.

Ιωάννης Τούμπας

ΘΑΥΜΑ (της Εύας Γεωργίου)

 

Σε σκλάβωσαν οι ώρες

Σαν βαρυποινίτης υπομένεις

 καρτερικά την ποινή σου

εκεί, παγιδευμένος. 

Προσεύχεσαι

στο τελευταίο δευτερόλεπτο

που μόλις μέτρησες.

Απεγνωσμένα ψάχνεις

τη δική σου Ανάσταση

Ποτέ δεν συλλογίστηκες

 ότι το  μεγάλο  θαύμα γίνεται μονάχα 

όταν είσαι  πραγματικά έτοιμος.

Είναι γιατί δεν πίστεψες,

πώς  τα θαύματα θυμώνουν,

 όταν πια δεν  τα πιστεύεις

Ευα Γεωργίου

Χνώτα Νυχτερινά (της Νάνσυ Μπασδέκη)

 

Τα  σατινένια χνώτα της νυχτός

στα χέρια θα φυλάξεις

με τόλμη 

να χαράξεις πάνω στις παλάμες

ό,τι το στόμα δεν τόλμησε να πει

ό,τι η καρδιά νοστάλγησε τις ώρες 

του παγωμένου θέρους

τα φύλλα της συκής μαράθηκαν

ξεγύμνωμα ακολασίας

με κάπα ανθισμένη  κάλυψες  τη σάρκα

το χα`ι`δολόγημα στιφό

με επίγευση κανέλας

η μελωδία της μέλισσας ηχεί ακόμη

 στο βάζο της γιαγιάς

πράσινα σύννεφα χορεύουν 

μ’ένα πινέλο αργυρό τον άνεμο εξομαλύνεις

ο βάτραχος  της λίμνης μη  ξυπνήσει

στα κρυσταλλένια της νερά να κολυμπήσεις

αμέριμνη 

η λιβελούλα με το βιολί να σε μαγεύει

κι εσύ να πλένεσαι στον βάλτο με τα γιασεμιά

έχει πολύ ομίχλη απόψε

έχεις  πολλά ακόμη να χαράξεις

μες  τις παλάμες σου…

 

Νάνσυ Μπασδέκη                                                

Μοναχικό ταξίδι 2 (της Ιωαννετας Δοκαναρη)

(ένα κορίτσι χωρίς συνοδεία φεύγει απ τον εμπόλεμο τόπο του)

Η ιστορία του δρόμου

Ξεκινάς  το μακρύ σου ταξίδι.
Με πατάς με τα ελαφρά σου πόδια.
Με ακολουθείς.
Σε προσέχω.

Σε βλέπω μόνη και κουρασμένη. 
Περπατάς στο βουνό.
Αν έρθει άνθρωπος χωρίς καρδιά,
θ' ανοίξω στα δυο να μη σε βλάψει.

Σύννεφο, αν χρειαστεί πέτα τη σκάλα σου
για να ανεβεί.

Μηλιά χάρισέ της νόστιμα κόκκινα μήλα 
για να χαρεί η μικρή ταξιδιώτισσα.

Δέντρο κάνε τον κορμό σου κρεβάτι, 
να μπει να κοιμηθεί.

Μουσική του κόσμου,
τύλιξε το λυπημένο κορίτσι.

Κούκλες του θεάτρου,
παίξτε της μια χαρούμενη ιστορία,
για να ανατείλει το φοβισμένο χαμόγελο.

Η μικρή φτάνει στη θάλασσα.

Της σκουπίζω τα δάκρυα.

Η ελπίδα την πιάνει απ' το χέρι.
Μαζί σου θα μαι,
της ψιθυρίζει απαλά στ' αυτί.

Ιωάννετα Δοκαναρη

Άτιτλο (του Κωνσταντίνου Τσατσομοιρου)

 Δεν είναι η θλίψη... η γνωστή...

Ακολουθία από τις μνήμες... λογική...

Δεν είναι για να σε κρατήσω... γυναίκα...

Ούτε κυνήγησα μια χρυσαφένια παρηγοριά, εφήμερη! Απουσία στις φλογισμένες επιθυμίες... Τηλεκατευθυνόμενοι φθόγγοι... Φθονούν ασύστολα τα δεδομένα... Περιεχόμενο ονείρων... Άσβηστο στίγμα, του μέλλοντος... Εσύ... σχήμα ιδανικό... Λύτρωση, και ξάφνιασμα συντροφιάς!

Θα ξεδιαλύνουν όλα  εάν υπάρξει η στιγμή... Να επιπλεύσεις ένα λεπτό, στου χρόνου μου την στείρα διαιώνιση... Ελπίδα μου... 

Κι η προσμονή σαν γίνει ερχομός... Σταμάτημα μιας άγονης σκέψης κατευθυνόμενης... 

Εκλεκτική δικαίωση μιας δύσκολης ροής...  Προορισμός που θα γεμίσει στόχους!

Ξεχρέωση ψυχής ...θα είναι τότε!

Κωνσταντίνος Τσατσομοιρος

Άγαλμα (της Μάρθας Κανάρη)

 

Στέκομαι απόψε σαν άγαλμα 

και δεν σαλεύουν μπρος τον άνεμο,

παρά μόνο τα μαλλιά μου.

Δυο χέρια που άνοιγαν πάντα διάπλατα διαπραγματεύονται πλέον,

το φτερούγισμα των χελιδονιών 

που κουτσουλάνε τα ακίνητα  δάκτυλα. 

Τύχη ή ατυχία?

Να παραμένουν ασάλευτα 

και να προσμένουν κάποιον να τα σηκώσει. 

Να τα τυλίξει περιτεχνα, 

γύρω απο εναν λαιμό, 

ίσως μια μέση ή έναν ώμο,

χωρίς να φοβάται πως θα τσακίσουν 

από το βάρος της συμφοράς,

χωρίς να σιχαίνεται τους κίτρινους λεκέδες 

που άφησαν πίσω τα χελιδόνια.

Δεν με φοβίζει η προσμονή...

Με φοβίζει πιότερο η φθορά μεσ το χρόνο.

Το μάρμαρο που παγώνει, 

η καρδιά που σκληραίνει, 

η ψυχή που λησμονιέται,

τα χελιδόνια που φεύγουν...

Μάρθα Κανάρη

Άτιτλο (της Χάρις Παρασκευοπουλου)

 

Η πάροδος του χρόνου
-φαίνεται-
δημιουργεί τέρατα.

Δεν είναι τα πράγματα
ήρεμα τώρα πια.
Ούτε τρυφερά, όχι, όχι.

Βία ξεπροβάλλει μέσα από τα σκοτάδια
εκείνα με τα γελαστά πρόσωπα
και τα φώτα νέον

Εκείνη η βία που αναγνωρίζει
το δέρμα
σαν χαρτογραφείται από μακριά.

Να νιώθω το βλέμμα σου
παντού
επάνω μου.

Να έρχομαι σε σένα
με την πιο παράδοξη
μανία.

Χρόνε, έχθρέ μου
πολύτιμε,
ευχαριστώ.

Τελευταία
τα δώρα σου
γίνονται όλο και πιο ερωτικά.

Έτσι θα σε νικήσω,
αγγίζοντας του δέρματος
τη λαχτάρα...

Χάρις Παρασκευοπούλου

Ψίθυροι βουβοί. (της Γιώτας Κλουτσουνη Παπαδάκη)

 

Θα καίγονται όλα μέσα σου.
Σκόρπια χαλάσματα θα μοιάζουν.

Κι εσύ βουβά θα ψιθυρίζεις. 
Σε αγαπάω ακόμα.

Αγγίγματα τις νύχτες θα ζητάς.
Σε ξένο σώμα.

Μα στην ουσία, για μένα θα πονάς.
Το ξέρω ακόμα.

Ψίθυροι βουβοί θα σε τυλίγουν. 
Θα μοιάζουν με θηλιές και θα σε πνίγουν.

Αγάπη μου θα λες και θα δακρύζεις. 
Και τ' όνομά μου στα χείλη θα ψελλίζεις. 

Ψίθυροι κραυγές, θα κλαίει η καρδιά. 
Θα καίει το σώμα σου για μιά αγκαλιά. 

Έλα να με βρεις...
Άν μ'αγαπάς...
Μακριά από μένα πώς μπορείς;

Ψίθυροι βουβοί...
Κραυγές που γίναν με τον καιρό. 

Πονάει η αγάπη μάτια μου. 
Κι εγώ πονώ. 

Η ανάσα μου μακριά σου είναι μισή. 
Μου λείπεις και σε θέλω...
Βράδυ, πρωί.

Γιώτα Κλουτσουνη Παπαδάκη

Ποιητής του φωτός (του Κώστα Ζαϊκιδη)

Αν θες αλήθειες να μαθαίνεις πρώτος

τον ποιητή ν' ακούς και να πιστεύεις.

Στον λόγο του το ψέμα θα νηστεύεις,

στην ζωή σου θα είσαι ο πιλότος.

Η πένα του μελάνι κι αν στάζει,

τον λόγο τον σωστό θα ορθοτομεί

σχοινοβατώντας στην κόκκινη γραμμή.

Σαν το νυστέρι τις αλήθειες σφάζει.

Γλυτώνει ψέμα και υποκρισία.

Κομπάρσους μετρίου αναστήματος

και πληρωμένων με σταύρωσης λεφτά. 

Αποφεύγει δε την λογοκρισία

από πιόνια  βρώμικου συστήματος

που των αθώων το αίμα  αψηφά.

Κώστας Ζαϊκιδης